богатство (ср.)
Во јазикот има одделни гласовни знакови или зборови за сите мисли, чувства и желби на еден човек, затоа јазикот на еден народ е негово духовно богатство и наследство во кое се заклучуваат отпечатени во гласовни знакови или зборови сите народни мисли, чувства и желби со коишто има живеано и живее еден народ и коишто се предаваат како нешто свето од едно поколение на друго.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Како можел да делува совесно, во многу тешки услови на живот, и при тоа да ги брани одбележјата на културата, уметноста, јазикот, како се изборил за привилегијата: да бидат сочувани сите овие богатства?
„Ветришта“
од Радојка Трајанова
(2008)
Друг пат е следен, против себе да одиш, Ти нечесник, да умираш во богатство секој ден, бедно како скот.
„Илузија за сон“
од Оливера Доцевска
(2013)
На авторот му е оставено да ја состави таа материја, да ја исполни со богатствата и чудесиите на безбројните мирудии со кои животот штедро нѐ дарувал.
„Летот на Загорка Пеперутката“
од Србо Ивановски
(2005)
Инаку зошто ќе ни требаше да се посомневаме дека некој непресметлив можеби дошол за да ни ограби некакво божемно богатство кое никогаш не постоело.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
Зборот замок асоцираше на големо богатство при што следуваше повторна реакција.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)
Од таму ги носевме богатствата и ја градевме Грција.
„На пат со времето“
од Петре Наковски
(2010)
Петвековната турска империја целиот свој раскош го собрала во овие сараи и, можеби, ретки се други места што кријат толку големи богатства и скапоцености.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Меѓу основните услови кои таа требаше да ги исполни беше нејзиното богатство да биде барем легално стекнато у минатото затоа што Трпе не сакаше да има работа со проклети пари и да го прогонуе лоша карма, а себеси се сметаше за суеверен.
„Двоглед“
од Горан Јанкуловски
(2011)
Веруваа дека знаците од натписот испишан на височина главоломна имаат волшебна сила и дека оној кој ќе ги растолмачи ќе стане сопственик на богатства неброени.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
Овој пат бакнежот за неа беше како пупка која на усните ѝ расцвета во ружа – во ливчињата на тој бакнеж таа ја сети свежината на капките роса и богатството на кадифеноцрвената боја.
„На пат кон Дамаск“
од Елизабета Баковска
(2006)
Од човечка мудрост и практична примена... ми се гади од здрава исхрана, од сиромаштија и богатство секакво и од секој вид.
„МАРГИНА бр. 10“
(1997)
И уште многу ситни работи, кои лежеа на дното од ковчегот - единственото и најголемо нејзино богатство кое таа љубоморно го пазеше.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Некои постигнуваат богатство осиромашувајќи други луѓе околу себе.
„Добри мои, добар ден“
од Глигор Поповски
(1983)
Богатството се троши а славата останува вечно!
„Еп на Александар Македонски“
од Радојка Трајанова
(2006)
Се гледа дека саанот со богатството е кренат, а саанот со плодникот е стежнат.
„Јанsа“
од Јован Стрезовски
(1986)
Богатството најчесто е стекнато преку шиткање нива или куќа у западна Македонија или како наследство од своите лоповски родители, а воедно нив ќе ги препознаете и како најголеми патриоти во кафана удирајќи се во гради , а на дело речиси никаде ги нема.
„Двоглед“
од Горан Јанкуловски
(2011)
Ставаат пред мене чаша рум, стариот ме тапка по рамото, предавањето на тоа богатство ја оправдува интимноста присутна овде.
„Црни овци“
од Катица Ќулавкова
(2012)
Опколен од сите страни со злато, дијаманти, смарагди, златни султански одори, човек не може да ѝ се противстави на мислата за величината на една многувековна империја, но тоа асоцира и на една тешка судбина на рајата, која ги создавале тие богатства а умирала гладна.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Имаше Мегалон толкаво богатство што не можеше да се знае каде почнува каде завршува.
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
