вжари (св.)
Раката на полицаецот му ја вжаруваше неговата рака со силен стисок. Не е тоа да не побегне.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Кога - во тој миг, сончевите зраци потрчаа по Галичица, се раширија по целото езеро и го вжарија: открај накрај зацари златнорумен сјај...
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Денко престана да се плиска. Очите му се вжарија. - Одиме ли? - рече.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
