тој (зам.) - го (зам.)

Тој го навредуваше Големиот Брат, ја осудуваше диктатурата на Партијата, бараше веднаш да се заклучи мир со Евразија, се залагаше за слобода на говорот, слобода на печатот, слобода на собирањето, слобода на мислењето, хистерично викаше дека револуцијата била изневерена - и сето тоа во еден брз и многу сложен говор, кој беше еден вид пародија на вообичаениот стил на ораторите на Партијата, па дури содржеше зборови од новоговорот: повеќе новоговорни зборови, всушност отколку што кој било член на Партијата нормално би ги употребил во стварниот живот.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Да се смета дека Деридината философија е антропоцентрична може да се чини погрешно, бидејќи тој го отфрла поимот за унифициран човечки субјект.25
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Кога ќе го споменам своето интересирање за печурките, повеќето луѓе веднаш ме прашуваат дали сум имал некакви халуцинации.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Неговата теорија не прави така остар и радикален прекин со традицијата како што понекогаш се прикажува, и Дерида е во голема мера дел од модернистичкото, христијанско, и Западно наследство од кое тој толку многу се гади.26 Превод: Ж. Трајаноски
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Вуд (13, p. 225), на пример, јадровито го искажува тоа на следниов начин:”Проблемот на Дерида е да го каже она што го подразбира без да го подразбира она што го кажува”.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Па сепак, откако внимателно запамети што беше напишано на него, неколку часови подоцна тој го фрли во дупката за сеќавање, заедно со еден куп друга хартија.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Видете, пред да му отидам на гости на г-дин Ракот, отидов во продавницата од каде тој го беше купил грамофонот.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Колку богомолен човек е Иван Иванович! Секоја недела тој го облекува палтото и оди во црква.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
- Ете, гледаш, победнички се исправи Петар и двапати штукна; така тој го завршуваше разговорот со недоверливите жени.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Потоа се поздравуваа и заминуваа низ пазарот, за дедо му, свежо избричен и добро расположен, да земе нешто за дома, а нему да му купи црвено шеќерно петле, кое тој го лижеше дури до вечерта.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Тие парчиња хартија, испокасани од влагата и сонцето се налегнати врз неговите испружени колена и кога ќе го мекне перцето во местилникот тој го гледа, зад разголениот бел песочен брег нејзиното златесто тело во жеден спој со разбудените стопрсти на водата.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Во делото на Бардон одговорноста за неговото тело е префрлена на публиката.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Но како можете да бидете сигурен дека тој го направил?
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
И додека тој го сучи пагурчето и молчејќи претура низ главата, легачот поставен сред одајата, шумно плапоти.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
По сѐ изгледа дека приказните за „крајот на идеологијата“ се нешто во што Саркањац не верува.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Во тој Толев гест беше одговорот на последните Трајкови зборови и тој го почувствува со целата душа.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
И додека тој го стегаше срцето од жал и јад, Жино и Стивенс ги подаваа устите кон цепот на гајдата и пиеја.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Како тоа тој го правеше, зошто го правеше, ќе разберете од оваа книга“.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Неговата смиреност посебно ме насрчи.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Во соработка со критичарот Педро Енрикес Урењо ја објавува Антологијата на аргентинска литература.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Стариот дедо Трајко му отвори, а муљазимот, како секој потереџија кој спие на штрек, се појави на прозорчето со револверот в раце.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Борхес направи сличен избор: соочен со хаосот во светот, тој го избра редот на библиотеката, сигурноста на одгатлив лавиринт.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Гапка, стасита девојка, се шета со свежи коленици и образи.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Баба Санда ми рече еднаш дека чичо ми морал малку повеќе да припази на нив за да не се промажат прерано, како што тоа тој го сторил со тетка Кате.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Иако не беше седнат уште ниеднаш со мајсторите на скелето да ѕида, тој го имаше така научено мајсторскиот занает што немаше работа којашто сам не би можел да ја сврши.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Геометриското саќе е духовната топлина во негативна форма; течниот мед е духовна топлина како позитивна сила на животот.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Така например, среде бел ден, на улица, пред влезот во работилниците, тој го здогледа Бан-Абул-Абас-Ахмед-Ибд-Мухамед- Отоман-Ибн-Али, познат арапски математичар со бела чалма.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Сите, најмногу го почитувавме Борис Сарафов за оној гест што тој го стори пред конгресот на Врховниот комитет, кога му побараа отчет и тој не можеше да даде таков за сумата дадена на гемиџиите и, за да не пропадне делото ако тој ја каже вистината и неа ја разбере турската влада, Борис Сарафов го понижи своето достоинство и авторитет и изјави: „Таа сума ми беше дигната од една лесна жена, со која имав интимни врски“.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Тој го милуе, го полни, оди кај прозорецот и застануе на готовс).
„Гладна кокошка просо сонуе“ од Блаже Конески (1945)
Но Татко ја вгнезди нашата судбина во Скопје.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Ме пуштија, а тој го отвори пликот, досието мое и почна да тревливи, да ги прекршува веѓите и да му се поткинуваат зборовите: марш, марш, марш!
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Во извештајот Еванс посебно се осврнал на перспективите за обединувањето на Македонците.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Но Монсу на свој начин, внатре оваа традиција, претставува нешто ново: тој го открива пејсажот на соништата од онаа страна на нивниот “амблематски” карактер, тој ги опишува “како такви” во нивната чиста алогичност, и тоа главно халуцинаторните соништа, елементите на еден “параноичен” свет кој Дали, на пример, премногу програмски го наметнува.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Гавазот излезе и веднаш се појави на вратата Суљо-ага. Со длабоко темане и тој го поздрави кадијата како гавазот пред малку. – Сабанаролсун, сабанаролсун, Суљо-ага, бујрум. Кога толку бргу се врати?
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Тој го направи - и ќе го направеше сеедно, дури и никогаш да не го беше ставил перото врз хартијата - основниот престап што ги содржеше сите други во себе.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Вториот напад го извршија со повеќе луѓе, но и тој го одби одбраната со уште поголеми загуби за противникот.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Има долг параграф во книгата во којшто тој го прифаќа месото како бесконечна и комплексна работа.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Пред да потоне во едно модрило, што му го преплавуваше целиот поглед, а после се расплинуваше и добиваше некакви крвави токови, помисли само уште дека она стреснување на окитот, што го виде во буките надвор, беше нешто, кое во некое свое далечно време, што сега воопшто немаше никаква врска со него, а сепак постоеше, тој го очекувал токму такво, дрвјата токму така да почнат да ги стреснуваат од себе тешките грутки снег.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Впрочем, тој го претпоставуваше предвременото враќање на Мајка, но за тоа никому не му зборуваше.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
За композиторот на музика на удиралки секој звук е прифатлив; тој го истражува „немузичкото“ поле на звукот кое академиите го забрануваат и тоа во онаа мера во која е тоа можно да се направи мануелно.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
И наеднаш, неочекувано, тој го пожали волкот.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
И притоа брза да дообјасни дека она што тој го одбележува како секидневност тоа било употребено со желба да се потцрта важноста на доследноста, нејзината потреба.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
- Тој го зеде пликот, го доближа до очи и му го подаде на Американецот - О, Детроит!!! - радосно извика тој.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
“383 Значи, стилот може да се анализира: може да се натера да проговори, да каже нешто со сопствени поими – може да се натера да не упатува на нешто друго, туку да каже нешто што самиот тој го значи.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Осип Сечковски кашлаше и плачеше. „Тој го убил моето воле со моја вила... Утре пак ќе си каснете пресно месо ...“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Колку што ми е познато, тој не обезбедува општ аргумент против присутноста.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Затоа тој го растрча својот бел коњ околу собраниот народ и со страшен глас се провикна: — Слушајте, луѓе и браќа!
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Додека се доближуваше кон масата, погледот на Винстон се задржа на еден тркалезен, мазен предмет, што блескаше меко во светлината на ламбата и тој го зеде в рака.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Во непосредна близана тој го виде зелениот камионет со натпис на вратата на кој пишуваше ”Градежна компанија Идн Парк”, и го фати паника дека Даниел може да се качи во него и да си замине.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Толку поарно што каурите не ќе знаат во кој правец се движи потерата.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Кога ги гледаше како се загледуваат низ прозорецот, тој го знаеше она, што го сеќаваа притоа.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Тој го исправи истутканото ливче на денешниот извештај од фронтот и со растреперена рака почна да го вежба својот потпис.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
На пример, има листа на термини од комјутерскиот сленг, листа од 20 збора од Фукоовото дело Ред на нештата, каде што тој го цитира Борхесовото повикување на една езотерична кинеска енциклопедија.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Сигурно не му текнало да се исплаши, или кој знае како, брзо-брзо тој го отклучил катинарот, го тргнал резето и го кренал капакот...
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Го преведува романот Орландо на ВирЏинија Вулф. 1938.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Бидејќи преводот доаѓа после оригиналот и бидејќи значајните дела никогаш не го наоѓаат нивниот предодреден преведувач во времето на нивното раѓање, тој го карактеризира стадиумот на нивниот опстанок (Fortleben), овој пат попрво како продолжување на животот одошто живот по смртта.* Така, за Дерида и Бенјамин, “оригиналот” секогаш содржи друга структура или форма - “сцена” за идно преживување - дури и самиот текст никогаш да не е преведен.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Сосема се согласувам со Фелоус дека честопати во стереотипите има вистина – „Колку и да изгледаат ветво“, вели Фелоус, „геј-стереотипите се корисни за испитување на природите на геј-мажите “ (246) – но кога таквите стереотипи ги претвора во архетипови (х, 247) и во вистини за нашата природа, Фелоус премногу полага верба во клишеата, во општествените фантазии за мажественоста и за женственоста кои ни изгледаат очигледни и точни само затоа што се сообразни со распространетите, општоприфатени поимања на полот и на родот, поимања што излегуваат крајно некохерентни штом ќе ги разгледаме одблизу.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Кога беше прикрај со работата тој го запраша селанецот седнат крај него: - А што работиш ти и од кои краишта си?
„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)
Долу, на местото на несреќата, кога му изразив нешто што требеше да се протолкува како жалење за смртта на Таша, како мој личен израз на болка во однос на жалниов настан, тој го сфати моево обраќање како сочувство упатено нему ; Таша како да му била блиска роднина, или нешто поблиско и од тоа!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Во една од новите книги, Chaos Engineering, тој го искажува верувањето дека изворната и основна состојба на космосот е хаосот.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Некој заработува добро, постои и некој кој има вистински усет за инвестирање и тогаш тој го советува својот инвеститор што да купи.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Лука го гледа зборот примател на својата дланка, неосетно го погалува по крзното и го враќа во неговите магловите сфери; не дава тој ни пет пари за примателот бидејќи го има на дофат на раката, овој го пишува она што тој го чита и го чита она што тој го пишува, што има тука да се лажеме. 67
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Сега можеме да видиме дека овие три епиграфи - во самата средина на првиот дел на “Фармацијата” - заземаат прикладно важно место.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Пред присутните тој го прочитал писмото на Рузвелт упатено до Американците од словенско потекло, во кое тој ги повикувал да го вложат сиот свој ум во конструктивни акции за забрзување на големата задача - за што побрза победа, како претпоставка за мир на земјата и за благосостојба на народите.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Волфганг Суцл „Попоски на извонреден начин го истражува прашањето на ерозијата на некорпоративниот простор, односно она што тој го нарекува узурпација на некогашниот јавен простор од страна на приватниот капитал.
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
Но во истиот момент неговото внимание го привлекува нешто друго, тој го заборава Савета и провлечува со многузначителен глас: - Соколе, гулабот!
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
— Така, — вели дедот Јован — тој го отепал гавазот од Маданот и судот не го осуди.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Бојс никогаш не се задржа само на коментар; тој сакаше да трансформира, додека мноштвото од уметниците денес само коментираат без никаква трансформација.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Тој го создал светот, тој го создал човекот.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Тој го знаеше тоа и тие го знаеја тоа и можеше да го види сознанието на нивните лица.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Кога ќе отиде кај Ристоса, овој ќе види дека и тој навистина бил негов, ама се откажал од него и тој го избришал од своите тевтери, та и тој ќе го напади.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Тој за 125 долари ја купи машината за пишување „ремингтон” кога таа се појави 1874-та година. 1875-та Твен стана првиот писател во историјата којшто на *** Lance - копје, англ. (заб. на прев.) Margina #21 [1995] | okno.mk 101 издавачот му предал ракопис отчукан на машина за пишување.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Таа година тој го уредува книжевниот прилог на вечерниот весник Критика и во него објавува неколку свои раскази под псевдонимот Франциско Бустос, името на еден од своите прадедовци. 1936.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Палермо во кој луѓето се борат со ножеви и во кој свират гитари талкаше (како што ми рекоа) зад аголот, но оние кои ги населуваа моите утра и внесоа прекрасен ужас во моите ноќи беа слепиот гусар на Р. Л. Стивенсон, кој умира под коњски копита, и предавникот што го напушта својот пријател на месечината, и патникот низ време кој од иднината донел белузлав цвет, и духот многу столетија затворен во Соломоновиот ќуп, и Пророкот под вел од Курасан кој ја криеше својата лепра под вел од бела свила проткаен со скапоцени камења.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Токму на овој начин тој го допира самото дно на глупоста. (177-178) Изненадувањата на мислата се како оние на љубовта: се трошат.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Витгенштајн мисли дека смислата мора да биде одредена; затоа тој го постулира постоењето на едноставни објекти како значења на извесни знаци.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Тоа, изгледа, свети Ѓорѓија, што тој го изневери, ја замавна сабјата кон неговиот врат наместо кон оној на ламјата и сега само се думаше кога да му ја отфикари.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Претерано поедноставувајќи ги работите, тој го истакнува конфликтот помеѓу сексуалната желба, која самата по себе не знае за граници, и забраните и табуите што се спротивставуваат на нејзиното задоволување.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Кавгаџиите гледаа со закрвавени очи во агентот а тој го збираше челото во густи ситни брчки и држејќи ја раката во задниот џеб на панталоните стегнати во тврди тесни чизми ја клатеше ќелавата глава, тогаш покриена со сламен шешир.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Затоа и не смееме веднаш да ги отфрлиме како лага гласовите дека тој го пренел тутунот во Јапонија.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Како што Томе го приближи кучето, така Митре му го стави тељот со дупалки на кучето околу вратот, му го стегна, кучето зацвика, ама додека да му се чуе гласот, тој го обеси на гранката од дабот.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Тој го стави српот на рамо, ги потпре тупаниците на колковите и се подисправи за да ја надвие болештината на крстот.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Генерациски судир меѓу жени, пак, дури и да е најсериозен и најжесток, не може да дорасне над рамништето на мелодрама.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Тропањето се смири кога тој го зеде меѓу палецот и показалецот и го стопори како да му го подава на фелдфебелот.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Целата ноќ и другиот ден до вечерта Солун беше илуминиран така што и самиот султан Хамид би жалел што таква ’донаима’ (свеченост) не му направиле и во Цариград на 19 август кога тој го празнуваше своето стапување на престолот.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Во еден миг тој го засече делот од цигарата што гореше и почна да се концентрира на една од двете глави што зборуваа.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Околностите се такви што нараторот не ни остава никакво сомнение околу тоа дека тој го претставува со глава и брада писателот М.Р.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Неговото читање не бара примена и врз други мјузикли, а камоли врз други културни облици и ја губи поентата кога ќе се обопшти.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Цела ноќ во состојба на борбена готовност тој го исчекуваше моментов!
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Тој го врза коњчето во својот двор и извика: - Мајко, мајко! Каде си да ме пречекаш?
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Тој го остави гоначот сам. Со главата и со очите му сигнализира на Том дека сака чашката пак да му ја наполни.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Во својата голема одаја со чифит-ѕидови испрскани со златни капки (ѕвезди или дукати, стремеж кон пророковото стојбиште или бројки колку е издадено од неговата азна за издржување на медресата) не можел да ги преброи во сарајот ни атовите ни сеизите, ги штракал бројаниците над разгорен мангал и го чекал езанот на оџите да му се заблагодари на пророкот за сите добра на овој свет, потоа нагрнат со ќурк и со невидливи гавази зад себе стоел пред нејаките пупки на разбудените каранфили или замислено ја слушал опивната тага на чалгиите.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Славен е подвигот на човекот, затоа е славен и каменот што тој го донел од Месечината.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Пресудно е што тој го отфрла Сосировиот поим за знак.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Ја слушаше повторно далечната тажаленка на волчото завивање во ноќта и во она, што го чувствуваше притоа, со некакви сосема ситни мравки на морниците по сета негова кожа, што се пронесуваше како лазење од секој близок лелек на гладот, тој го најде првиот допир со својот гостин.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Се смета дека тој го проектирал авионскиот мотор на млазен погон.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Значи, навистина е писмото, сите другите се уверуваат и си помислуваат дека Костадин сигурно знае за него отпорано штом Максим му вели Земи го и штом тој го зема без збор, а кога Костадин го зема писмото, за да остане тутурката на земјата таква, одвиткана, односно за да не ја одвее развигорот, Максим, држејќи ја, му вели на Васила Митрески Нареди ги камењата на ќошевите.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Според Бојс, преобразувањето на медот во саќе од страна на пчелите е “примарен вајарски процес” и, како таков, модел за секое создавање на уметност, поединечно и општествено.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Бог сѐ уште игра значајна философска ролја во Декартовата, Спинозината, Лајбницовата и Берклиевата философија, но неговата улога е многу помала во Локовата, Хјумовата и Кантовата философија, кои се сосредоточени околу способностите и склоностите на човечките суштества.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Не сум ни јас неговата и тој го знае тоа.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Во него беше опфатено се она што тој го нарекуваше битка за Грамос.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Кога на небото се покажа српот на месечината, тој го подигна момчето и, држејќи го во своите прегратки, тргна низ огромната гробница и кога само миг, без да го прекине растреперениот чекор, погледна кон небото, тогаш му се пристори дека и ѕвездите патуваат со него...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Тоа е добродетта на отуѓувањето, што подоцна се оплакува како факт за себе-развластеноста - при што оној Другиот станува наследен непријател, бидејќи тој го контролира нашиот отуѓен дел.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Зошто!? Па, тој го создал светот и сѐ што е во него.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Кога дојдоа до мене на два метри, командантот на ОЗНА го погодија балистите право во устата, тој го имаше пиштолот в раце и тој му падна.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Милан уживаше да седи крај нив и да го набљудува нивното шпекулативно перчење и нивното ”сопружништво” кон кокошките, како што тој го нарекуваше.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Тој ги бранеше обидите на фундаменталистичките христијани да имаат своја верзија за создавањето која ќе се изучува паралелно со теоријата за еволуцијата во јавните училишта.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
И сега мислам дека ако ми кажуваше каде заминува и со каква цел го прави тоа барем ќе знаев зошто не се врати.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
И ноќта беше ноќ за сами суштества, една и премногу придавена ноќ за една притисната до последниот, до оној најпоследниот пристан осаменост, и тој го сети многу добро тоа, склопчен во својата шумурина.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Не е ништо необично радио станицата да го одбие спотот доколку нарачателот не е подготвен да се прилагоди.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Сфатив дека тој го пуштил мачето за да се подотвори вратата и дека ме видел пред огледалото.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Тогаш кога Симон ми зборуваше за стрелањето што го извршил Борко и дека тој го потопил Долнец, не заради некаква полза за земјоделието и за напредок на земјата, туку за да се спаси ако може себе си од тешкиот товар на злосторот, да го скрие и да оневозможи тој злостор да излезе на видело, во тие моменти на повреденост и изгубеност кога се вртев наоколу и по својата глава барав со кого би можела да зборувам, до телефонот го забележав името и бројот на Владе историчарот.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Но, да повторам, ова го сфаќаме прилично доцна. Откако ќе згрешиме“.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
И таа пасеше теле; и додека ќе си подречеа нешто, таа си го милуваше своето теле по главата; и тој си го милуваше своето; по некое време без да забележат, несвесно, тој го милуваше нејзиното тело, таа неговото.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
— Почна да се мисли стражарот, но Илија му рече дека е важен и тој го предаде на својот другар за да не го напушта стражарското место.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Тој пишуваше фикција заснована на теологии и филозофии, литература заснована на литература.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Кога Дерида ја одрекува присутноста тој го одрекува постоењето на некакви ентитети што засновуваат значење, затоа што или самите ентитети не постојат или, ако постојат, тие не можат да функционираат на бараниот начин. 58 Margina #11-12 [1994] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Секој си има еден вселенски знак, еден зодијак. И тој го управува него.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Кога доаѓав кај вас ја сретнав во ходникот. Веројатно била на визита.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Веќе беа пред нејзината порта: таа не рече ништо, само ја отвори вратата гледајки го, а тој го подигна веќе фатениот шешир во знак на поздрав и ѝ рече: „Ќе ти пишам“.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Но со кое право да постапи така? Тој го нема тоа право.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Тој го потсети на сличниот пример од поновата турска историја кога Ататурк (кон кого Бургиба покажуваше безрезервна восхит), обвинуван од Запад дека ја загрозува плуралистичката демократија, со фаворизирање на својата монистичка партија, побарал од својот компањон од сите битки за нова Турција, неговиот некогашен прв министер и парламентарец Али Фетхи Окјар (родум од Прилеп), да формира Либерална партија.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Мрзлив неранимајко! Тој го искушуваше трпението на персоналот.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Ти кого тој го сакаше повеќе од другите.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Само се погледнаа, застанати на портата, а после тој го пушти и старецот без да го покани, отиде под тремот.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Борис Калпак воздивна. „Ми го подари Трипун Караѓоз. Се плаши - ќе му ги исече некој прстите и ќе му го земе, како што тој го симна од мртвата рака на злодејот со чалма.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Блискоста меѓу неа и Богдана тој го доживуваше болно: никогаш таа досега не земала никого од персоналот да седи со нив на масата и да јадат заедно и да се однесува така слободно, да ги разврзуваат устите и да се кикотат.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Илчо со прекор, скришум погледна кон татко си, но не издаде дека тој го посоветувал.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Точно е дека од тој нов живот што тој го средуваше имаше и такви поединци кои проплакаа.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Во текот на годините тој гордо присуствуваше барем на десетина вакви отворања додека угледот на Џоен полека но сигурно растеше до својето сегашно угодно ниво меѓу колекционерите во областа; ова секако ќе му биде последно, како што и многу други неодам­нешни настани нужно беа, што тој го сфаќаше или едновремено со нив или ретроспективно: неговото последно лето во нивната викендичка на островот Фенвик, последниот метеорски дожд, последниот сет тенис кога неговата сла­бост ескалираше, последната величествена октомвриска промена на бојата на лисјата во „нивната” долина, а сега, по сѐ изгледа, и неговата последна посета на овој убав град.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Кејс би можел да биде еден од Бароузовите диви момци...
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Така, секоја приквечерина, откако ќе си починеше дома по скитањето в град, тој го преполуваше пагурчето - седнат на мало столче под стреата пред влезот и загледан во градбите што растеа како тополи околу нив.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Така и Кејџ ги менува улогите на учесниците во доживувањето на уметничкото дело; во новата поделба композиторот повеќе не диктира еден заокружен, конечен облик кој потоа низ интерпретацијата скрупулозно се пренесува до слушателот исполнет со стравопочит, туку прави нешто радикално поинакво - тој го поттикнува создавањето на автентичното слушно искуство, за кое и интерпретаторот и слушателот мораат сами да се погрижат.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Во очите на Ивона тој го виде детето, но и возрасната жена.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Со нив, тој го гледа соговорникот право в очи, но така што соговорникот никако не може да се ослободи ни од впечатокот дека овој ништо не разбира од тоа што го слуша, ни од уште полошиот впечаток дека неговиот поглед открива барем непријатна умисла.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Тоа свое тврдење тој го поткрепувал со фактот дека и самите Британци кои го помагале ЕАМ работеле против себе.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Неочекувано чувство го обзеде младиот човек, застрашувачка возбуда, и за да го одложи своето влегување во кулата, тој го одврза својот десен чевел и од него ја истресе нечистотијата, што беше се нафатила додека одел преку премачканите коси влезови.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Затоа тој го развлекува дамкавото лице во насмевка.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Неговата поднаведната сенка се влечка по ѕидот и запира пред него. Татковиот глас е смекнат. Тој го затворил порано дуќанот.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Но неговиот избувлив карактер немаше никаква врска со она што тој го имаше во душата, оти иако лесно пламнуваше, во себе не ја носеше лутината долго, ниту пак страсно ги мразеше оние што ја предизвикуваа таа лутина кај него.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Тој говор човек го носи во себе како предлитерарна свест - тој го асимилира во детството, - не го учи туку го впива и го вдишува, така што ништо не може да го надомести тој период на создавањето првите свесни впечатоци кои се, едновремено, и суштина на содржината но и феномен од јазичен крактер.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
За секој случај тој го задржа коџабашијата кај себе, без да мисли дека може да предизвика сомнение, ако го побара муљазимот.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Откога ќе го види или почувствува лошото, тој го осознава, ги определува, границите на своите способности за откривање себеси.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Навечер, додека тој го јадеше својот стек, седев на масата со него и го разгледував неговиот ракопис, просејувајќи по нешто од тоа купиште на сентименталности. Беше ужасно.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Пенчо сакаше да му се истргне од раце но тој го држеше октоподски и среќно се клештеше.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Сепак, за творец на хепенингот се смета Алан Капров, еден од уметниците кои учествуваа во работата на Кејџовата класа во New School For Social Research (1958...).
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Мислам дека денес веќе го прават тоа.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
И навистина некој го викна, но беше повикан од глас што само тој го слушна, глас што дојде од некоја недостижна длабочина, која беше во него.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Но тој го разјасни прашањето и собра во училиштето добар број деца.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Прво во весникот излезе голема статија во која Лари го печеа на ражен, а веќе следната недела тој го купи весникот и на насловната страница одеше едно големо извинување до Лари.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
И тоа не беше еден случај, - сè што беше невидливо тој го виѓаваше, сè што беше далеку, недофатливо тој можеше да го има, сè што изгледаше цврсто со допирот на неговите шилести прсти се престоруваше во прав.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Одеше занесено, задоволно, среќно, шепотејќи си, насмевнувајќи ми се некому што само тој го гледаше.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Јазикот на теоријата на информации исто така често се применува на билошки системи. Rychlack прави особено чудна грешка во своето инсистирање дека компјутерите се ограничени на она што тој го нарекува Булова логика, којашто тој ја карактеризира со користење на исклучителната (екслузивна) дисјункција.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Сè што може да знае и умее тој го става во служба на евентуален свој интерес.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Девојчињата со одушевување ја гледаа, а и тој го помрдна мустакот, небаре Клерк Гебл... и тргнаа пешки, преку пруга до Лисиче.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Но тој го сака, го знае сето она од што е поезијата, изворите на животот на битието.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Во четворното трло тој го имаше истурено песокот и го имаше израмнето.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Ниту ќе се вдлабочат во фактот дека кога човек се дрзнува да ѝ се препушти на таа струја, тогаш тој го зауздува чудото со обете раце.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
И, prima facie, се чини дека следуваат противречности.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Сето ова во најголем број случаи, поетот не мора да го знае но, тој го чувствува, тој тоа по една законитост, по силата на својот творечки инстинкт и имагинација го прави, го созадава.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Тој го продолжи разговорот, правејќи бразди со машата во пепелта пред себе: — Мори, невесто Митро, шо ми а пикаш во очите таа Рожденка.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Но да ја разбереме како што треба намерата на нараторот кога тој го форсира овој парадоксален предлог.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Тој го извика келнерот, плати.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Сето она што не го разбира, што бара напор на индивидуализација, што со својата 34 okno.mk сложеност го плаши, тој го отфрла и се обидува да се прави како тоа и да не постои.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Или да погледнете низ цевката или пак - тој го исправи малиот прст и, пикајќи го полека во цевката, доврши - со овој прст...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
68. Тој го направи клањето во Македонија, како што го направија во Ерменија Англичаните, и со тоа го загуби своето влијание во Македонија.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
” •Секогаш, по повод Сенка на сомнежот ми се наметнува оваа поединост: во првата сцена на железничката станица, кога пристигнува возот од кој се симнува вујче Чарли, од оџакот на локомотивата сучи многу јак црн дим, и додека возот се приближува, тој го затемнува целиот перон.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Тој го разгледа шаховскиот проблем и ги постави фигурите.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Во својата дискусија на алегоријата на Searle, Rychlack корисно воведува дистинкција помеѓу она што тој го нарекува „екстраспективни” и „интроспективни” перспективи: ние можеме на тоа да гледаме или од гледна точка на надворешен набљудувач, гледајќи „на” собата, или од гледна точка на човек во собата, гледајќи „со” личноста која го извршува програмот.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Мораше да е тоа само изјава за да се одбрани себе си од стравот, од она што тој го сметаше за опасност.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
И за да се уверам, ја пронајдов во фиоките каде што сѐ си чувам за спомен.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Кој? - Па тој, Маркс... Тој е учител на пролетарјато и тој го измислил комунизмо...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Но Бог имаше друг план за него и вечерта тој го слушна оној ист глас од пустината, глас што секогаш го слушаше низ вонземски шумови, глас што доаѓаше некаде надвор од телесниот свет, од длабочина и од висина истовремено, од центарот на постоењето, од внатрешното наместо од надворешното уво, строг и речиси суров во своите зборови.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Коџабашијата отиде да викне друг селанец, а Трајко навистина си ги преобу опинците, си го престегна и ременот, та си кладе едно парче леб во пазувата, си ја најде мартинката, и потпирајќи се на неа, како на ластагарка, тргна од дома, но место кај мулазимот, тој го фати долот, нагоре од селото, и преку дрезгите се измушна на крајот на селото.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Но каде да го лоцираме овој концепт? Не, според Сосир, во пишаното.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Дали Витгенштајн има на ум нешто повеќе од ова?
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Кога си отидов, тој го пребои тоа место, така што зборот, сѐ уште присутен, не можеше да се прочита.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Тој го измисли најголемото чудо на овој век - печатењето со подвижни букви лиени во смеса од олово, калај и уште нешто што го заборавив.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
И затоа тој го напуштил тој „божји рај" — Света Гора, и ете го, си дојде да ја исполни заповедта од „сајбијата" од кладенецот Илинец во Сталевата нива сака да му се направи меќани манастирче и дека ќе му направи многу зло на селото, ако не му помогнат во оваа работа.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Тој го чувствува фактот дека максималната валентност на соответна содржина може да се постигне само и доколку таа содржина се вгради во нејзината природна метричка и акустичка структура, доколку ја зголеми нејзината тензија со ефектите на обртот и непредвидливоста, и дека носечка суштина на јазикот на поезијата е неговата рефлексивност.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Стоеше нешто срамно зад него, тој го усеќаше како мртовечка рака на рамена, а можеше се да стане одеднаш поинаку, со еден познат збор, со едно обично помислување, дури уште ова не е поминато.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Тој го извади ќесето, и бидејќи Бисера беше ја разврзала бовчата и ја извадила кошулата, попот фрли и на неа една франга и честита родителски.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Јас знам дека не сум умрен, ама ако тој го рашири тој глас тогаш мене никој нема да ми верува, сите овие видувања, овие сознанија ќе останат несоопштени, луѓето незадоволени со одговор на прашањата за кои тие мислат дека нема одговор.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Славен е подвигот на човекот, затоа е славен и каменот што тој го донел од Месечината.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Тој побарал информацијата да им се достави на сите заинтересирани членови на разузнавачката организација.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Меѓутоа, за да го оствари овој исчекор, Рифатер е принуден да претпостави постоење на некој “меѓутекст”, што тој го нарекува “интерпретатор-измамник”.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Тврдењето дека јазикот не може да биде логички приватен не е тврдење дека тој е логички јавен, бидејќи тоа ја остава отворена можноста за контингентна приватност, т.е. можноста за некој Робинзон Крусо напуштен на некој остров од своето раѓање, кој сепак преживува и во текот на растењето развива јазик.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Не го поддржувам тој културен став ниту општественото значење на родот кое тој го искажува; само известувам за него.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Она што треба да се прифати како вистинито и морално треба да е определено не од божјите свети декрети, туку само од човечкиот разум.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Белјаев и Преображенски, обраќајќи му се на споменикот што го претставува Бојс и во подеднакво неочекуван контекст, симболично ги решаваат овие два аспекти на проблемот: тие уметнички се колебаат помеѓу патетиката и детската итрина.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Денес слушаме за биохемиските експерименти во кои се користи amanita mus- caria или други халуциногени печурки, или дроги синтетизирани по нивен пример - за експериментите во кои професорите, студентите и криминалците стануваат привремени шизофреничари, понекогаш заради ново искуство, другпат за чисто научни цели.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Видовме голем број карактеристики - некои од нив значајни и централни - кои што ги споделуваат Деридините учења и философиите и идеологиите што им претходат.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Сепак, ако е во право, тој воопшто не застапува ништо со стабилна И одредена смисла.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Седдно, јасно е дека тој го чувствува присуството на Саздо кој веќе седнува на една од фотељите на средината од собата.
„Го сакате ли Дебиси“ од Лазо Наумовски (1973)
Што имам да им кажам?“ тој го остави перото и со двете раце си ја фати главата, која одеднаш му стежна.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Сеќавајќи се на своето родно место, тој го подигна мостот на Дрина кај Вишеград на она место каде што во 1516 година ја прегази со коњот, натоварен со едната страна во еден кош.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
4 Веќе структурализмот го отфрла гледиштето дека една фраза има значење благодарение на тоа што го изразува самиот поим како таков.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Од кавалчето испадна малото писменце. Тој го зеде писмото и го скри во џебот.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Скулпторот, пак, го беше засенил блескотот од скулптурата во која, се чини, тој го пресели својот здив и своето постоење. Таа му ја имаше земено и сенката.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
„Кутро малечко“, рече Кети „Не можам да сфатам зошто тој го стори тоа.“
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Вистина, тој не е баш најпознат како дувач на стакло, го работел тоа како хоби, и се сомневам дека некој го знае тоа - а овој пехар е последното нашто што тој го направил.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Но, веднаш потоа ластарестото тело просто се свитка под Змејковата рака, со која тој го присили пак да седне, притискајќи го надолу и држејќи ја в дланка сосема слободно исколчената клучна коска на неговото рамо под литата облека.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Ако е така, нека биде тоа со луѓето од околината, кадешто секој поединец би можел да го насочи своето внимание во правецот што тој го сака. Куќа за состаноци).
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Адем се разнежи, та дури за прв пат и тој го избакна црното Кате.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Кога го постави прашањето, таа ги сврте очите во татка си и тој го прочита нејзиното прашање: Што велиш, да се потурчам да не те погуби кадијата?
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Само уште големата порта ме дели од слободата.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
И тој го сожалуваше него поради тоа што не беше допрен од алхемијата која предизвика ова чудо да се случи во него.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Сè што се бара за она што тој го употребува да биде јазик, е тој да може да биде споделен од страна на другите. (Тука не ги земаме предвид сосем тривијалните примери на „приватни јазици” кој, како кодот на Пепи, се само шифрирани јавни јазици.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Би заклучил со потсетување на една екстремна фигура на маниризмот, човек-фантаст, наследникот на Leonardoвите спекулации за перспективата, но несомнено и инспираторот, заедно со Niceron, на дишановските фантазмогории: Athanasius Kircher. 1624. година тој го објавува своето дело Physiologia, каде што ги изложи упатствата за своите безбројни „искуства”.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Зашто, кога Кирков пркосно отишол кај турските стражари да го убијат, сепак не успеал на време да ја запали бомбата за да му даде на знаење на градот дека еве и тој го сторил тоа што му било најлесно да го направи - го дал својот живот за својата татковина.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Дедо Иван немаше внучиња, така што во неговиот однос кон Бојан имаше нешто вистински дедовско, преку врската со Бојан тој го живееше и остваруваше односот дедо-внук, во среќавањата со него ја подмладуваше својата старечка душа.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
„ 168 okno.mk Е, сега, може и да се биде ироничен со ова што тој го прави - да се гледа на Сандерс како на Робин Худ на Е-културата кој се труди најдобро што може да обезбеди обичните корисници да добијат најквалитетна стока за своите тешко заработени пари.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Дејко го носеше: тој го нашол и тој во мигот се сметаше за најгазда.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Принципот на конкуренција и успех тој го осознава низ дилемата за продажба и квалитет, а, освен тоа, неговиот професионален статус беше претерано подложен на кризи.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Таа го избира Херцеговецот бидејќи отсекогаш живеела со него, бидејќи тој, односно она што тој го репрезентира, е дел од нејзиното најинтимно животно искуство.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Го претепа, и јас и Земанек го изнесовме од училиштето (подоцна Фисот беше сменет поради тоа и доби укор пред исклучување и од Партијата, но веќе сѐ беше готово, оти Лудвик веќе нѐ беше напуштил); тој го замоли Земанека да претрча до кај него дома, да му земе една торба со алишта и да му го донесе саксофонот.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Таква жаба крекачка Милан не забележа на теренот, ниту гуштер како оној што тој го знаеше во своето детство, ниту пак змија како Домаќин.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Што се однесува до дизајнот, од таму произлегува дека тој го засилува дизајнот на контекстот или дизајнот на рамката, наместо неизоставно да биде дизајн на објектот.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Но, не сѐ што не се квалификува како вистински мажествено, според крутите општествени критериуми чија цел е да ја чуваат чистотата на таа ретка и скапоцена суштина, мора да биде женствено.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Камилски собираше дополнителна литература за овој збор запоставувајќи други.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Задоволен, тој го потапнуваше одвреме навреме по рамо.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Ќе го видите ако бидете живи — сомнително одговори Ѓуро, познавајќи ја слабата страна на Толета.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Оѕверен, налутен и уште на нозе, тој го извади јатаганот и скокна во ливадата.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Во тој говор, тој го опишува јадрото на својата творечка лабораторија.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Мачорот на Зоки е дебел и прилега на голема топка за плажа. Но, иако сите го признаваат тоа, никој не умее да каже како тој го доби своето име, кое, впрочем, никако не потсетува на таква топка.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Тој го потсети Татко дека минатиот пат се договорија да трагаат по излезите на балканските лавиринти низ јазиците и јаничаризмот и дека е готов да прими порачки за да набави книги од овие области.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Холандскиот инженер, Балт ван дер Пол, 1928-та направи математички модел за осцилирачка електронска цевка - онаа којашто предизвикува свиркање во радиото - заснован на динамичката топологија на Поенкаре. Тој го проучувал и чукањето на срцето. okno.mk | Margina #26-28 [1995] 84
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Сега само тој му отвораше на Висара; тој му носеше јадење, тој го нагледуваше.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Ова, се разбира, не ги искажува моите лични ставови кон прашањево.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Токму трансформацијата на овие концепти на границите лежи во средиштето на интересот на Попоски.“
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
Одевме сосем брзо...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
“‌ ‌Или размислете за следнава приказна од закопот на Вито Русо, геј-милитантот, виден припадник на ЕКТ АП Њујорк и автор на Целулоиден плакар (студија за прикажувањето на геј-мажите во холивудските филмови).
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
2. X. Беркли И покрај тоа што Беркли тргнува од поинакви онтолошко - гносеолошки принципи (11), сепак и тој го афирмира рефлексивниот модел.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Бојс начна фундаментални прашања во врска со современата политичка и економска реалност: тој го изрази неговото револуционерно мислење за трудот, економијата, индивидуалноста, креативноста како социо-економска револуција, и исто така размислувања за екологијата и мултикултурализмот.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Тоа тој го сфати и како констатација, но и како прашање.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Успеав само колку еден залак да го пробам а парчето сирење го зеде чичко ми и тој го подели по една трошка на оние кои не каснаа од лебот.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
(...) Дали тој живее во истата збрканост и страв во која живееме и ние.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Мајка му му потури да се измие, тој го облече новото либаде12) и праша: - Ќе ми дадеш ли, мамо торбичка? - Да, синко.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Зградите што тој одбира да ги нападне со неговите големи слајд и видео проекции (што тој го нарекува ’интерогативен дизајн’) се обично оние кои доминираат во урбаниот пејзаж, оние кои го контролираат и регулираат протокот на секојдневниот живот.
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
Ги познаваше лаежите на секој овчарски пес, знаеше кој овчар со каков кавал или шупелка свири и по тие звуци тој го познаваше секој булук на кој стопан е.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Како и сите други, веќе неколку дена се немаше измиено и пресоблечено и одвреме-навреме од студ не ги чувствуваше нозете спакувани во чизмите.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Кога некој текст врз себе отвора набори, тој го создава она што Дерида го нарекува “инвагинарен џеб” во кој надворешното станува внатрешно, а некој внатрешен момент се зема како надворешна позиција.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Еден ден тој го викна дедо во сарајот и му рече: - Чувајте се.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Точно, но во мера во која тоа прашање ја надминува смислата што му ја даде Сартр.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Ако некој волк слезеше во селото и направеше штета, викаа по Толе дека тој го довлечкал.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Со воздишка, менувајќи ја прочитаната книга за нова, тој го праша стаорецот од одделението за култура, кој заседна зад барикадата од книги, “дали уште многу му остана”.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Во цртежите од воениот период тој го надмина доцниот импресионизам, така што маките и непоимливоста на настаните ги пренесувал во остри и зашилени форми.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Видов каков модел е и од произведувачот ги порачав нацртите за нивните производи.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Ја зеде книгата што беше оставена на масата и уште еднаш го прочита напишаното на листот до неа, што тој го толкуваше како натурена порака со одредена цел која може да ја смисли само, како што во еден момент гласно изговори: “будалеста жена”.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
За тоа тој го напушти своето семејство, а не да седи некаде во темница и во бездејство.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
160. Мисирковата поделба на нашиот литературноисториски развиток на три периода не е без основа, особено ако се има предвид целта и времето на периодизацијата: првиот период го претставува времето до појавата на националистичките пропаганди во Македонија и до задушувањето на употребата на старословенскиот како литературен јазик; вториот – времето на националистичките пропаганди (до појавата на книгава, 1903), кога се воведуваат туѓите јазици во Македонија како литературни, период што е како „непреодна стена” помеѓу претходниот и новиот што тој го очекуваше со реформирањето на Македонија и со воведувањето на македонскиот јазик како литературен за сите Македонци, изграден врз основа на резултатите од развитокот на современите народни говори, коешто го смета како трет период што го наречува „преродба”.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Како студент во Женева и близок до ЦК на ТМОРО, притоа и приврзаник на Б.Сарафов, тој го издава таму (на француски јазик) весникот “L’ Effort”/1900-1901/, а по дипломирањето во Париз го редактира весникот “Mouvement Macedonien” /1902-1903/. 26.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Илко го закла и ѝ го остави да го кубат и варат со Митра, а тој го зеде пагурчето со ракија и еднодве јаболка и отиде в село да го покани нункото и еден девер.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Во некои проекти тој го поставува прашањето за загрозеноста на другите - пука врз патнички авион, а во еден телевизиски настап во живо на водителот му става нож под грло.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Го читам 22-то пеење: „Уште денес мислам на Неа, со полузатворени очи кои излеваат љубов на витото тело, опуштената роба и густите коси, на дивите патки во лотосовата градина на љубовта, и на идниот живот, и на крајот, повторно се сеќавам“ ДВЕ ЖЕНИ „...кога докторот ПолБрантон отиде во посета кај Махариши Раман, тој го запраша зошто дошол.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Тој можеше да се преправи во тој брат од простата причина што вистинскиот брат по некој случај останал во Амакава во моментот кога „црниот брод“ со духовничката дружина испловил на морската шир.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Милер не артикулира некоја општа вистина: тој го опишува конкретното значење на еден конкретен општествен облик.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Друг пат тој го зазема местото на првиот Борхес, но и го надминува: “Богот на пишувањето е значи едновремено неговиот татко, неговиот син, и тој самиот”.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Џелатот нема да го изненади, тој го очекуваше сега, по една минута, по две минути.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
СОНОТ ЗА СМРТТА НА МИЛАН Имавме еден млад партизан од нашето село, голем борец, личеше на девојка.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
А се случи токму во тие денови, кога се прашував зошто го нема, да слушнам дека убиле некого долу, во градот. Во некоја рација.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Тој го образложи како економскиот, така и политичкиот аспект...“
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Заради нив тој го научи сефардскиот, иако ритуалот во синагогата го врши на хебрејски јазик, а проповедите на англиски, кој и по толку децении го говори со заостаток од германскиот јазик и јидишот, еврејска варијанта на германскиот, во посебни пригоди знае да проговори и на ладино, јазикот на основачите на неговата синагога.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Тој го насочува вниманието на нејзините тркалезни колкови сѐ додека не ја принуди да се сврти и да го погледне.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Токму тоа е што и тој го чувствува, а не може да му го најде вистинското име - воздух.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Зашто нема ни ситница што не би му користела а камо ли во случајот кога тој го бараше котелецот од којшто би почнал да го отплетува а потоа и плете чорапот со нова мерка и нов дизајн.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Се наоѓаме всушност во дворот на затворското здание.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
За жал, кога е во прашање нашиот Иван, некој одредил веднаш да биде казнет - реков по мала пауза. - Веројатно со причина - додаде Даскалов.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Како тоа тој го правеше, зошто го правеше, ќе разбереш од оваа книга.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
- Не, - му рекоа, - се удави... Тој го згрчи лицето, се собра како гром да го удрил и заплака: - Ах, ах, останав без него...
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Кога дојде до петтата книга, нему okno.mk 191 започнаа да му се случуваат чудни работи.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
А ако пак Богдана го жртвува обвинувајќи го него дека тој го отрул, како соперник, за да се оспободи од него и тој да ја преземе исцело улогата на маж и газда, тогаш таа ослободена од сомневањето, се ослободува и од слепиот маж и од Богдана; продолжува живот со друг маж и го наследува Пансионот како законска жена на Вајс.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Така и Ѓуле од нашиот отсек, откако го добил пиштолот на услуга, отишол да го врати а таа му рекла да го остави на масата.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Точно е. Но кога некој е задолжен да прави ред, тоа тој го прави насекаде.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Прилагодениот концепт американците го нарекуваат “формат” и тој го одредува типот на музиката, начинот на водењето, количеството и типот на информации, како и количеството и профилот на пропагандните спотови.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Тоа тој го потврдува и со својата опсервација дека ако се одржи слободен и фер плебисцит, тој би резултирал со формирање на „слободна Македонија“, а со тоа би се анулирале „грешките или лапсусите на историјата“.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Тој е манирист во секој поглед: изборот на боите е под влијание на Камбиасо, тука е хиероглифскиот пејсаж, магичните простории, визиите од соништа итн.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
И како што е случајот со неговите слики и филмови, ова е техниката преку која тој го доби и зацврсти своето место како уметник.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Но, полека, во тие непрекинати разговори во вечерите, пред Змејка почна да открива еден сосема нов свет, што за сето време дотогаш му останувал скриен под самата поврвнина на сето она, што тој го знаеше како неменливо и како од бога дадено.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Нему главна работа му беше откуп на боровинки, ама тој ти бил поврзан со некого во Црвениот крст во Битола и така тој го почна бизнисот со стрептомицинот.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Се согласивме малку да го изнесеме на воздух, зад зградата да си поиграме со него.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
- Ова е кацеларијата на другарот директор - ме сепнува гласот на човекот што ме спроведува.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
За овцата, која беше изнемоштена, ослабена, Бојан смеша малку трици со сол и додека другите овци ги собираа грижливо остатоците од сеното во јаслите, тој го крена малото јагне и го пренесе во кошарата. Блеејќи, овцата одеше по него.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Не очекуваше да го најде во ниедна од тие зглопки, што ги освои толку внимателно; па сепак, и не мислејќи, тој го правеше сето она, што требаше да биде сторено кога се оди на еден вака голем лов.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Притоа не е важно дали станува збор за музички станици или говорни (вести, деловни информации, talk show и сл.).
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Држи му се – еве нѐ, тргнуваме!
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Одозгора спрема мене доаѓаа тројца, во средината го препознав командантот на ОЗНА. Сите беа исправени.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
„Онисифор Мечкојад немаше вила“ се сети Арсо Арнаутче.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И затоа тој сега му вети на Петка некоја и друга лира, бидејќи знаеше дека овој сиромав момок не е момок од татко, што се вели зборот, ами тој го направи момок уште кога му ги зеде нивичките што му ги остави татко му Стале.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
И не можев да се стоплам... Забите уште ми цвокотеа...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Сликарот го нацрта мојот портрет од случајност: “Сепак си, вели, литератор”.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
На прашањето: „Од кого“?, тој го спомнал Милан Арсов192.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Неговата рака остана на нејзиното лице додека тој го продолжи и го прошири бакнежот од нејзините усни во нејзината уста.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Го споменувам ова со цел да покажам дека врските кои ги воспостави Витгенштајн во оваа област можат да останат по страна доколку се одбие да се прифати „ослабеното” објаснување на разбирањето кое тој го нуди.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
И кога се појави првиот костурски партизански батаљон “Лазо Трповски” во кој и борците и јазикот и командите беа македонски, тој го напушти ЕЛАС и му се придружи на македонскиот партизански одред.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Ми се гледа нема да расте голем, куси му се нозете и не е главуч“, рече Љупчо небаре се разбира во кучешки сорти.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Шепотливо плискаат брановите во невидливите карпи таму долу како да го повикуваат и потсетуваат и му забележуваат за нешто, како да го опоменуваат за нешто многу важно што тој го заборавил.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
- Да... Одвај чујно му одговорив: размислував за наравоучението, што тој го извлекуваше од приказната, но кое го имав заборавено јас.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Јас се согласив и тој го изложи.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
И тоа ја зачуди. Па тој го чинеше тоа толку ретко!
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Секаде каде што можеше да биде сонот тој го гонеше.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Колку што зауши и големиот на Богородица тргна по него, ама од надвор доаѓа и остриот и лут глас на Дине што предупредува да не се фаќа ништо од она што тој го расчистува.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Подоцна ќе видиме дека таа книга се вика Псалми, има чувство дека „дел од маглестата темница“ на Рибоокиот се преселил во него и дека тој го бара токму него.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
81. Ама г. Зиновјев им помагал и им сочувствувал на Србите. Тоа може да биде вистина, но тој го прави тоа не зашто ги мрази Бугарите, а зашто српските посланици во Стамбул се логични, ги знаат арно нивните интереси и можат да ги заштитуваат.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
— Се поправи, море, откако го втеравме во Организацијата, — констатира Шаќир како на фалба, бидејќи тој го кандиса Толета да го напушти арамилакот и да се придружи со нив.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Неколку децении Австријанецот (по раѓање) Фаерабенд (на англиски се изговара fire-AH-bend) водеше војна против она што тој го нарекуваше „тиранијата на вистината“.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Тој го повлече за коса и покажа цел прамен.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Оној кој доаѓа од Гурок има адресар во левиот џеб (навистина имаше), во кој, ако сега го извади, отвори и погледне во него (тој го стори тоа) ќе погледне во извесен телефонски број (тоа беше бројот во кој тој гледаше).
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Отпрвин, нешто измислувајќи, нешто украсувајќи, тој го воведуваше во занимливиот свет на своите доживувања, во кои човекот секогаш победува и се ослободува себеси од нечија волја.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Ниротакис живееше сам, без семејство, но шефувањето со транзитната служба (Ема во стил на искусна полицајка шефувањето му го наметна како сериозна обврска) го трошеше неговото време без остаток, вклучувајќи го во таа активност и делот што тој го исполнуваше со својот машки порив совладувајќи ја на таков начин опасноста да се почувствува отфрлен и осамен.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Во FALLS тој го наведува, како енциклопедиски податок, случајот со (измислениот) сликар Капичи, кој “на своите ученици им дал да ископираат една слика.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Низ разретчените бранови на нејзината коса тој го читаше написот врз темното тело на бродот Викторија.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Кога Илко забележа дека очите на сите им одат кон ковчеџето, и тој го сврти погледот кон него и рече: - Го зедов од мерак...
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Нека разбере секој таков, а особено нивните десетари, дека таквите ќе бидат обесени ошче утре на сретсело, а нивните деца и жени изгорени во нивните куќи.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Иако Динкинс, можеби, тогаш не сфатил, Русо не го фалел.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Другарот Ѓурчин се надева дека ќе го затворите случајов бидејќи тој го смета за расчистен - рече човекот од зад ламбата.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Еднаш татко ми во Костурско нагазил на него и тој го прашал што е.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Тоа навистина беше големата машина на Времето, ова поткровје, тој го знаеше тоа, го чувствуваше, беше сигурен во тоа, и ако тука ги допрете призмите, онде кваките, хармонските кристали, ако ја завителите правта тогаш, тогаш!
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Набргу тој го сети и во својот чекор нејзиниот недостиг, но тоа воопшто не беше во состојба да измени нешто од неговата решеност.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Беше тоа ужасна работа, но траеше само неколку месеци.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Тој го брцна перцето во мастилото, а потоа застана за миг нерешително.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Веднаш потоа тој го извади приборот за сечење нокти од неговата розова чантичка, ѝ ги извади очите со малата турпиичка и се упати кон најгустиот дел од шумата, со надеж дека ќе се изгуби и никој повеќе нема да го најде.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Вокменот е gadget изграден токму на сингуларното и номадско акустично искуство; тој го менува и збогатува звучниот пејзаж, и затоа еднаквовредно се вклучува меѓу урбаните стратегии.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
И тој го прими тоа тивко дишење како една шеговите залога на својот преплашен гостин.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
- велеше мајка му, а тој го гледаше наведнат над купишта книги наредени врз работната маса.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Тој смета дека кога не би постоеле некои зборови што го имаат добиено значењето по директен пат, непосредувани со други зборови, тогаш тврдењата не би имале одредена смисла.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Оваа вечер веќе знаеше оти од спаилакот ќе лапне 150 лирички како алва, оти тој го купи само за 100 лири; а пченицата, ене, врви на пазар по 55—65 гроша, што значи дека половина лира за кило му е сигурна.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Тоа тој го знаеше по неприфаќањето на Србина.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Оттаму и потиснувањето и сите други механизми кои ја вообличуваат и припитомуваат сексуалната желба.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Кога го направи тоа, тој го слушна нејзиното меко газење по килимот и следниот миг таа беше крај него.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Бидејќи Градешница не даде отпор, а требаше и орадијата од кадијата да се засолни некаде, тој го ограби селото, но не запали ниедна друга куќа, освен на водачите Петре, Митре и Ристе Најде.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Тој не можеше да му избега на неговото ловечко око, тој го виде сосема добро како тоа му го здроби телото на овој близок заскокан ѕвер.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Се сеќавам, во едно од последните писма ми пишуваше како човек обземен од восхит, задоволен од она што го сторил, од она што тој го наречуваше добродетелство.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Малото јагне што тој го нарече Снежанка, стоеше само во еден агол, тажно блеејќи.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Тој го поведе изненадно накај истиот пат откај што дојдоа.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Да, тој го стори со автомобил, му даде кредит, но каков кредит! Да ти ја исцеди сета лој!
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Иако бевме одделени, тој го видел мојот сон, знаеше каде лета моето срце, што бара тоа низ ѕидот.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Тој го помогна и доаѓањето на германскиот принц Фердинанд I Сакс-Кобург-Готски (1861-1948) за бугарски кнез (1887), а самиот стана министер-претседател со изразито прозападна и антируска ориентација.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Истиот ден кога Орце ги испукал последните бомби, кон 5-6 часот попладне тој го зачекал валијата во новиот кварт на градот - “Пиргите“ - кога се враќал во својот дом и се обидел да се доближи до неговиот пајтон и да го убие.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Овој пат низ нејзините подотворени усни тој го провре јазикот и со него ѝ пробуричка низ устата, по јазикот и по забите.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Исто така Goudy го критизирал тоа што тој го нарекувал „ненаситно барање на новини во издаваштвото”, бранејќи го преиспитувањето на класичните фонтови и измислувањето на уникатни форми, сѐ со цел да се задоволат новите естетски и комерцијални барања.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
_________ 1 видете, на пример, Christopher Norris, Deconstruction : Theory and Practice, revised edi- tion (London: Routledge, 1991), поглавја 1-3. Hugh J. Silverman, (ed.), Derrida and Decon­ struction (New York: Routledge, 1989). Rudolph Gasché, The Tain of the Mirror (Cambridge, Mass: Harvard University Press, 1986). Mark C. Taylor, (ed.), Deconstruction in Context (Chi- cago: University of Chicago Press, 1986). okno.mk | Margina #11-12 [1994] 79 2 Deconstruction: Theory and Practice, 18. 3 Иако Дерида нема никогаш експлицитно кажано дека неговата алтернатива не е Западна, тој го имплицира тоа во постојаното асоцирање на Западот со логоцентризмот што тој го деконструира.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Милер не се потпира врз нејасни психолошки општости од оној вид што го изнесов во целиот претходен пасус.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Ларионов ја напушти Русија 1915. година, но никогаш подоцна не ја достигна луцидноста на својата предвоена фаза. Margina #21 [1995] | okno.mk 107 Многу често на групните изложби пред првата светска војна во кои учествуваше и Василиј Кандински, се појавувале детски ликовни творби за чие што поставување инсистираше токму тој.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Оној имаше еден остар глас и тој го сеќаваше него како некое болно, но неминовно стружење со грубата острина по некоја негова рана, која што не би можела ни да зарасте, пред да биде истругана така.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Сегашната топикалност на Бојсовсата скулптура нѐ доведува до сегашноста преку неговата идеја за социјална скулптура.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Кажано со технички психоаналитички јазик, сега мислам дека тогаш превидов дека тој го проектираше дедо ми на мене.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Мислиме дека во тој простор, што Поетот го нарекува небесна сфера, еднаш или двапати тој го има донесено и она чудно, за многу неупатени поединци суетно решение, дека таму никогаш нема да дозволи да се чувствува приземјен.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Дерида го прифаќа овој дел од структурализмот но останатите аспекти на Сосировата мисла ги отфрла.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Имало и други места, но тој го избрал тоа.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Тоа му беше единствено, што можеше да го прави, вака залебден и вивнат во плавните далги на своето будење, и тој го правеше тоа: само од себе и само се шегуваше.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Поаѓајќи од една Блохова определба дека „Суштественото во човекот ... е во надежта дека ќе успее“ тој го извлекува заклучокот: „Ако човекот е таков, тогаш тој е и суштество на идеологијата“, и „Идеологијата како еден корпус на идеи врзан со еден (најчесто нов) свет, со ново општествено битие (Sosein), како трансцендирање на постоечкото (Dasein) сè уште ќе биде составен дел на човечкиот живот кој ќе се обидува да ја формулира надежта, да ги определи новите граници, да го организира пречекорувањето... “.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Отука “а” може да се третира како концептуално уметничко дело - еден вид на конверзациона интерпретација на “белото пишување” на Роб Грие - или како пример на социјална документација, не многу поразлична од He- lou магазинот.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
По некое време тој ја изгасна светлината и се врати да спие, но пак се разбуди, овој пат не од нејзиниот глас, ниту од каков било звук, како на пример од отворање на врата, или од отворање на прозорец, туку нејзиното присуство го повлече од сон, кое тој го почувствува додека спиеше, онака како кога некој што има лесен сон, може да почувствува ако некој, тивко, на прсти, гази во неговата соба.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Иако тој го застапуваше токму тоа тврдење.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Но бидејки се пролеа човечка крв, и тоа на мухамеданец, тој го испрати со свои луѓе, со самиот Ѓузепа, на уќуматот во Витолишта, и го предаде на стариот мудур Арсланбеј, а овој со своите заптии го спроведе на кајмакамот во Прилеп.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Одеднаш тој го забележа лицето на Џулија на неколку сантиметри од своето мртовечки бело, бело како креда лице.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тој го достигна идеалот на арогантните моќници: да биде неомилен, а несменлив.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Затоа сега дедот Стале многу се израдува кога му рече Петко оти сака да се запопи и му вети полна поткрепа со некоја и друга лира, бидејќи ќе прави добро на свој човек, кого сам тој го дотера до питачки стап, а од друга страна ќе се спаси од поп Спира да не му плаќа секоја служба бела меџудија.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Физичките испитување не покажаа ништо ненормално. Никогаш и не се покажува.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Притоа, по правило, секогаш тој го избира вистинскиот момент.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Мошне определен однос, и покрај неговата привилегија, и покрај неговата нужност и отворањето на полето кое тој го уредувал во текот на повеќе милениуми, особено на Запад, дотаму што денес и тука може да го произведе неговото распаѓање и самиот да укаже на неговите граници.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Употребата на фотографијата од фронтот покажува дека тие му се обраќаат како на човечкото суштество Бојс така и на идеалот што тој го претставуваше.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
По некое време тој го успори дишењето, го стиша и заспа.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
И Отсутност Толку за тоа што присутноста е; понатаму за нејзиното одрекување.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
И дали маската служи за да се сокрие идентитетот на „бесрамникот“, или за нешто друго: да се сокрие неговиот транс што тој го доживува под маската?
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Јас знам каде е каменот што тој го милуваше додека шараше со очите и рацете по црниот мермер чекајќи да ѝ се придружи, а не знаеше ни како се вика тоа тело што не легнуваше во постелата до него веќе предолго, предолго за него.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Со ова уверување тој го следеше антропозофот Рудолф Штајнер, кој во ова преобразување на медот што го прават пчелите виде пример за самиот процес на животот - “хаотичниот, течен” материјал, отелотворување на “духовната топлина” и, како таков, неисцрпен извор на енергија - во “кристална скулптура... со правилен геометриски облик”.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Бучавата толку потресувачки се зголемува што го потсетува на бучава на огромен бренер, горилник на нафта како оној што тој го има во визбата на својата куќа на котелот за парно греење.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Најпосле со бавни, пресметани движења со по една рака, тој го сопаша својот долг појас, а потоа почна со него да се испреплеткува себеси за сите околни гранки, оставајќи се речиси спружен врз чаталите на старата бука, изврзувајќи ја својата половина, своите нозе и своите надлактици исто онака, како што може да биде врзано сѐ друго, само не своето тело.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Постоеше тука нешто, што тој го насети уште во првите вечери, а една вечер веќе не можеше да не запраша.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Но, всушност, мислам дека го има.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Бргу, Буче, земи, однеси го дома ,на мајка ти, и побргу донеси му го цедилцето на стрика ти Стевана, си има работа, да не го задржуваме! — и просто му ги дрпна од раце цедилото на Стевана и му то даде на Бучето, кое веќе си ја знае должноста понатака, а тој го продолжи разговорот со Стевана, кој засрамен му го пушти цедилото со сирењето.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Тоа беше законот на неговиот живот, иако тој го разбираше и безмалу веќе чиниш го сакаше како некое старо познанство во оваа своја приклештеност.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Но, интимната сфера не е „ослободена од економски функции“ (Маркс); приватното подрачје на патријархалното семејство е обележано со неплатен труд, сопственост на имот и доминација.
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
Но за Дарвиш не можеше да нема одговор за било кое прашање кое се однесуваше на неговите односи со Арафат.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Во случајот со секвенцијава од Милдред Пирс, она што би ни требало за да ја завршиме анализата, да ја конкретизираме точната вредност на секој стилистички елемент посебно во контекстот на неговиот систем, е длабоко техничко познавање на продукциските вредности и работни начела на поединците што го направиле кадарот.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Попрво, она што тој го прави е земање примери од философските или метафизичките текстови кои што ја застапуваат присутноста, И покажување дека во извесна смисла тие се самоподривачки.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Меѓутоа, правилноста со која тој го наметнува течењето на времето не е само дисциплиниран тек на случки, туку истовремено и ослободување. okno.mk | Margina #8-9 [1994] 147
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Бојан секогаш на ист начин ги доживуваше приказните за Волчарот, во своите мисли тој го градеше неговиот бестрашен, кралимарковски лик и секогаш бараше одново да му се раскажува за него.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Тоа е благосостојбата на отуѓувањето, што другите го оплакуваат како факт на себе-развластеноста, при што другиот станува наследен непријател бидејќи тој го чува нашиот отуѓен дел.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Млад е...
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Не еднаш тој го сторил тоа без да одлага и да бара некакви особени зборови и начини?!
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Но, точно на дваесеттиот ден, кога ловот го стигаше својот врв и кога пашата мислеше дека никогаш нема да сврши - одненадеж тој го прекрати, се откажа од срните...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
И за мене неочекувано, ропски покорен пред својата ајдучка страст, тој го замрси денот в јазли оставајќи ме в стапица полусакат и во неизвесност.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Оваа тенденција кон она што може да се нарече репрезентационализам е типична и за Дерида во неговото прочуено тврдење дека “не постои ништо вон текстот”.24 Не правејќи разлика помеѓу знакот и означеното, она што тој го пишува не се однесува на нештата вон текстот или јазикот туку само за самиот текст и јазик.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Тој го баци олтарот, крена раце кон небесните сили, запеа со изменет глас на верник.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Кога страсната заинтересираност на некој маж за конзервација на историски предмети или за реставрација на дела од некој период се доживува како знак дека тој го има „психолошкиот карактер на жените“ (да се послужам со формулацијата на Едвард Карпентер), тогаш општествениот јазик на родот набрзина се преведува како природна стварност на полот.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Се набира гнев и тој го истурува врз каменот.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Неговите книги израснаа од други книги.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Еднодушното решение на делегатите да ја поддржат кандидатурата на Рузвелт, кого Американците од словенско потекло го гледале како приврзаник на зацврстувањето на американско-советската соработка, претставувало најконструктивната акција на Конгресот.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
И, според тоа, благодарејќи ѝ на оваа неодреденост во која тој самиот, Duchamp, и она што тој го работи никогаш не допуштиле да бидат затечени, никогаш скршени, можат исто така okno.mk | Margina #3 [1994] 9 да се бараат од онаа страна на сите поврзаности кои тој за момент ги беше отфрлил, за подоцна да бидат сфатени, некои оддалечени сродства во минатото, и, зошто да не, со Leonardo.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Овој пат тој го имаше вистински со себе.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Сонливите води на езерото нежно се будеа, бели и светли, кога тој го рашири и последен пат своето платно на истото место, крај црквата, од каде што водеше стрмно, кривулесто патче долу до изворот на езерскиот брег.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Или ваквиот впечаток го црпам од она негово заканувачко ако... ако ... што одвај може да се наслушне додека го повторува и чие што значење само тој го знае!
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
“La mythologie blanche”, in Marges, 301. 5 Francis Bacon, “The great Instauration”, in The Philosophical Works of Francis Bacon, John M. Robertson (ed.) (London: Routledge, 1905), 243. 6 Christoph Martin Wieland, Gespräche unter vier Augen, in Sämtliche Werke, J. G. Gruber, (ed.), 50 vols. (Leipzig: Göschen, 1824-77), XLII, 127-8. 7 Spurs: Nietzsche’s Stules/Eperons: Les styles de Nietzsche, bilingual edition, trans. Barbara Harlow, (Chicago: Chicago University Press, 1978), 137. 8 A Treatise of Human Nature, Selby-Bigge, (ed.) (Oxford: Clarendon, 1967), xxiii. 9 Видете Richard Bernstein, “Serious Play: The Ethical-Political Horizon of Jacques Derrida”, The Journal of Speculative Philosophy 1 (1987): 93-117. 10 Матеј 5, 5; 19, 24. 11 Charles Taylor, The Ethics of Authenticity (Cambridge, Mass.: Harvard Universitu Press, 1992), 104. 12 Видете, на пример, Positions 56-7. 13 De la grammatologie, 62, 64. 14 De la grammatologie, 65-86. 15 Матеј 4. 16 Summa Theologiae II ii qu. 162 art. 5-8. 17 David Hume, A History of Ehgland, 6 vols. (Philadelphia: Claxton, Remen and Haffelfinger, 1876), VI, 374. 18 Подвлеченото е на Хјум. Enquiries concerning Human Understanding, Selby-Bigge, (ed.), 2nd edition (Oxford: Clarendon, 1902), 165. 19 La vérité en peinture, (Paris: Flammarion, 1978), 189. 20 Marges, 4. 21 Glas (Paris: Galilée, 1974). 22 ”Beantwortung der Frage: Was ist Aufklärung?
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Но сепак, неговото исчезнување го најавуваше почетокот на крајот на големото семејство со кое тој го мина спасоносниот Рубикон на егзилот!
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Значи, да повторам, мене воопшто не ме успокои онаа порака на брат ми дека сè е под контрола туку оној можеби намерно испуштен дел од обраќањето, понижувачкото "малечок" или она уште погрдо "бате" што тој го придодаваше на секоја наредба што ќе ја упатеше кон мене!
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Според тоа, беше неопходно одново да се напише еден дел од говорот на Големиот Брат, на начин што ќе покаже дека тој го предвидел токму она што се случи.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
На 21 мај 1927-та тој го изведе првиот самостоен непрекинат лет од северноамериканскиот на евроазискиот континент. Anne Morow Lindbergh. Mark Twain.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Ми рече по недолго молчење, спокојно, не толку да поучи колку да му одговори на човек што е роден во времето кога тој го напишал својот афтобиогравски расказ, дека Макс Левенфелд (и тој со него) живееле во Босна и говореле за Босна: авторот што ќе говори за взаемна омраза на народ што не го познава е негов посветен судија и може да стане, и не сакајќи припадник на своја омраза.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Вистина е дека сум одгледан во градина, зад долга железна ограда, и во библиотека со безброј англиски книги.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Во тие три месеци ние ги пресвртевме позициите од син на татко па на син.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Сеедно - господарел: неговиот свет, оној до кој му допирала мислата имал свој поредок и свое безредие што тој го создал, и никој веќе не смеел да најавува свои закони и да бара правдина поинаква од онаа под чија сенка живеел.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Кога тој го забележа тоа, ме искара: - Не ме пули мене, туку во книгата пули!
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Илко се загледа во Доста, па во месечината, пак во Доста, пак во месечината и почувствува дека навистина му се смее и го гледа, ама место да се уплаши или засрами, тој го собра лактот на раката на која лежеше Достината глава и оваа се најде под неговата гуша.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Откако ја погледнав, забележав дека зборот го ставил точно на средината.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
За овој свет кој ќе дојде и за она што во него ќе ги натера да затреперат вредностите на знакот, на зборот и писмото, за она што тука го води нашиот futur antérieur, сѐ уште не постои мото.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Навистина, веќе од вториот том на речникот нашиот бравар започна да ја губи волјата, некако се опушти и стана расеан.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
А: Дали го гледате натписот изгравиран одвнатре?
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Да, слугите на Арес ќе го слават, мајко, сето што тој го сторил в подвиг смел, и сите певци ќе те слават секаде по светот со еден занес толку врел.
„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)
Тоа не беше затоа што тој го виде со сопствени очи.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Друго клучно прашање е улогата на медиумите во јавната сфера, што Хабермас ја посматра само во негативна смисла, како еден од факторите кои придонесуваат кон 105 Како одговор на таквите критики, Хабермас во 1992 година напиша дека сфаќа оти „од самиот почеток доминантната буржоаска јавност е во судир со плебејската“ и дека тој го „потценил“ значењето на опозициските и небуржоаски јавни сфери.
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
Тој го помести шмајзерот обесен преку рамо, ја погледна косо и се обиде да чекори со нејзиниот чекор.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Ова тој го поткрепил со констатацијата дека во случај да биде „обелоденето дека Британците се во контакт со него на кој и да е начин, преку кој и да е канал, на најважните политички односи што јас ги изградив во Бугарија во изминатите четири месеци би им била нанесена непоправлива штета“.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Тој го зеде својот жакет и се исправи. „Може“, ѝ рече. „Заблуда.“ Во следниот петок таа не дојде.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Ја исправа главата и гледајќи го право в очи Јосифа си мисли кој знае што сè се зборува сега таму, во Прилеп, по она што тој го направи на ан кај Богатиновци.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
А страста незауздана и силниот копнеж, по телесни уживања, тој го сопираше вешто со трезвеноста своја.
„Еп на Александар Македонски“ од Радојка Трајанова (2006)
Егото тој го победи, гордоста ја надмина, границите на своите погледи ги избриша, сега можеше сѐ да види јасно, затоа што гледаше не само со очите туку со духот, затоа што го достигна просветлувањето.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Од неговиот старински термос (тој го вика матарка), пиевме вода, а најинтересно од сѐ беше кога дедо го извади големиот војнички дурбин и јас цел час не го иставив од очите.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Тој го исполнуваше заветот на својата Мајка кога беше жива, еднаш засекогаш, да се пресели во Цариград и да биде прифатен од другиот дел на семејството.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Во нив тој го живее својот фиктивен подобар живот, допуштајќи, во длабоко самосожалување, да му се граба и она што никогаш не успеал да го изгради во себе - својот граѓански идентитет.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Упорно се задлабочуваше во текстот, прашувајќи се себеси каде греши, што е она што таа не можеше да го види, да го спознае, а сите други (компетентни и некомпетентни по тоа прашање) го согледуваат и му оддаваат огромно признание; што е она толку посебно, толку необично заводливо што тој го поседува во себе, во својот стил, во својата реторика и техника, во својата методика на пишување, што на другите им недостига.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Кога стигна на полпат, тој го слушна виорот на лифтот пред себе, а потоа и стравичниот тресок некаде долу.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Вие бевте поинакви во сè, а тој го надополнуваше пустошот што виеше зад вашите празни зборови и постапки.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
„ тој го праша вујко ми...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Тој го задира: „Најди ме, најди ме!” - и мајсторот прави нов напор, се подналактува уште пониско на столчето, ги збира уште повеќе веѓите, и бара, и бара.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Овој модел беше значително пософистициран од претходните.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Овие ја црпеа својата инспирација од остатоците, ѓубрето, секојдневната сиромаштија.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Во пазарните утра, кога некој селанец ќе му се обратеше некому со прашање кај може да купи лек за своето болно дете, тој го испраќаше на сосем друга страна, кон оној крај што нема аптеки а отаде друг еснаф го испраќаше кон стариот град што се давеше во штавени кожи и лој.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Детето што му остана живо, тој го одгледуваше, но по неколку месеци и тоа му умре.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Знаеше секој израз од неговото лице, секоја сенка во неговите црти, имаше еден постојан впечаток дека го гледа пред себе тоа лице, а додека ги изнаоѓаше неговите зборови, на Змејко му се причинуваше дека тој го зел на себе дури и омјазот на оној старец.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Знаеше дека тој го прави тоа и сега со своето доаѓање тука, среде овој снег, во крајот на сите краишта.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Ја размислил работата и една вечер, редницата ја тргнала софрата по вечерата, а тој го извадил ќесето со тутун, го наполнил лулето и му го подал и на синот: „Нà, запали“ – му рекол.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Бавно кревајќи рака, тој го скина пликот, и, штом ги прочита во себе првите редови, лицето му светна и тој извика: - Таксај, Бојано, таксај! - Што бре, што има?
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Широко езерско синило и таа како чун зариен во него; кога сите правеа куќи понастрана од езерото за да не ги лока и подјадува, Бандо тука, на самиот брег, до самата вода ја направи куќата да го слуша нејзинот шум, нејзиното заплискување на ѕидот од куќата и брегот; а кога езерото ќе надојдеше и ќе се разбеснеше, кога ќе почнеше да му ги подлокува ѕидовите на куќата, тој го молеше бога само да не му се урне куќата и да го потфати, а кога ќе се смиреше езерото, веднаш почнуваше да ги поправа и зацврстува ѕидовите. И така постојано.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Ж: Ама баш најпоследното нешто?
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Тој го препородува идеалот на можниот универзитет, фикцијата на сечииот пристап до извесна култура (која е непронајдлива и нема повеќе смисла), тој го заменува фунционира­њето на универзитетот како негова алтернативна критика, како негова терапевтика.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
И нешто му ги грабна и затегна нервите, му ги заглуви ушите и тој го загуби удирањето на пулсот што пред малку сосема јасно му одекнуваше во увото легнато на рогозината.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
По еден месец, откако Едо проработе во „карвошот“ на чичка Васка, тој го праша Еда: „Колку долари досега имаш засолнето?“ „Скоро сите“, рече Марко. „Сѐ ти плаќаш“.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Затоа, тој го преобликува живописот на Кватроченто сосем налик на тоа, како што италијанските мајстори некогаш го преобликуваа античкиот живопис и скулптура.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Тој го заврши воведот од своето дело Who’s Who со изјавата „Водечките интелектуалци со нивните стремежи за објективност ... се криминалци, а не ослободители на човештвото“.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Ова сугерира (само како навестување) еден вид анти-реалистичка слика за „обременетата” содржина погодна за едно интенционалистичко психолошко објаснување на следењето на правилата раководено од страна на јавноста.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
„И Калпак, а? А ме молеше да му ја дадам пушката. Сега со мои камења ќе ми ја крши тиквата.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Меѓу хорот дошепнувања, додека тој го вклучува грамофонот и пушта плоча.
„Или“ од Александар Прокопиев (1987)
Тој одговори: - Арафат со мировните преговори и договори во Осло, со избраните израелски миротворци, од тој период беше свесен дека тој го правеше само првиот чекор во своето враќање во Палестина. Другите чекори беа препуштени на судбината...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Рози нарача пита со лимонов шлаг и кафе, а Боб со кимање на главата даде знак дека и тој го сака истото.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Тежината на сопствениот крст Навлегувајќи во длабочината на сопственото битие, на подножјето на снежната планина тој го препозна кривулестиот пат, по кој што, во форма на шарена тенка змија, се нишаше, влечејќи се низ водената површина, долу покриена со магла, горе кон снежната планина.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Еден метафизички текст застапува извесна форма на присутност, p.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Како дете тој бил многу пргав и непокорен, правел многу белји, та татко му честопати морал да го казнува и со ќотек.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
А тој го има татка на душа.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Мора да 143 Braco Dimitrijević, introduction to Gallery of Contemporary Art, Braco Dimitrijević (Zagreb: Gallery of Contemporary Art, no. 191, Feb 8-25, 1973). 114 се случи ноќе, кога зградата спие“144, вели Кшиштоф Водичко (р. 1943, Варшава, Полска).
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
Тој го фати Винстон за раменици и го сврте со лицето кон себе.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Ако се наведнев, ќе видев во тој камен мртви покриви на пусти куќи и зелени трупови на една треска. Отстапив еден чекор.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Но сега Германија беше спроти него и тие двајца, тој и Германија, го држат диференцијалот кренат; треа да го пренесат некаде, но Германија, дали затоа што не може да ја издржи тежината или затоа што така сака,со намера е да го пушти, да го остави Еда сам со таа тежина, иако тој го држи само на едниот крај.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Тој го положи Винстон на креветот.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Кога тој го предложи тоа, Марија остро одмавна со раката.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Тој го гледаше само искосо старшијата. - Само да тепате... Ха... в участок... Отепајте ме... Можете...
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Како што наскоро ќе патуваме на Месечината и на другите планети и при телефонски разговор ќе се гледаме еден со друг, така човекот со својата свест ќе го прави тоа што го прави со својата коса: не тоа што таа го сака, туку она што тој го сака.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
На некој начин, после тоа, тој е почовечен. ТЛ: На некој начин, тој ме потсеќа на некој од ликовите на Вилијам Бароуз. ВГ: Да.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Седат сите околу масата, за децата, се разбира, нема место, тие се во другата одајка, го гледаат и го слушаат Димостена, а тој го држи лицето како кадро што почнало да се губи од хартијата и ги пушта своите така да се рече излитени зборови, кажувајќи за затворскиот живот и тоа го поминува само со десетина во кои се нагнетени пет шест и повеќе години.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Алија одеше бос по дворот. Не беше го видел, но тој го слушаше мекото шумолење на стапките.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Дури, сметам, дека тој го поттикнува ваквото нејзино однесување!
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Два дена само минаа откако тој го отпочна тоа необично и безумно дело и Ана пристигна, жедна за милувки и за исповеди, свежа и малку тажна, но детински радосна и брборлива во своите изливи.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Тогаш стариот му го пружил пликот и по адресата тој го довел тука кај нив. Стариот ни збор не изустил.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Во тоа време тој го коваше душемето на балконот од црквата каде што дотогаш штиците беа само така наредени како греди на мост.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Има знаци што потврдуваат дека тој го оштетил газијаспроводникот.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Сметам дека доколку е така, на повидок е една напнатост помеѓу она што тој го има на ум и неговото сопствено инсистирање (коректно, како што многумина би се согласиле), врз барањето за јавни ограничувања во поглед на значењето, нешто кое е потребно заради успешна комункација и е поткрепено од аргументи.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Татковата библиотека, со време, стануваше вистинска вавилонска тврдина на Балканот, од неа тој го сочинуваше инвентарот на главните идеи за да се најде природниот излез од забрзаната историја.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Предавањата во училиштето за Кејџ беа начин да се направи себеси достапен на сите коишто сакаа да работат со него. (На сличен начин, издавањето на своите книги тој го објаснува како доследно спроведување и проширување на тој принцип кој неговите искуства ќе ги направи достапни до поголем број почитувачи и следбеници).
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Па сепак тој го носеше најпријатното лице што сум го видел.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Зашто сарајот го изградија токму на местото каде што тој го замисли, дигнат на големи колја забодени в земја и токму среде дрвен мост кој имаше дванаесет отвори и кој беше долг околу педесет луѓе.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Зошто и самото создавање на идеални творби, на пример, математички, изискува, како што тврдеше Хусерл притоа не извлекувајќи ги сите заклучоци, вклучување во она што тој го нарекува “духовно тело” на пишуваното.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Но кога избега, и ги напушти, тој го сети вистинскиот понор, што му ја раскина душата: Во осветлените прозорци на туѓи куќи да оживува спомени...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
„Си беше еднаш еднаш едно убаво русокосо девојченце кое живееше блиску до шумата“, почна да чита мајката, како суптилен вовед во успивањето, кое тој го презираше.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Не можеш да тврдиш дека тој го сторил тоа ужасно нешто. Можеби грешиш.”
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Иако Pis qu ‘habilla не е литературен француски збор, тој го сугерира зборот piquer, што значи убод, и habille, што значи вешт, така што овде okno.mk | Margina #8-9 [1994] 185 се очигледни сексуалните алузии.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Од ваквата ригидна формулација, нејасно останува дали доколку работникот, макар и од оправдани причини, не докази кои го потврдуваат неговото тврдење, а со оглед на тоа дека во постапката пред Комисијата се применуваат одредбите од Законот за парнична постапка согласно кои доколку тужителот не достави докази, тужбата ќе биде отфрлена, со што тој го губи правото на заштита од дискриминација!?
„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)
„Кој е тој гроб?“ „Светот...“ „Како така?“ „Така... светот е од сите гробови - најголем гроб; кој заскитал во него - тој го знае...“
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Змејко знаеше дека тука нема да може да направи ништо ни со своето стоење, ни со својата посегната рака, пред која срнчето продолжуваше да трепери како прат; та тоа и потаму се плашеше и од својата сенка, и тој го стори само она, што сега можеше да биде сторено.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
И тој го знае и селото и селаните на прсти.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Точно е дека, како што Дерида критички забележа, логоцентричната традиција е поврзана на суптилен начин со нагонот за чистота - обидот да се избегне загадувањето од женскиот неред - симболизиран со она што тој го нарекува „есенцијален и есенцијално возвишен облик на вирилна хомосексуалност“. (10) okno.mk | Margina #1 [1994] 33
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Гоше за оваа работа добиваше надомест (така тој го нарекуваше) од Азра која својата дејност ја одвиваше во договор со Тихомир од една, и со Андон Клековски, од друга страна.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Колку и да не сакаше да си признае, и тој го чувствуваше гневот на претпоставениот.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
А сепак, во смислата во која тој го сфаќаше зборот, не ја издаде.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
На тоа особено ме наведе неговото прашање: „А, што рече?, кога јас ништо не реков, ниту пак одговорив на тоа прашање кое тој го продолжи со нем испитувачки поглед.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Оти, тоа што тој го имаше напишано беше многу слично на една моја стара разгледница што јас им ја имав лани пратено дома, кога бев на летување со школо.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Со задоволство тој установува дека дијагнозата на болеста на компирот правилно ја извршил, но она што му го советуваше на стариот за густината на садењето не е сосем точно: тоа се однесува на садење со окца - за кое треба да се преземат специјални претходни мерки што стариот нема можност да ги преземе - а за садење со цели компири одговара горе-долу она растојание што тој го практикувал.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Во еден момент тој го крева погледот и се загледува во авлијата во продолжение на портата.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Строгиот профил кој тој го користел, како и кутиовидната муцка и необичниот стапчест изглед на задните нозе од коњот, е секојдневен начин на графичко изразување кај децата.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Но тоа беа само зборови, а овде, во селото тој го познаваше животот, тешкиот живот со сите ужаси на гладот и бедата и затоа секоја промена, одење во кој и да е друг непознат крај, оддалечување од неговото село го мамеше и му се чинеше дека е подобро.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Токму поради тоа што не ја сакал интерпретацијата на своето уметничко дело, која истовремено би била затворена и бесконечно отворена за имагинацијата на гледачот, Дишан не сакаше да дава посебно јасни нагласки за можните поаѓалишта за исчитување; прикриеното појаснување во насловот и иконографијата претставуваат потврда дека тој го избрал најотворениот и со противречја најбогатиот образец: токму алхемискиот образец.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Кога Енди Ворхол вели: “Сакам да бидам машина”, тој го искажува образецот на максималниот снобизам.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Тој го удри по растресените и бели влакна, меки како свила, кои, за да бидат чисти, Тито мораше да ги чешла со својот остар јазик.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Ме праша верувам ли и јас дека тој го запалил Круме Арсов.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Тој го испразни лулето, па потоа го наполни.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Всушност тој го слушаше само милното шумолење на бабиниот глас - а сказната ја знаеше од нејзиното кажување небројница пати - па напамет си го шепотеше секој збор.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Ако се почитуваше вообичаениот ред на вакви средби, директорот на театарот – гостин требаше да возврати, но тој го задржуваше на лице­то својот израз – клише, од кој не можеше да се разбере дали се согласува или не со изреченото.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Спиевме во една соба во Бенче и газдарицата, постара жена, него најубаво го прими, го покри и изутрината го прашува: Милане, што сонуваше, а тој го кажа сонот: Бабо не сонував ништо убаво.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Ништо од она што тој го прави не е неважно.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Влезе во една од поубавите продавници во центарот на градот, но бидејќи тоа беше нешто што тој го правеше првпат во животот, застана пред вратоврските со чувство како да згазнал во небрано.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Актуелен и полн со алузии.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
А сега мислеше на страот. Тој знаеше што е тоа страв, тој го чуваше во себе и него во едно мирно катче и постојано го носеше со себе, а кога размислуваше за тоа имаше впечаток како да се работи за еден дел од него, скоро како за еден дел од неговото тело, за една рака, или за една нога.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Смислата на зборовите не проникнува во неговата свест, тој се вовлекува и се опива само од звучниот хаос на римите што го возбудуваат и го обземаат целото негово суштество и, заборавен, восхитен, растопен во еден необичен свет на чувства, разбранувани во неговата душа, тој го слуша сопствениот глас како трепери, се подигнува и звучно се разлева.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Но тој го погледна чадот од дувалото намавна, ја крена раката и направи крст над луѓето и ги благослови: Господ е со вас, им рече, и место во црквата, како што се очекуваше, му рече на пајтонџијата да продолжи накај куќата од Цветко дуќанџијата да му однесе абер од синот.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Неговите сугестии биле во правец британскиот политички естаблишмент да вложи напори со што би можело да се спречи тој тренд, бидејќи биле загрозени нивните интереси во Средоземјето, а посебно му сугерирал на Черчил да се договорат со грчкиот крал и на тој начин да се заштитат и обезбедат британските интереси и "грчките животни интереси".
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Сега, по кратка тишина, тој го постави по којзнае којпат старото прашање: – Зошто ги убиваат козите? – Зошто оваа брато-козоубиствена војна?
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Тој му напиша писмо на производителот со молба да му направат еден грамофон по негови сопствени нацрти, и кој тој го нарече „Грамофон Омега”.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Тука за преврзување ми помогна Бугаринот. Јас му ги подавав завоите, а тој го преврзуваше.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Како тогаш ние треба да го разбереме она што тој го вели доколку како такво не постои ништо што тој вели?
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Ако ви треба некаква друга потврда на ова, доста ви се приказните за дрег-кралицата која го кренала Стоунволскиот бунт удирајќи го со чантичката полицаецон, небаре сакала да каже – како Феј Данавеј во улогата на Џоан Крафорд која играла разгневена мајка маченица – „Па зошто не можеш да ме удостоиш со почитта што ја заслужувам?
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Ова Известување – со право – тој го третира како отказ, бидејќи во суштинска смисла тоа и е.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Секое задоцнување во стројот тој го разбираше многу лошо; мислеше дека е тоа вперено директно против него за да му ја расипеме карактеристиката кај татенцето.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Со прстите ги притисна издадените очни јаболка и слепоочниците кои му ја затегнаа тенката кожа на лицето.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Тој го одвиткува писмото извалкано од потта на Оливера и мавта со него.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Специјализирал во областа на аеронаутиката.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Тој ќе оди на сите страни, тој го бара Богдановото девојче.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Но дали од што се удри при паѓањето, или се престраши да не почне сега и да го тепа, тики се развика божем тој го турнал и за час дворот се наполни со луѓе, а меѓу нив и двајца заптии, па нему не му остана ништо друго туку да избега.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Таму бил известителниот офицер Бела и тој го зел пиштолот и почнал да си игра со него, додека Елица свирела на гитара.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Слично, Кант прави разлика помеѓу самото нешто (Ding an sich) и феноменалниот 78 Margina #11-12 [1994] | okno.mk свет велејќи дека, никогаш не сме во состојба да го спознаеме првото, па затоа вториот би требало да го прифатиме како реалност.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
ЈОРДАН: (И тој го фаќа Костадина за гуша). Пари! пари, бре!...
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
И ене го сета, како Велика предано што го служи чорбаџи Сивета и неговите „одбор" гости, така и тој го врти јагнето на раженот во градината, на оган од лозови прачки, наполнето со ориз и суво грозје.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Дрската јасност на овој парадокс е сосема во согласност со Ворхоловата естетика на заедничка уметност и тотална едноставност.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Тој го земаше и веднаш пристапуваше да го препишува.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Луѓето го критикуваа Неуроромансер што не го доведува Кејс до некој вид трансцендентно искуство.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Со каков восхит тој го слушаше и со каква жед го впиваше во себеси секој збор, кога овој расправаше приказни од далечни времиња. А тие крај немаа...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
По половина час тој го водеше коњот за улар.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Тргна.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Тука го препозна Трајка дека тој го удри по глава кога му влегоа во конакот да ја спасуваат Анѓа и уште толку го зацврсти решението него да го осуди на смрт и со тоа да се одмазди за сето она што му го направија Мариовците за овие дваесет и седум години борба. – Што велиш сега, Анѓо?
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Тој со тоа се правеше дека е напреден, ама јас знам зошто тој го стори тоа.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Имено, во овој период, тој добива неочекувано Известување бр. 02-6842/1 потпишано од тогашниот нов Министер за одбрана, во кое се вели дека тој не треба повеќе да доаѓа на своето работно место и како основ на 54 таквото известување беше наведена одредба од тогашниот ЗРО (1993).
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Знаеше дека грубото лице на стварноста демне од секое катче на животот, и се одрекна од светот бидејќи, рече тој, во него не може да се проникне.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Тој го сакаше Орцета, херојот на солунските атентати...“89
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Посебен, поинаков и посамосвоен облик на театар претставуваа различните форми на наслојување на повеќе поединечни, самостојни дела поврзани со некој заеднички елемент на структурата (најчесто со ритмот).
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Тоа тој го прави единствено кога го опишува судирот меѓу него и Иван Гарванов.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Тој го крена погледот. Дури малку и потстана.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Снажниот сопствен стил тој го развива дури во времето на доцниот Микеланџело, по 1550-та, и тоа најмногу во своите цртежи кои и денес нѐ фасцинираат.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Ја објавува збирката есеи Историја на вечноста и го преведува романот на ВирЏинија Вулф, Собата на Јакоб. 1937.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Тој го повторува тоа секој ден. Сѐ едно исто - или нешто слично.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
И никој се уште не знае колку ветрот го надветрува кондорот а колку тој го надлетува ветрот.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
Екстатичното обожавање на дивите од светот на операта или од светот на популарната музика можеби не е баш најбуч-работа, но тоа не значи дека е женствено – во смисла на тоа дека жените како група голтаат изведби на Марија Калас или на Џуди Гарланд во иста мера во која ги голта Руфус Вејнрајт или дека се јатат на опери како што се јатат околу тезгите со шминка или дека собираат спотови од Шер или од Мадона од страв да не ги сметаат за неженствени.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Тој го издвои зборот ќерпич за посебно разгледување со Татко, сметајќи го за мошне индикативен за посебно разбирање дури и на османската цивилизација.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Војничките денови му даваа време и тој го преточуваше како со песочен часовник.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Физичарите го издвоија Фаерабенд како „моментално најлошиот непријател на науката“. што всушност и е.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Јас го задржав врапчето кое тој го задави и, кога дојде до мене да го види врапчето и да го помираса, и потоа му реков никогаш повторно да не го прави тоа.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Првата хируршка операција на којашто присуствував, во Глазговската кралска болница, беше многу атипична за болничката хирургија во тоа доба.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Мојот Семјон седи во удобен стол, а кога ќе наиде клиентот за да се качи по скалите, тој го запира.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Па, ова што тој го кажува во неговите песни не го кажал никој пред него.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Првиот беседник на закопот, во декември 1990 година, бил Дејвид Динкинс, тогашниот градоначалник на Њујорк; цитирал, без видлива иронија, нешто што Вито Русо му го имал кажано неколку денови порано, кога Динкинс го посетил на смртната постела: „Во 1776 година, Едмунд Берк од британскиот Парламент вака говорел за ропството: ‘Долгот на политичарот кон народот не е само да биде вреден туку и да расудува, а ако си го жртвува расудувањето заради народното мислење, тој го изневерува народот“.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Грот: Што мислеше и чувствуваше во овој период додека ги работеше сите тие бедни работи?
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Со долготрајна осаменост, се разжестувам, тој го ослободува духот од предрасудите на провинцијалноста и лицемерието.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Кога ми натрчаа другарите за миг целиот леб го снема.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Според мене, клуч за личноста на Кејс во Неуроромансер е отуѓувањето од неговото тело, месото, коешто, барем мене така ми изгледа, тој го надминува.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Рече: „Долги години верував дека растам во едно предградие на Буенос Аирес.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Тој го скри тоа пакетчето некаде во моторот.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Тој не се меша во животот, тој го гледа.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Минејќи покрај фотографскиот излог на Сотка, осветлен со една сијалица внатре, тој го погледна по свој стар навик.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Кога седнувам за да дебагирам некој код, преправајќи се како компјутер, минувајќи низ инструкциите внимателно, кодот не предизвикува да го правам она што тој го вели, на начинот на којшто еден компјутер го прави тоа.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Располагајќи со големи суми пари, тој го основал во странство весникот “Л’ Еффорт“, кој, уредуван од Симеон Радев, изиграл, покрај другото, голема улога во популаризирањето името на Сарафов како “водач“ на македонското движење.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Тој го извади од пазувите својот кавал и му го мушна бргу во раката...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Не криеше да се прикаже како посебно потресен од нејзината смрт!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
И дури откако сите другите седнуваат тој го наместува сотлчето до Костадина Дамчески и, некое време, како да се двеуми дали да седне а потоа, кога седнува, свртен со лицето спрема Лазора Перуноски и испулен во него в скут ја држи тутурката и молчи.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Тој го зема ќибритот од полицата а Сашо реди дрва во печката.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)