виделина (ж.)
3. Распосли си го окото -
мојата љубов сака да патува
мојата љубов сака да залута
да се врати, да нѐ спаси
мојата љубов сака
Во предградието на твоето око
трепките си поигруваат есен,
отвори, патникот кој чука е љубовта
ќе влезе за да побегнеме од времето
меѓу градите отсекогаш сум носела виделина
окото твое отсекогаш ме барало мене -
разбуди го, ноќва како на сон те сакам,
погледни ме, љубовта да ми патува...
„Ерато“
од Катица Ќулавкова
(2008)
Итаат мравки и бубачки и црви кон својата гозба пред штурата виделина.
„Липа“
од Матеја Матевски
(1980)
Сѐ ќе биде проверено и сѐ ќе излезе на виделина, рече тој.
„Желките од рајската градина“
од Србо Ивановски
(2010)
А кога ветрот ја однесе со себе и долгата зимна ноќ и кога на нејзиното место ја истури виделината на тој немирен пребликнат ден, занесувајќи ги по својата насока тешките капки на капаците во неговата стреа, Змејко веќе немаше што да чека.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Таму, горе, по белината на скаменетиот снег, по која што се распознаваа траговите од јазиците на ветерот, почнуваше да зацарува некое волшебно усвитување, и тој знаеше дека тоа го носи оној сега сосема неразбиен бран на виделината, што продолжуваше да надоаѓа од зад планините, додека во сенките под него сѐ уште лебдеше густата модрина на ноќта.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Така таа и во мракот ќе ја гледа виделината.
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
Ноќ ли беше или бел ден кога душите, од пеколот и умореноста печеа... гореа во огновите без виделина.
„Поетски блесок“
од Олга Наумовска
(2013)
Ти се движиш во круг по познатите треви а спиралата на времето те влече по нови виделини.
„Липа“
од Матеја Матевски
(1980)
Се туткаа потоа со човекот што го тераше во долга просторија, без достатна виделина.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Со очајнички напор, како да кубе дел од сопствениот мозок, можеше дури и да го извлече тоа нешто на виделина.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Зарони во сите длабочини, надлетај над сите височини и дај виделина да земам!
„Слеј се со тишината“
од Ацо Шопов
(1955)
Гледаше лице на момче залеано од виделината што паѓаше од високиот прозорец и од тоа изгледаше тенко и бледо.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
А кога денот се прикраде пак во неговиот прозорец со онаа негова нерешителна виделина, во која будењето траеше долго, првото, што успеа да го открие, беше едно малечко, питомо главче, со две долги увца, кои по својата боја и по тоа како беа порастени многу потсетуваа на два листа од една мека тревка, што расте по висовите.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Ноќ ли беше или бел ден кога душите од пекол и умореност печеа, гореа во огновите без виделина.
„Поетски блесок“
од Олга Наумовска
(2013)
И сите излегоа на виделина.
„Авантурите на Дедо Мраз“
од Ристо Давчевски
(1997)
Во Ласиќевиот модел на узорна интелектуалност доаѓа до израз синдромот на добронамерната конструктивност кој на виделина го изнесува стариот копнеж по привилегираната општествена улога на интелектуалецот, по онаа улога што во општеството ја играа чудотворците и шаманите, пророците и свештениците - сите оние чијашто задача се состоела во тоа празнината околу која се конституира општеството да ја исполнуваат со еден провизориум од пророштва, митски приказни и религиски слики на светот.
„МАРГИНА бр. 35“
(1997)
Ова е денот што долго го чекав. Дојде Големиот ден. Вистинскиот ден, оној во кој на виделина ќе изнесам сѐ што знам и умеам.
„Захариј и други раскази“
од Михаил Ренџов
(2004)
Калија везеше многу убаво. Попладне, откако ќе ги свршеше домашните работи, туку ќе се курдисаше на чардачето и, наведната врз ѓерѓевот сѐ додека беше виделина, го чекаше така Маркота од дуќан, кој секогаш ѝ носеше измирска алва во книџе.
„Вежби за Ибн Пајко“
од Оливера Николова
(2007)
Слепите го пофаќаа со рака за рокчето и му велеа: - Со рокче се може, синко, но без виделина не се може. Во мрак е најтешко да живееш...
„Злодобро“
од Јован Стрезовски
(1990)
Додека стоеше крај дирата, загледан во прекрасниот ден за лов, во чијашто мека виделина дрвјата беа огромни, воздушести и бели, и во кој владееше една прекрасна тишина под млечнобелото зрачење на небото, Змејко, и не мислејќи на тоа, си ги исцрни со неколку јагленчиња од кибритот своите подочници, а после, кога очите можеа слободно да гледаат по таа светната белина наоколу, тој мирно ја допушти својата цигара, - една од ретките цигари, што ги палеше само при некој свој празник, - а потем го настега магацинот од својата долга француска пушка со фишеци, ги престегна опинците и замина.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
