бруцош (м.)
Бруцоши, интензивно влезени в живот како еднаш...
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Сиот дијалог со бруцошката што зборуваме најмногу со своите очи, а која сега завршуваше фармација, го тинкаше нивниот син а уште носеше и второ дете во својата утроба, веќе одамна беше завршен, и тоа на најсреќен можен начин; и сега Миха бараше нови соговорници, по истиот навик и по истата потреба како што секоја изутрина кога одеше на работа од дома си земаше бурек за појадок, една четвртинка во една а друга четвртинка во друга бурекџилница, зашто му беше срам одеднаш да побара половина пита - толку млад, симпатичен и непорочен, иако веќе не само лекар туку и доктор.
„Синовски татковци“
од Димитар Солев
(2006)
Сегде во светот и за сите бруцоши со уште неизгаснати млаки контури во зениците, контури на океанските острови кон кои ги носеле нивните гусарски бродови.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Во многуте веќе спроведени промени... спаѓа и условот сите нови бруцоши да запишат задолжителен курс за постмодерно внатрешно уредување...
„Како да се биде геј“
од Дејвид Халперин
(2019)
Едоставно ја зеде својата девојка, бруцошката што зборуваше со очите, и ја одведе во Градското собрание да ги подадат личните карти на шалтерот за бракови и разводи.
„Синовски татковци“
од Димитар Солев
(2006)
А кога еднаш, во пријателско борење, му ја скрши раката на еден бруцош, никој веќе не му ја спомена распуштеницата.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
- Што беше тогаш? - Како што бев? Студент. Не бруцош, студент.
„Синовски татковци“
од Димитар Солев
(2006)
После, како бруцош, пронајде и осми рид за еден Фројд. „Иване, вечерва гостува еден полициски челист“, му говореа. „Ќе дојдеш ли со нас?“ Ги држеше подалеку од себе.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
А што друго можеше и да се очекува, освен да се освести од сопствените блујаници на затворскиот нужник за клечење, кога мртов пијан од бруцошка матежина на доточка и првоток се качил на маса во студентската менза и држел говор - за сѐ и сешто, од прадедо му знаменосец на Мечкина Дупка до дедо му роготрубач на Зајчев Рид, од вујко му рудар во Аргентина до стрико му говедар во Патагонија, ниеден од оваа власт слезена од планините, ниеден од неговото планинско село да е член барем во Управата на спелеолошкото друштво ако не во управата на филателистите. На Републикава, да ја ебам.
„Синовски татковци“
од Димитар Солев
(2006)
