бифе (ср.)
Овој доктор Миха не излегуваше повеќе од својот кабинет - ни по театарските бифиња ни по писателските или новинарските клубови ни по маалските кафулиња, па дури престана кога доаѓаше на работа на едно место да си зема четврт бурек а во друга бурекџилница уште четвртинка со чашка јогурт.
„Синовски татковци“
од Димитар Солев
(2006)
Додека пиев топло млеко, влезе во бифето полицаец и од секого бараше билет за патување.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Додека со шашливиот поглед си тука меѓу познајниците, а со третиот крајник пак тука, но меѓу мислите, друштвото се крева и се растура, сопственикот ја расчистува масата, бифето се затвора во одамна затемнетиот театар и ти остануваш сам.
„Синовски татковци“
од Димитар Солев
(2006)
Таа не знаеше дека тој вечерва воопшто не ја гледал како Јанте, дека за сето време седел долу во бифето на театарот и станал дури кога загрмеле ракоплескањата на крајот од претставата.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Бидејќи по природа комуникативен, натпросечно за својата средина, на Миха му беа малку контактите со домашните, со колегите, пациентите и студентите, па бараше соговорници во театарските бифиња, во Клубот на писателите и Клубот на новинарите, одбегнувајќи го сѐ повеќе Клубот на пратениците, но затоа пак не му беше зазорно да наврати во некое маалско кафуле.
„Синовски татковци“
од Димитар Солев
(2006)
Ако работеше во ова бифе неговата секретарка Јованка, трудејќи се да го расположи, сигурно веќе ќе го прашаше со што би можела да го послужи.
„Желките од рајската градина“
од Србо Ивановски
(2010)
Истегнувајќи се на креветот, замислував како ме чека личноста од запишаната средба на листата со обврски во факултетско бифе, и можеби ќе ме бара на телефон без батерија.
„Ниска латентна револуција“
од Фросина Наумовска
(2010)
Во бифето гужва. Ако собраниската сала беше празна, во бифето веќе имаше двотретинско мнозинство.
„Двоглед“
од Горан Јанкуловски
(2011)
Оние што немаа билети ги отстрануваше од бифето. Ги избрка и сомнителните жени.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Во студените денови, кога морав да останам по бифеата, читав аутсајдерски книжулиња.
„Ниска латентна револуција“
од Фросина Наумовска
(2010)
До читалната имаше пушална, но Грдан ниту имаше цигари ниту пак пушеше; во библиотеката имаше и бифе, но тоа беше за оние што имаа барем ситни ако не крупни пари - од чадот на цигарите очите му се мрежеа, а од миризбите на бифето носниците му се ширеа.
„Синовски татковци“
од Димитар Солев
(2006)
Си реков да тркнам до бифено да мавнам 2-3 коњака да ме релаксираат од досадните куротресачки дрдорења.
„Двоглед“
од Горан Јанкуловски
(2011)
Иако не можеме без нив. – Повторно со необична леснотија, патникот се истовари од таксито и свиркајќи некоја старинска мелодија („Само еднаш се љуби“!, му текна додека се враќаше во рикверц) се упати кон театарското бифе.
„Човекот со четири часовници“
од Александар Прокопиев
(2003)
Таа шетка по бифето и гледа во шанкот. А на шанкот чиниче. Во чиничето слатки.
„Црни овци“
од Катица Ќулавкова
(2012)
- Здодевни ми станаа оние седенки во бифето.
„Синовски татковци“
од Димитар Солев
(2006)
Главно, кога ќе седнеш по премиерата во театарското бифе, за сѐ се зборува освен за делото.
„Синовски татковци“
од Димитар Солев
(2006)
Онаа убавица, која само поради својата умешност успеа од сервирка во бифето да дотурка дури до претсобјето со огромно биро пред влезот на директорот.
„Желките од рајската градина“
од Србо Ивановски
(2010)
Се качив од една посивена провинциска станица, возот патува бавно и долго, а јас, и покрај неколку испиени шприцери во станичното бифе, подготвен сум да бидам љубопитен и внимателен соговорник.
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
Кочо веќе си го претстави животниот негов пат, од утро до вечер, тоа стално номадско местење меѓу крчмите в село и бифето на станица.
„Послание“
од Блаже Конески
(2008)
На крајот, кога се запозна со ансамблот (со старите и младите, уморените и орните за работа) им кажа дека театарот има прекрасно бифе, а потоа го додаде и тоа дека Оскар Вајлд е негова стара болка и дека е многу среќен што ќе го инсценира неговото дело „Важно е да се викаш Ернест“.
„Календар за годините што поминале“
од Трајче Кацаров
(2012)
