нему (зам.) - му (зам.)

Тоа нему му беше доказ дека зад себе не оставил никаква трага, иако добро знаеше дека јас сепак видов што се случи.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
И нему му е страв да не згреши.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Некогаш, пред дваесет години, тој ги одбиваше стројниците барајќи му на своето чедо што подобра прилика, а кога стројниците престанаа да идат, нему му беше јасно дека е задоволен, дека среќата го зачувала да не ја омажи ќерка си, да си остане таа со него, да не биде тој за неа втор, и спореден, поткошнат па макар и во своја куќа, без право да ја повела.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Тој приход заедно со бакшишот што го добиваше од муштериите, нему му овозможи да си купи не само неколку кошули туку и костум така што навечер в град излегуваше со поголемо самочувство.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Не туку ги кревај рамениците туку пријди до масата и потпиши!“
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Оти и нему му беше смачено поради изгубената надеж да си ги види домашните.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Но стариот железничар беше неосетлив за нивните рамнодушни лица, нему му беше важно нешто да го одржува во живот.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Станува Манол Форевски да брани, ама Захаријадис и нему му го зема зборот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ако ни биде дозволено да ја парафразираме Јунговата анализа, би можеле да речеме дека тогаш кога Duchamp “свесно” почнува да минува во потсвеста, нему му станува “врело долу”, бидејќи ја открива Невестата (т.е. она што се нарекува анима, потсвесниот женски принцип што постои кај секој маж).
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Ете, тоа е лошата вест. И една многу добра.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Па сепак, еднаш и нему му се случило неговата мирна кобила да го фрли од самарот.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
— им проговори Ката на децата, а нему му одговори: — Море, ами како сме!
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
А можеби сметаше дека и тој не е повиканиот да го размрси она што мајка ми избегнуваше да го реши.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Кога Ѓурчин ми соопшти дека ќе сум морал да ја напуштам фотелјата и да се повлечам во предвремена пензија јас и нему му реков дека тоа е можеби најдоброто решение.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Девојката му седеше на устата, а со бутовите толку силно му ја имаше стегнато главата од што нему му зуеја ушите.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
— Смеј се мори, смеј се, коа да не си видела како се гушкаат маж и жена! — пак ѝ се брецна, сега посериозно, мислејќи во моментот дека нему му се смее.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
И почитуваниот Богдан Јанков имаше еден таков свој континент, делче на светот што само нему му припаѓа и за него е непроменлив: ја одржува мекоста за нечујно чекорење меѓу проѕирни габери, бресилки и дабови, и за негово лежење, детски, ничкум, со чело на синкав мов, под јата златоперки, или жолтавки, или саријасми, како што одамна со туѓ јазик се викале денес се сосема ретките и скоро заборавени преселни птици, по боја и по необичност блиски, поточно слични на парче сонце.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
- Одговарав на широко, како да нему му беше толку важно тоа што правам јас.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
И ете, дури тогаш нему му се враќа силата.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Дека нему му било лесно да постапува според наредбите а јас не сум сакал да го потпишам пусулчето со кое се назначува за Директор на државната дрводелска задруга Голема починка.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Но се случи нешто непредвидено: силниот ветер и нему му ја симна капата од главата и ја однесе на еден покрив.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Нему му беше сеедно. Отпосле сфатив.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Јас, да ви кажам право, бев како маѓепсан, ни збор да ми излезе од устава, само молчев, како загулен, никако да му објаснам на брат ми, дека 66 okno.mk сум дојден по своја работа, дека имам право да имам своја работа и слично а тој, како и обично, ни паре не даде за мене, баш нему му беше гајле дека јас нешто имам да завршам.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Едноставно и мудро, како што тоа само нему му е својствено.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
И затоа нема грев што нему му е туѓ.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Овој миг нему му се стори дека наеднаш би можел и да го изрече, сето тоа.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Открив кој е таткото на Иван. Ја имам и неговата слика.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Нему му се приклучија и други луѓе од селото.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Дали го рече тоа или само го погледна со топол доверлив поглед, та нему му се слушнаа тие утешни зборови што посакуваше да ги чуе...
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
3. Знаењето за нашите сопствени свесни состојби е некоригибилно, што нему му изгледа (а што не е големо изненадување) лажно.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Нему му беше важно тоа: во затворот да владее ред и мир, та кој што сторил — ќе си најде од кадијата и ќе си отиде каде што ќе го испрати овој.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Притоа господин Гроздановски не јзабележа дека зборот "дружење" како да го возбуди, но тоа не остана регистрирано во неговото сеќавање, така што од неговото внимание побегна мигот да се праша дали зборот "дружење" не го возбуди затоа што можебм и нему му недостига дружење или би можело да му недостига, во согласност со општоприфатеното мислење на луѓето коешто нему не му беше непознато.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Арно ама.. и нему му се просака поповски да проживее.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Вели: само ветуваш: Ќе се среди, ќе се среди.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ова за него беше еден мал добар знак, но ќе мора можноста да ја одложи зашто ресторанот наскоро почна да се полни, а нему му беше потребно допивање за да го разбие малерот.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Тоа нему му беше партизанското име.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Колку што за десетарите вежбите беа сериозна работа, толку нему му изгледаа игра што ја прифаќаше под присила и со чувство на непријатност.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Едновремено се слушаше песната Килао ное, што Шабтај ја разбираше како да се пее на ладино: „Нему – велеше песната – нему му припаѓа честа и славата“.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Здравко сака да праша нешто, а јас и него не го оставам. И нему му ја затворам устата. 92
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Не на клепките туку внатре, од онаа страна на очите, сега нему му се собираа јачменчиња.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Повремено таа прекорно го погледнуваше со што траењето на глетката му ја прекинуваше во секвенци во кои таа нему му изгледаше уште повозбудлива.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
И притоа уште додадов: "Знаеш, другар, повеќе и не сум сигурен што ми мели воденичкиот камен".
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ќе далдисам, ќе заборавам“ – се брани Мик, ама изгледа и нему му е мило.
„Најважната игра“ од Илина Јакимовска (2013)
Мани го онака будалата, си велам и зборовите ми звучат како тој мене да ми го вели тоа што јас нему му го велам.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
На татко ми му помагаше во средувањето на сметките од дуќанот и во пополнувањето на даночните формулари, што нему му создаваа нервози и нерасположенија.  Рашела едноставно стана дел од нас, тивка и ненаметлива, ни се наоѓаше на сите, а најмногу на мајка ми.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Враќањето од изгубениот рај на детството содржи една евидентна прустовска резонанца, само лесна варијација нѐ дели од Потрагата по изгубеното време: ако враќањето е опишано како невозможно, тогаш враќањето (од враќањето) нему му успева!
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
По извесно време овде сфатив во што е финтата: за да не шизнеш скроз, треба у старт да си одбереш некој узор во животот, па кога ти е тешко, да се тешиш дека нему му било уште потешко.
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Во извесни моменти нему му се чинеше дека езерото со небото, со градот и селата, со планините и ридјето - дека сето тоа е слеано во едно цело, кое го возбудува и му го запира здивот во градите силно како поезија, музика, љубов... невозможно да се изрази и да се искаже само со одделните, определени бои и контури, што трепереа во просторот пред него...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Вака, неисламизирани, може да ги држи во постојано напрегната ситуација, на исто рамниште со другата хирстијанска раја, и да ги исцедува колку нему му се сака.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Сврделот за цело време беше некоја клечка во Комитетот, но Комитетот нему му беше заштитниот знак.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Човекот што е венсен во својот зацртан пат, почнува силно да го посакува само тоа што нему му е потребно.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Викнав првин од Солун еден Грк, кој ни посочи друг Грк од Деде-Агач и нему му испративме две буриња вистински лек против филоксера. Тие лесно минале преку царинарница.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Значи привремената власт немала начин да ги задоволи вакавите потреби за погребот па нему му заповедал Ѓурчин да се снаоѓа како што умее во врска со потребата.(Оваа наредба, со потписот на Ѓурчин, Ристе ја носи и сега во џебот).
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
На комитата пушката му е плугот.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Кога по некој месец доби слободен ден во текот на неделата и предојде кај Аниса, ја затекна со друг човек со кој седеше на истиот кауч како што седеше со него и пиеја кафе и пијалак како што и со него пиеја и беше облечена во проѕирна наметка како што и нему му се облекуваше за да ѝ се гледаат облините на телото и го допираше со голите колена како што го допираше порано и него.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Јунг повлекува мошне интересна паралела меѓу поимот на огнот и потсвеста, во својот коментар за мистичните патувања на алхемичарот Михаел Маер.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Сета оваа радост, ова заедништво нему му го повредува колективното его со кое крева толку многу знамиња и водел толку многу крвави битки.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Едо му се заблагодари бидејќи нему му требаше уште време за да дојде на себе.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
„А ти од тие скришни места ми носиш подароци?”, го задевав јас.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ама и нему му е сеедно.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Едноставно и мудро, како што тоа само нему му е својствено.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Нему му се падна. Нему му е одредено тоа.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Политичкиот противник не е еретик, нему му се спротивставуваме во борба, тој со нас ќе ја дели честа на борбата.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Денешниов Иван сликан пред дваесетина години.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
И колку повеќе се издолжува патот, толкy повеќе таа заостанува зад него, а нему му се присторува, дека од некоја дална далнина допираат нејзините засркнато испрекинати зборови.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
СПИРО: Бош работа, и нему му е страв!
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Затоа, според ферманот, нему му припаѓаше сѐ околу езерото, сѐ што лета на небо, оди по земја и плива во езерото, а покрај тоа неговиот закон зафаќаше и сѐ друго поврзано со живите, избеганите робови, соколските седела, па и сите даноци, од пазарните такси, од данокот за пасење на добитокот, за лозјата, димнината, арачот и џизието, па сѐ до најомразениот од сите даноци, данокот наречен „спенча”, кој сѐ уште се плаќаше со деца, иако по разни патишта и со разни хуџети до шеријатот, одамна се бараше да се прекине со него.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Музиката што нему му се допаѓаше требаше да биде убава и за нас.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Се обѕирна околу себе, па иако тоа се чинеше смешно, нему му се пристори дека во празната просторија заедно со него беше влегла и зимата.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
- Тина успокој се, Тинче, - плачеше и татко ми, а јас знаев дека и нему му е многу тешко, поради целиот овој наш разговор и поради тоа што, ете, така се случи со нашето семејство, што треба да се мисли на вакви мачни судбоносни работи...
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
И тогаш нему му се јавив и му кажав за потресниот момент.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
А нему му се чинеше дека целата грутка мраз што веќе му се беше стопила од срцето, сега му се собрала во очите.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Знаеш колку пати ми имаш ветено дека ќе се среди?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А нему му е потребно сега да си влезе во магазинот без да го забележи тој тамо. И тоа е сега негова грижа.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Дедо Петре се вознемирил небаре нему му биле упатени тие зборови.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Па дури нему му беше и сомнително што Рада секогаш е дома кога и тој.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Тоа нему му беше партизанско име.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Вам ви лета зашто ви е убаво кога патувате, прашајте нѐ нас како ни е - си мислев, растажувајќи се над себеси, а нему му префрлив: - Постојано само одите низ светот, а нас нѐ носите на летување.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Му се чинеше и повисоко одошто е, кога уште ќе замислеше дека горе, изделено од рајата, е сѐ што вреди, седиштето на валијатот, уќуматот, беледието, а заградени од ѕидиштата се и сите големци на градов, нивните куќи и сараи, богатствата, анамите и слугите, а покрај нив војниците, магазите со жито, складиштата на муниција, топовите, ѓулињата, јаничарите и нивниот јаничарски началник, што го викаат коџа-ага, па јузбашата, церибашата, дури и спахискиот ќаја е тука, ама и големиот мула не може да биде надвор од ова место, зашто нему му даваат дваесет ќесиња годишно.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Дури тоа што ми преостана нему му го дадов.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Кога го спомнав воденичкиот камен веројатно мислев на умот.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Но се случи нешто непредвидено: силниот ветер и нему му ја симна капата од главата и ја однесе на еден покрив.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
МАРИЈА: Добар ден. (Стево кимнува со главата.) СИМОН: Нему му е мака да каже добар ден.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Така, на пример, деновиве работам како аѓутант на младиот принц од Саудиска Арабија - дење го возам наоколу не би ли некако ја заситил својата досада, а навечер крстосуваме по скриената страна на градов во потрага по нешто што нему му недостига.
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Нему му домачне и, за да го скрати времето, ги отвори скриптите на истата онаа страница на која беше запрел.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Можам само да верувам дека нему му беше најтешко со тие егејски групашења, кои и денес ги има со нивните грижи за браќата и сестрите Егејци.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
По ваквата реакција на Тито и по "поставувањето на работите на свое место", британската мисија во Македонија известила дека е подобрен нивниот третман во односите со ГШ на НОВ и ПО на Македонија.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Го заборавиле видовитиот Дмитар-Пејко и не виделе кога над него клекнал Онисифор Мечкојад, барајки му ја со смрзнатите прсти на левата рака жилата на челото, обајцата со исти зборови на усните како и другите - господи, не заборавај нѐ!
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Но веднаш потоа или со тоа забревта локомотива силно и ѕверски далеку негде а нему му се стори дека е тука, во собата, црна, грдомазна, со јаки железни глуждови.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
О'Брајан гледаше одозгора во него, со израз на лицето кој навестуваше дека истите мисли и нему му минуваат низ умот.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Под неговото длето, му се чини, подлегнува пркосен непријател во челичен оклоп и само нему му е одредено да го продупи со мечот (длетото е веќе остар меч) на човечката правда.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Кога јас првпат нему му ја кажав мојата молба, односно го замолив да ми каже дали тоа што барам е возможно или не, тој мене тогаш ми рече: „Може“, ми рече.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Ниту нему му треба вода како вода, велат, ниту црква како црква, ни светица како светица, туку нему му треба, велат некни во дуќанон на Чанета, ние да клекнеме, да му бациме рака, да му оддадеме почест, а тој да стане пратеник.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
” И нему му веруваат...
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Нему му беше наредено да ги доведе бунтовниците, но не му беше даден срок кога да ги одведе.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Во тој момент нему му се потребни програми од „високо-нивовска” визија кои ќе активираат перцептивни шеми кои содржат знаење за објектите што би можеле да се појават на фотографијата.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Колку тоа себично и бесчувствително, без срам си го бараше само и исклучиво она кое нему му беше потребно.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Атанас не присуствуваше на таа сцена кога Пелагија и Танаско му овозможиле на дедо Костадин да ги чакне своите очи со очите на баба Петра и во мигот таа да се пресели во неговиот свет, ама подоцна сите зборуваа за тоа па нему му се чини дека и тој бил таму и дека присуствувал на тој мистериозен чин.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
БЕЛЕШКА ЗА ПИСАТЕЛОТ
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Се разбира, знаев дека ќе се врати пијан и дека ќе ми раскаже само онолку колку што само нему му одговара а остатокот ќе го премолчи за да може уште утредента да се извинува, да надополнува, да открива или да измислува онолку поединости колку што тој сметаше дека за тој ден е доволно...
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Не ја спомнав и онаа моја измислица, дека Ѓурчин по војната одбил да го потпише новиот предлог на Ристе, тој лично да биде назначен за директор на задругата Мирен сон откако некој му кажал на Ѓурчина дека нашиот Ристе се пофалил оти има стокмено специјален ковчег не само за другарот Ѓурчина туку дека и за целиот негов Окружен комитет е спремен да подготви!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Нему му се смачи молчењето на деда Бошка и му свика: - Кажувај де: бидуваш или не?
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Зар ќе се изразев така ако не бев фатен за тој Пребег, и тоа изгледа со двете раце.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
И нему му е местото помеѓу тој среќен свет, а не овде, во овој ќумез.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Што ќе земете сега вие: калва од ушиве или калва од под ноктиве ќе ја земете, му рекол и Гојко и нему му ја истркалал главата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Зашто нему му студи.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Потоа Едо – авторот верува дека Едо и саскаше да се пофали, но и затоа што авторот нему му ја влеа нужната доверба – на масата го распростре планот за куќата со дваесет и пет соби и дванаесет бањи што планираше да почне да ја гради наскоро на една рудина каде што се подигаше нова резиднцијална населба.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Нему му беше сешто доста, и вино, и разговор, и пијаната атмосфера во крчмата, кај што се нишаа во чадот бабуњосани лица.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
И откако нему му се поврати здивот, тие го замолија да им ги каже имињата на сите растенија што ги приготвува, каде ги бере, на кои места и во кое време.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Не дека детето се пожали некогаш, нему му беше битно да го наполни стомачето и ништо друго, а таа сакаше работите да тргнат на подобро и да се вратат во она друго време, кога можеа да избираат меѓу два вида паштетка или крем.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
А ние веќе бевме девојки!
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Тој замижа и ја виде неа како му се дава на другиот маж, нејзиното вито тело му ја предаваше својата белина и еластичност на другото тело, нему му ја даде сета префинетост, која тој ја сметаше само своја.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Кој може да знае зошто курблата нему му стана толку мнтересна за толку во неа да се загледа.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Стариот Иван се поврзал со Гоце Делев и лично нему му дал една значителна сума (200 лири).
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Та нему му прилега погребението свето!
„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)
Не се допираа, но нему му се чинеше дека го чувствува треперењето на Џулиното тело.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Оливера Срезоска особено на него се навраќаше, друг некој да направеше прекршок а таа нему му се развикуваше: - Зошто се нишаш кога одиш? или: - Не мавтај со рацете, оди мирно! или пак: - Што си ја кренал главата толку високо!
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Ама од тогаш Војнета му останал еден другар кој сега, во партизанското, нему му се најде.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Но, за жал, и нему му се случи истото она што ние одамна го имаме откриено и доживеано: она, кога веруваш дека со раката брцаш во бочва со мед се случува да утврдиш дека раката си ја пикнал во помии.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- вели тој, - таа е животот!
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
А тоа го потврдува неговата реакција, кога истакнал дека "изгледа генералот Апостолски како да е без некој авторитет и нему му е наредено да ги постави работите на вистинско место".
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Зашто јас нему му бев домаќинка каква што друта во селото немаше.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Даскалов прошета низ собата па дури потоа почна да го дообјаснува она што изгледа и нему му се чинеше нејасно.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ама веќе и не ми е толку црвен образот зашто на ред до мене чека господин кој, исто како мене, со врски е пуштен преку ред на следење на изотопот што патува низ внатрешноста, а нему му се радуваат студентките, ама онака без трошка воздржаност и слушам како го коментираат неговиот „стајлинг“ во костум со бела кошула и вратоврска, ама со спуштени панталони.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Од толкава енергија сигурно и нему му станувало подобро.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Тој толку очигледно сам себеси се лаже и тоа нему му е толку убедливо што му личи на природна состојба што поинаква не може да биде.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
И затоа јас од него се плашев: се боев и двојно повеќе, оти не го сторив ни тоа дело; мастилото го истурив зад семинаријата, а нему му реков дека сум сторил како што ми заповедал.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
И јас навистина си замислував дека грубоста, налутеноста а подоцна и страсната лакомост нему му случеше само за будење на поспаниот извршител на гревот.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ми нашепна во доверба дека нему му било познато дека употребата на ременот била применувана од секоја власт; дека ременот со право бил сметан за основно помошно сретство при откривање на вистината.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Постмодернистичкиот дизајн не би требал да тежнее кон вонвременското, нему му е допуштено да биде ефемерен и условен од ситуацијата.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
А сега злото му беше на кланикот и нему му заповедаше да му биде ортак.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Тој, исто така, се пријави, ама стрико Борис нему му рече: „И ти си добар“, му рече.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Но секогаш кога се приближуваше со чунот полн риба до контролорите кои требаше да му го земат десетокот за еминот, нему му доаѓаа пред очи некакви чудни слики на непознати места, некакви други рибници каде што тој ловеше сам во свој далјан, некакви други брегови и весла што со леснотија на крилја го цепеа среброто на водата.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Всушност селото е блиску до градот. после нему, овде во Битола, му се родија уште две деца: уште едно машко Пене и ќерката Галица, Гала – нагалено, таа му беше најмалото, но најмилото нему му беше Едо.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Нека задоцни, па жив да се изеде!
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
При секое негово ноќно станување, што со оглед на годините нему му се случуваше и по неколку пати, грифонот срипуваше од местото крај креветот каде што лежеше, застануваше на задните нозе и нетрпеливо очекуваше да види што ќе прави стопанот.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Тој сега ми кажа дека не е крив и дека така наредил воспитачот, а нему му рекле да си ја гледа работата.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
- Токму затоа, ако те повикаат на разговор, треба да објасниш сè како што се случило.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Сладоледот се топеше и му капеше на мантијата а нему му беше срам јавно да лиже.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
И тоа дека најголемиот број луѓе денес чуваат кучиња најмногу заради дружење, што нему му беше неразбирливо, но сепак интересно како можен податок.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Но нему му се допаѓаа убавите цветчиња и ја остави.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Болниот не спиеше, беснееше, го удри со глава во наведнатото лице, така што нему му потече крв од носот.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Чудно било што и до тој суров Онисифор се допира набожноста на очајот, што едно од многуте пипала на тој очај се движи кон неговата загатливост, зашто само тој пред поаѓање не ја отпечатил крвта на својот палец и показалец во манастирското Евангелие и зашто само нему му рекла игуменијата Минадора дека ќе му суди под бочва некој калуѓер Кузман или Дамјан доколку му никне тртка на носот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Јас и нему му раскажував за вас, па сега и тој е нестрплив да ве сретне.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Оваа работа нему му ја најде Васко Панчаревски од сервисот за миење коли кој го засака Еда како свое дете.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Која од еднобоштво и многубоштво (хаос, Уран- Геја, Крон- Реја со синовите Сеус- владетел на светот, Посејдон- владетел на морињата и Хад- владетел на подземниот свет, па ќерките : Хестија, Деметра и Хера , односно семоќните немирни 12 олимписки богови меѓу кои и Македон- епонимот на Македонија и со кои неприкосновено владее Сеус, кој сѐ гледа, сѐ знае и сѐ може, а нему му помага неговата сестра Хера) подоцна преминува во еднобожна религија: Сеус –Марија и нивниот син Исус Христос , Синот Божји, сос крстот!
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Љубеше, исто така, да раскажува детали од доживувањата по чаршија што нему му се допаѓаше, но сега таа отиде право и некако набрзина во собата кај децата.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Баба му пак си оди во кујната и нему му е уште потешко вака сам.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Некако чудно го погледнало и нему му се сторило дека му се смее в очи.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Гледав дека нему му е мило што е тука, а и мене ми беше мило, зашто беше човек пријатен и, наспроти маказаречките околности, испеглан и чист.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Дури и Рафаел го губи, цртајќи ги нацртите за фреските за ватиканската Stanza, трпението за милност и достоинство кои и нему му стануваат напорни; во приказот на потопот се гледа склоност кон апстракцијата, радост и уживање во храброста, во насетената снага да се совлада не само убавината туку и Горгона, она стравичното.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
А нему му излегуваа над излижаната јака маслени перчиња или ајдучки подѕирнуваа од под старата стуткана шапка.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
3. Со татко ми две работи можат да се случат: или бргу ќе оздрави или ќе ја презими зимата в постела: сѐ што приготвува најубаво јадење мајка ми, нему му носи: пилешко месо, недоварени јајца, сутлијаш, пита, мед.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Оваа гостилница можеше да биде која било просторија и да биде каде било; оваа гостилница не беше Нахрани ја торбата, која нему му беше позната.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Тој мора да биде отсечен од минатото, исто како што мора да биде отсечен и од странските земји, затоа што е неопходно да верува дека нему му е подобро отколку што им било на неговите предци и дека просекот на материјалните добра постојано расте.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Фактот дека во случајот на пантерот со јазик не е воведен никаков недостиг нему му дава обележје на самодоволност која едновремено го прави толку привлечен и толку страшен.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Андон одвај го дочека тој предлог, бидејќи и тој цела зима преседе како глушец в дупка кај дедот Паленѕа на колибата, та и нему му се заминуваше преку Дуње, да ја наѕре Андоница и децата. Само Стојче се понамурти, но не одрече.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)