видик (м.)
Тогаш еден патник застана пред мене и ми го затвори видикот.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
И сѐ ќе поцрнат околу логорот, целиот видик ќе го затворат.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Врисокот повторно одекнува заглушувачки, облак од прашина го замаглува видикот...
„Поетски блесок“
од Олга Наумовска
(2013)
Ти, единствена што го дослушуваш мојов шепот, ти што пред малку не избави од скаменувањето, не одземај ми го од раце суштеството што ја зароби мојата прва љубов, распарај ги смрачниниве и лилјаците и дигни ги видиците пред нашиов далечен пат!
„Авантурите на Дедо Мраз“
од Ристо Давчевски
(1997)
Ни фаќаат и присој и осој и видик.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Чиста или нечисга пушка секогаш е рамна на нечиста работа, валкана мисла, валкан видик, валкана совест, валкана душа...
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
Изненадени сме од видикот на мноштвото градилишта.
„На пат со времето“
од Петре Наковски
(2010)
Како по старата традиција кога живеевме заедно, кафе или некоја лесна салата, покрај видикот на кејот на Вардар.
„Знаеш ли да љубиш“
од Ивана Иванова Канго
(2013)
Видикот го стаписа. На креветот лежеше маж во полна снага.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)
Езерото се размавтало и размавало и капки од брановите што си ги кршат главите од бетонот на крајбрежната тераса удираат во прозорците и ни го замаглуваат видикот.
„Ситночекорка“
од Ристо Лазаров
(2012)
Има многу прозорци и од сите страни видикот е прекрасен, како да сме закачиле постери со пејзажи, така личи.
„Игбал, мојата тајна“
од Јагода Михајловска Георгиева
(2000)
Се лулаше земјата, се поткренуваа уплашени гримаси, изригнуваше пламен што темнината стрвно го голташе. Хаос се ширеше и го стеснуваше видикот.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
И сѐ додека пред себе отвораше видик, таа се загреваше и толку се стопли, што ја откопча јаката од излитениот шинел, го олабави појасот.
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
Министерството на вистината - Минивис во новоговорот - јасно се разликуваше од сите други објекти на видикот.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Ветерот ги издува испарините и замаглините и видик се отвори до немајкаде.
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
Деновите ги трошеше седнат во блиската кафеана, што беше обликувана во форма на еден голем филџан за кафе, во чија внатрешност се вртеше, како избезумен, тутунов чад, прикривајќи го видикот на многуте светлечки рекламни паноа и слики, сместени на темните ѕидови, како налепени парчиња смола врз дрвена кора.
„Мудрецот“
од Радојка Трајанова
(2008)
ПЕЛИСТЕР (2601 м), највисок врв на планината Баба - која се протега помеѓу Преспанското езеро и Битолското поле; тој е најдоминантен врв во овој дел на Република Македонија, од каде се простира широк и прекрасен панорамски видик.
„Молика пелистерска“
од Бистрица Миркуловска
(2014)
Отсекогаш ли беа тука овие видици од црвоточни куќи од деветнаесеттиот век, со ѕидови потпрени со искосени греди, со прозорци закрпени со картони и со покриви од 'рѓосана тенекија, со смешни дворни ѕидови накривени на сите страни ?
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Патот до границата е стрмен: наместа оди низ тунели од густо борово зеленило, потоа низ чисти ледини презаситени со опојни мириси од секакви билки и цвеќиња, потоа патот слегува надолу во планинските усеци низ кои шумолат планински потоци, и пак се крева нагоре по голиот планински стр од каде што се открива прекрасен видик на сиот простор наоколу.
„Прва љубов“
од Јован Стрезовски
(1992)
Остар свиок пред црквата Св.Ѓорги и десно широк паркинг од каде се гледа целиот видик на источниот преспански брег што на север почнува во Асамати и на југ завршува на Превалот.
„На пат со времето“
од Петре Наковски
(2010)
