И колку што минуваше времето во кошмарното патување, а тоа како да не минуваше, време со наложена жестока жед, гладта пред жедта и не се есапи, бев сè повеќе обземен од неизвесноста да се вратам жив и здрав.
„Атеистички музеј“
од Луан Старова
(1997)