бивол (м.)
Прашај ме како оди возот без да го теглат биволи ќе молчам.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Кому му се нозете лесни и снагата јака нека биволите веднаш ги впрегне во коли и тргне во Стан.
„Сердарот“
од Григор Прличев
(1860)
И впрегнаа три чивта близнаци биволи црни.
„Сердарот“
од Григор Прличев
(1860)
Вистина, место на крокодилот можев да налетам на некоја голема змија што може да голтне бивол, или можеше од зад некое дрво да ме пречека горило, но им ветив на црнците да ги ослободам од крокодилот и јас тоа морав да го сторам.
„Сенката на Карамба Барамба“
од Славко Јаневски
(1967)
Брзајќи биволите спотнаа. Сѐ уште така крцкот се слуша по ридје.
„Сердарот“
од Григор Прличев
(1860)
Удри овој, удри оној, а од нив тече црна крв како да си заклал бивол.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
За чудо челото и јаготките му биле мазни, неподвижни, и преку ден како облеани од летна месечина, чиниш целото лице му е изделкано од јадра биволска коска.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
4.8 Сега навикнувам на живот Надвор од времето Во кое, наслушнувам, Рика ноќта како болен бивол Пред наносите на раздробена срча.
„Век за самување“
од Веле Смилевски
(2012)
- Пепел од биволски копита помешан со шеќер и вар, струготини со катран, чад од лути пиперки...
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Од тавчето чуреа три ширдена колку три биволски тестикули.
„Синовски татковци“
од Димитар Солев
(2006)
Тој сѐ уште се клештеше со половина лице. Од едната биволска ноздра му се испаруваше крвта.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Но во детството тој веруваше во легендите на својата земја: езерските пастрмки имаа црвени дамки на крлушките од крвта на ослепените очи на Самоиловите војници; во некој бунар тропаше срцето на светецот Климент; Крале Марко со една рака дигал биволска запрега за да им го покаже на јаничарите патот.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
И пак трчаме, очи ќе извадиме. Ко биволи по крава.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Јашмакот се колнеше во чеканот и калапите што го хранат; Милан куманџијата — во дувалото што го дува огнот за да се стопи среброто со кое ги посребрува павтите и скопците; Рампо чешларот — во биволските рогови од кои ги прави чешлите; Желче — во сите свои деца, макар да ја немаше уште видено мајка им; Даме кожуварот — во сите јагниња и брави, од чии кожи ги правеше кожувите, а Мамуд ковачот — во чеканот и наковалната, на кои ги шерпаше клинците и плочите за свадбарските коњи и магариња.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Какво јуне!? Бивол нема таква сила, со прст товар крева од илјада кила.
„Пупи Паф во Шумшул град“
од Славко Јаневски
(1996)
Од друга страна, неколку кози и биволи во минување, крај патот или шините, еден нерепрезентативен, покиснат јарец во јужните планини, додека брзаме да ја фатиме магистралата пред мракот.
„Или“
од Александар Прокопиев
(1987)
Имаше едно војниче од Скочивир, па тоа рикаше ко бик, ко бивол.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
JOH Есента претерува маглишта, ко биволи. И небото само подмочува озгора.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Е, нека види сега тој прч, тој бивол, што змија му се пикна в пазува!“
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
А тие - кој со камера на рамо, кој со статив на плеќи, кој со акумулатор на колк - скокаат по крупните камења во брзакот на притоката, небаре по грбови на биволи, не како настрвени жабоци туку како трудни жаби.
„Синовски татковци“
од Димитар Солев
(2006)
