врв (м.)
Таткото на нацијата долго време живееше во својата палата во лажен сојуз со вечноста, меѓу животот кој беше подреден на неговото продолжување во смртта, далеку од верноста кон некаква трансцендентна илузија, туку повеќе свртена кон последните трошки од животот, како да ја доврши својата фараонска пирамида, искачен на нејзиниот врв.
„Амбасади“
од Луан Старова
(2009)
Му ја стави в уста, а тој влече и гледа во високото небо кое во партали синее меѓу врвовите на буките, часкум губејќи се над густежот на гранките.
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
Сега тој многу јасно го виде на белината и своето зрно како одлета од врвот на неговата пушка и како ја фати насоката на она ужасно ѕвере, просто следејќи го в петици и сигурно настигнувајќи го, сѐ додека не се вкопа во неговата распафтана арамиска зачекореност.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
„Да не заборавиме - на врвот се наоѓа и телевизиски репетитор со екипа техничари која деноноќно се грижи за квалитетен телевизиски прием.“
„Тополите на крајот од дедовата ливада“
од Бистрица Миркуловска
(2001)
Тој само нежно со раката го допре врвот на нејзиното лице вртејќи го кон себе и ја бакна.
„Белиот јоргован“
од Хајди Елзесер
(2012)
Сета крв на заодот била собрана на нејзините млади усни за чија целивка и ѓаволот куц можел да се откаже од горештината на пеколот и да се пеплоса до врвот на опашот доколку таа би го зела в прегратки. Се потпирала со дланки на колковите и се нишала на нозе гледајќи го со накривена глава.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Мајката имаше на нозете пантофли од син сатен со мали копринени панделки врзани во буква на врвовите.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
По стеблото симни се и жилав заврзи корен да му бидеш Врв да ти биде Не чекај!
„Вардар“
од Анте Поповски
(1958)
Падна една зима како мртов месец капна една зима како заклан страв Врвот од забите песни не изостри за голите гранки на погледот но пролетта ја наслути и ронливиот мак на тенката усна на детето на устата барање устата глад Капна таа зима како згазен страв Капна една зима како згасен месец
„Дождови“
од Матеја Матевски
(1956)
Зафајќајќи му ја првин горната широка витка и одејќи надолу кон шилестиот врв што го држеше.
„Прва љубов“
од Јован Стрезовски
(1992)
Ја стружам ампулата полна со безбојна течност и вешто го одбивам со нож нејзиниот игличест врв.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Тогаш мора ноќе да си ги намачка рапавите раце со вазелин, а наутро мора на врвовите на прстите да си залепи фластер за да може да продолжи да работи.
„Невестата на доселеникот“
од Стојан Христов
(2010)
Кожата на врвот на показалецот стана жешка и отрпната додека го вртеше тркалото како ќе му дојдеше не знаејќи не ли промашил само малку пред тоа со иста комбинација.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Преку ден сонцето блескаше по врвовите на костењето и фрлаше шарена сенка под стеблаците.
„Прва љубов“
од Јован Стрезовски
(1992)
Црквичето оддалеку ни личи на камен варосан и закачен на врвот од брегот.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Нивната цврста прегратка како да покажуваше и зачеток на уште нешто... Со својата камера младата новинарка го следеше искачувањето кон врвот и на другите учесници.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)
Ја бакна и прегрна сопругата означувајќи го врвот на своето убаво расположение.
„Балканвавилонци“
од Луан Старова
(2014)
Ја осетив таа сладост на усните и на врвот од јазикот.
„Братот“
од Димитар Башевски
(2007)
И повторно навртувајќи го погледот точно во врвот на нејзините црни очи...
„Ветришта“
од Радојка Трајанова
(2008)
Само со врвот на прстот по грб го удира висок келнер.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
