варира (несв.)
Тие жанрови варираат од култура до култура.
„Како да се биде геј“
од Дејвид Халперин
(2019)
Програмите на Двете минути омраза варираа од ден во ден, но немаше ниту една во која Голдштајн не беше главната личност.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Оценките варирале меѓу 35 - цифра дадена од страна на валијата, и повеќе од 300, што треба да се земе за точна доколку би им се верувало на повеќемина Европејци, главно Германци и Австријци што живееле во западните делови на градот, каде што живеело егзархиското население.
„Солунските атентати 1903“
од Крсте Битоски
(2003)
2. Одење по печурки
По рабовите на шумичките сенка
гром, заблуда душевна
поглед кој бара нешто нестварно стварно
нешто кое има облик, но варира
чудовишно мошне
пошашавува под шишарките
под игличките, трњата, папратта
под правта и пепелта.
„Ерато“
од Катица Ќулавкова
(2008)
Иако запрашан неколку пати, Херман никогаш нема да каже дали некоја таблета е „добра“ - едноставно затоа што ефектот варира од човек до човек и од едно до друго време.
„МАРГИНА бр. 37“
(1997)
Бојата можеше да варира до посветла сина.
„Филтер Југославија“
од Константин Петровски
(2008)
Доживувањата на гледачот на филмот, ќе осцилираат со оглед на неговите оптички способности, за кои можеме да претпоставиме дека широко варираат како и било која од останатите физички карактеристики.”
„МАРГИНА бр. 8-9“
(1994)
Но тоа варира од место во место: на пример, во Германија не сакаат МDМА бидејќи те изнемоштува, вниманието попушта.
„МАРГИНА бр. 37“
(1997)
А од друга страна на „Талантот” на Маркоска, јасно се гледа чудесниот надреалистички профил на поетскиот двојник, во простор-времето на „гротесктната судбина”, посветена на Данил Хармс, каде фантастично кореспондира со својот поетски роднина и варирајќи го неговиот расказ за Лазар (првовоскреснатиот), буквално го допира исчашениот универзум на Хармс, со една сардонична леснотија на „баналното полупостоење”, поентирајќи:
„Сите притоки се слеваат во моето корито“
од Марта Маркоска
(2009)
Вариациите, понекогаш налик на оние во музиката, одекнуваат во неколку негови прозни дела, па и во неговото веројатно најпопуларно дело, кусиот роман Казнување на беби-ситерката (1982), во кој Кувер на трагикомичен начин се впушта во едно длабоко истражување на садистичкото искуство, варирајќи еден единствен настан во текот на целиот текст.
„МАРГИНА бр. 35“
(1997)
