вакуум (м.)
Почувствува дека започнал да живее во некој вакуум, од кој нема да може да излезе сѐ додека клопчето на таа колективна судбина не се отплетка.
„На пат кон Дамаск“
од Елизабета Баковска
(2006)
Можев да ги видам помамувачките ливчиња на семејното стебло, од макроскопската материја па сѐ до квантниот вакуум, пресметувајќи точно што се наоѓа помеѓу тие две сфери на време.
„Ветришта“
од Радојка Трајанова
(2008)
Тоа е момент кој во нашите глави трае вечно, нешто како кога застанува часовникот и сите наоколу се скаменуваат во вакуумот од простор и време, а постоиме само јас и тој.
„Знаеш ли да љубиш“
од Ивана Иванова Канго
(2013)
Во тој вакуум едни во други постојат сите преживеани очаи; низ новата болка болат сите претходни; низ мојот сегашен очај ме болеше очајот на моето детство.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“
од Гоце Смилевски
(2010)
Правецот во која се одеше беше погрешен, луѓето стануваа мајстори за лажење, како обид за излез користеа секакви можни финти како би се одбегнал пренадуван вакуумски балон...
„Ветришта“
од Радојка Трајанова
(2008)
Што му ја мислиш, сѐ е измислено, сѐ е направено, стокмено и на свое место, само јас во безвоздушен простор, вакуум, ми фали кислород.
„И ѓаволот чита пРада“
од Рада Петрушева
(2013)
Низ едноставниот одвивачки образец на космичката еволуција, кој претставува вистинска историја на човечкиот род, а кој го сочинуваат: почнувајќи од геа- суперниорниот, атомите, Земјата како макроскопска материја, свесноста, преку менталното себство и универзалниот дух,па сѐ до квантниот вакум, можеме да се пронајдеме себе.
„Ветришта“
од Радојка Трајанова
(2008)
Зад нас остана деведесетдневен вакуум.
„Полицајка в кревет“
од Веле Смилевски
(2012)
Што ви реков на почетокот, ќе дојдеме до осознавање на самите себе, полека тивко: почнувајќи од Геа-супернитот...потоа, атомите наши... па, Земјата...потоа, свесноста...па, себството...сѐ до универзалниот дух- вакуум и повторно до Геа..
„Ветришта“
од Радојка Трајанова
(2008)
Срцево ќе ми препукнеше од горка тага, тие зборови болеа, го парализираа секој атом од моето телесно постоење, сетилата како вакум го задушија тоа што беше внатре во душава и го замрзнаа.
„Жонглирање со животот во слободен пад“
од Сара Трајковска
(2012)
Од една страна, тишината претставува смрт, исчезнување на звуците, вакуум од кој се грози позитивната музичка традиција бидејќи во неа се поништува и губи, па затоа тишината и стана така делотворно субверзивно орудие во рацете на новите уметници.
„МАРГИНА бр. 10“
(1997)
Глобалниот триумф на овие прагматични системи остава вакуум, еднаш веќе пополнет со сништата на алтернативните економии и политики, кој емоционалните барања за националност брзаат да го заземат.
„МАРГИНА бр. 4-5“
(1994)
Што се однесува до сопственото јас, тоа егзистира во вакуум.
„МАРГИНА бр. 22“
(1995)
Постојат тези дека идеолошкиот вакуум (чиешто постоење исто така е под прашање) доведе до инвазија на телото во тн. Источна Европа. Колку тоа е точно и евидентно?
„МАРГИНА бр. 37“
(1997)
