Единствено заедничко место каде можеа да се сретнат и едните и другите беа кладилниците и казината на Партизановска, што ги имаше на секој чекор.
„Двоглед“
од Горан Јанкуловски
(2011)
Светот боледува од единствената заедничка болка - И Лондон, и Москва, и првото село до нас имаат една желба - Со блесок на рафали да го вратат сонцето на земја.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Насмевнат, но насмевката воздржана. Тоа изгледа им е единствената заедничка фотографија.
„Братот“
од Димитар Башевски
(2007)
Тој ги собирал „шарките и белезите од животот... закачени и виснати како избледени панделки и крпчиња по глоговите, по плотовите“ - речено со зборовите на баба Ристосија од Горно Село - но паралелно со тоа трагал по онаа единствена заедничка приказна на човештвото со која и ја отвора својата книга: „Некаде, некогаш, од некого, бев прочитал и запаметил дека човештвото низ вековите во милион варијанти раскажува ист расказ“ - гласи првата реченица од првиот расказ на книгава (Ноќта спроти Свети Никола).
„Захариј и други раскази“
од Михаил Ренџов
(2004)