вреска (несв.)
- Не! Не! Не! - врескаше мајка му на Јане. Не ми го земајте синот! - Сечи! Коли ја! Да не ни додеваа!
„Ветришта“
од Радојка Трајанова
(2008)
на дуњава има многу дупки: дупки во времето дупки на патиштата (кон посветла иднина) дупки во умот и помнењето дупки во историјата дупки на кофите дупки во самите дупки во дупнатите дупки секој глас мигум исчезнува нема довикување, нема ехо нема навивање за нашите нема паради на гордоста нема врескање во маалата нема лелекања во градските населби ги нема ни паролите на пролетерите од сите земји дупнатите дупки се царство на глувотијата, мавзолеј во изградба на глувата глувотија во глувите дупки оглувуват деца пред да вкусат кисела зелка а старците веќе одамна оглувнати го трпат неизбежниот пораз што пред да пропаднат во глувите дупки им го претставуваа како живот некои старци сакаат да им пукне бојлерот додека се тушираат арно ама во глувите дупки и бојлерите експлодираат глуво и на тој начин го даваат својот придонес во размножувањето на општата глувотија во која старците загинуваат од глуви експлозии.
„Светилничар“
од Ристо Лазаров
(2013)
Месечината ги пробиваше здружените круни на дрвјата под окитот во ретки, испокинати и морничави светли пруги, кои на таа модрикава темнина ѝ дава некоја сина глобочина, а самите во една ваква зачмаеност личеа повеќе на врескање, отколку на месечина.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Една од приказните кои оделе со Луовата слика била за некој манијак кој убил четиринаесет деца и го снимил нивното врескање, за да може после да дрка секоја вечер во шталата, а Џоновата слика се појавила заедно со една приказна за некој тип кој го убил својот љубовник затоа што сакал да се ожени за неговата сестра, а овој не сакал сестра му да се омажи за педер.
„МАРГИНА бр. 15-16“
(1995)
Од длабочината на просторијата се крева некој глас Кој вреска?
„Исчезнување“
од Ташко Георгиевски
(1998)
А јас, видете: ќе ми пукне мевот од чоколади: ми даваше кметот и оној офицер што некни врескаше по луѓето ...
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Врескајќи, таа истрча за да земе столица и ја поткрена за да може да се поткачи до мемливиот мрак.
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
Гледам јас по сојките што врескаат на дрвјата.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Се обиде да вреска и можеше да вреска силно и високо и остро во собата, како мозокот да му истечува, десното око и десното уво како да му ги отсекуваат, беше слеп и глув, сиот оган и ужас, сиот паника и сиот смрт.
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
Малото дете врескаше од страв и ја криеше главата во нејзините гради како да се обидуваше да се закопа во неа, а жената ги ставила своите раце околу него и го смируваше иако и самата беше модра од страв, за сето време покривајќи го колку што е можно повеќе како да мислеше дека нејзините раце можат да ги одбијат куршумите од него.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Градот се затресе. Се отворија тротоарите и улиците и луѓето врескајќи испаѓаа во длабините.
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
Во училишниот двор панично врескаше собраниот добиток.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
5. СЕ РАЗДЕНУВА И БЕЗ ПЕТЛИ ДА ПЕАТ - така што живеачката по својот пат си оди иако за од таков пат да ја скршнат неа врескаат кукуриговци на светските моди...
„Куршуми низ времето“
од Љупчо Стојменски
(1976)
Пиеја и децата и врескаа како шатчиња.
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
Туѓите врескања се казна за моето молчење.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“
од Гоце Смилевски
(2010)
Сакаш да врескаш, а глас не пушташ за да не покажеш слабост.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Пациентите врескаат и се тепаат кога не се сигурни дека психијатарот ги гледа.
„МАРГИНА бр. 22“
(1995)
Паметиш, ти рече дека мириса на грмушки и врескаше од радост додека го јадеше.
„Жената на белогардеецот“
од Србо Ивановски
(2001)
II Денеска со нетрпение чекавме да влеземе в училница. Радоста нѐ скокотка и сите како пчели брмчиме и врескаме.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Се собравме околу него врескајќи и викајќи.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
