верверица (ж.)
Инаку ти би видел дека твоите сонувани џиновски стебла се истргнати од корен додека во нивните стеблаци невратно гаснат очи на црвени верверици; инаку ти би видел дека белите гриви на ветровите висат како свенати класја.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Во соседство живееја две верверички на слична возраст. И двете имаа прекрасно дебело светливо топло кожувче и голема опашка.
„Раскази за деца“
од Драгица Најческа
(1979)
ХАИКУ Есен дојде пак верверица итрица јади орев јак.
„Поетски блесок“
од Олга Наумовска
(2013)
Зад потокот се раздвижија вервериците.
„Пупи Паф во Шумшул град“
од Славко Јаневски
(1996)
Вриеше од птици што црцореа, од страсното грицкање на вервериците и на пругавите верверици, од мрморењето и од брмчењето на инсектите.
„Невестата на доселеникот“
од Стојан Христов
(2010)
На раст беше низок, но мускулест и подвижен како верверица.
„Маслинови гранчиња“
од Глигор Поповски
(1999)
Ники била верверица што скока од дрво на дрво.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Верувам , и самиот не знам зошто, дека некој над чашата приклал верверица.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Тој беше во свој елемент и среќен како верверичка.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Или, можеби, ништо не криеше. Како орев од кој вешта верверица ја извадила на неразбирлив начин јатката оставајќи на тврдата кора фантастично мало дупченце.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
По дрвјата скокаат верверици и, заедно со гранките, се превиткуваат, се закрепуваат.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Циљка заспиваше последна. Со скоро замижани очи таа напнато вслушана во дедовото раскажување, се гледаше себе си како добра самовила којa им помага на сакатите и слепите, на гладните и жедните, заскитаните ги изведува на пат, се гледаше како во шумата си игра со зајачињата и верверичките и како со долга расплетена коса и со бел фустан до пети - игра по ливадите и лединките и собира цвеќе.
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
Црвеношијки, златошијки, врапчиња беа вгнездени и доаѓаа во грмушките; верверички и шарени верверички се искачуваа и спуштаа по гранките на дрвјата; ласици скокаа од ѕид на ѕид; млади крастави жаби потскокнуваа во воздухот за да уловат инсекти, и неотровни змии посегнуваа по краставите жаби; бубачки и инсекти брмчеа на сонце; а ноќе воздухот шушкаше од ноќните пеперуги кои со своите крилца удираа во прозорците, во месечевите и запурничави ноќи атмосферата светкаше и танцуваше со милиони трепкачки фосфоросцентни светулки кои на местото му даваа небесен изглед.
„Невестата на доселеникот“
од Стојан Христов
(2010)
Низ глава ѝ мина помислата дека змиите поседуваат подмолна моќ да маѓепсуваат зајаци, пругасти верверици и други мали суштества, и дека можат да хипнотизираат дури и птици, и да ги натераат сами да им влетаат во отворените усти.
„Невестата на доселеникот“
од Стојан Христов
(2010)
На третиот пат, леле мајко, сум рипнала нагоре од столот, ко вејверица сум рипнала и сум го изгребала Мисајлета Ковачот.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
На патот кон канцелариите на југословенските градежници, една верверичка го сопираше вниманието на секој минувач.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
А кога коњот пцовиса од ракијата Жолтокосиот како верверица истрча по електричниот столб.
„Жената на белогардеецот“
од Србо Ивановски
(2001)
„Ама јас не се шегувам, слушаш? Се качи тогаш кутриот Јаков на орев да брка верверици. Го вика жена му, тој ѝ се клешти од стеблакот.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Но, во едно се разликуваа. Едната верверичка, што се викаше Буба, беше многу ранобудна и многу работлива.
„Раскази за деца“
од Драгица Најческа
(1979)
Сеќавањето на една слика, што ја видела во една ботаничка книга, како една змија маѓепсува верверица, ѝ го засили сомнежот дека тоа не е железна или глазирана порцеланска змија, туку вистинска змија што се обидува да ја употреби својата натприродна моќ врз неа.
„Невестата на доселеникот“
од Стојан Христов
(2010)
