Забележав дека лицето му е намовнато со ситни и ретки влакненца, баш како на брат ми, дека очите му се толку темни колку што дотогаш никогаш не сум видела дека можат да бидат, имаше многу густи и долги клепки кои правеа сенки врз горниот дел од образите, а кожата на лицето и на рацете му беше речиси чоколадна.
„Игбал, мојата тајна“
од Јагода Михајловска Георгиева
(2000)
Ликот што го гледаше ги носеше сите дополнителни ознаки на тоа време што изминало – малку подгрбавените рамена, подбрадокот, килограмите наталожени со текот на годините, формалноста на костумот што тој дотогаш никогаш го немаше облечено...
„На пат кон Дамаск“
од Елизабета Баковска
(2006)