врне (несв.)
Го позна по гласот. - Врне ли? - Да, господине генерале, роси.
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
Надвор врне, студено е.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Дождот стануваше уште посилен, како да врне пред снег. Брзаа колку што можеа.
„Будалетинки“
од Мето Јовановски
(1973)
И слушаме дека на Пелистер врне снег и дека од снегот не можат да го искачат топот.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Отаде Голем Град малку се заоблачило и фатило да врне колку да се стори божилак.
„Молика пелистерска“
од Бистрица Миркуловска
(2014)
Легнав и гледав веднаш до мене како да врне дожд од куршуми од митралезот.
„Три жени во три слики“
од Ленче Милошевска
(2000)
Кога му ги врзаа очите мислам дека сонцето припече како пред врнење.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Времето се отвора и почнува во мене да зборува Преведувајќи ме во небо, во скробна исповед Во молитва по која во пустината врне.
„Камена“
од Анте Поповски
(1972)
Парчиња од дотраените ќунци висеа на неколку места под стреата така што од водата што кога врнеше се излеваше по фасадата малтерот беше испопаѓан.
„Продавница за љубопитните“
од Мето Јовановски
(2003)
Снегот засилено врнеше во студената и мрачна ноемвриска вечер.
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
- Ама снег, ама вејавица.... - рече Стојан. -Ако, ако, нека врне...
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
Само дождот е здодевен. Никако да запре. Со денови врне.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Надвор врнеше дожд со ветер кој удираше по џамовите.
„Захариј и други раскази“
од Михаил Ренџов
(2004)
Надвор врни. Истура. Испразни ја чашата. Испиј или истури.
„Зборот во тесен чевел“
од Вероника Костадинова
(2012)
* Седам во тремот додека врне дождот а чинам дека тече по мене по моите вршки и лисја по моите гранки по стеблата по корењата по моите мравки тече по мојата шума по мојата земја по мојата мисла тече по мојата изненада закопана во брчките го брише мојот уплав мојот страв мојата осаменост во бесоницата во трептеж во напуштеност врви по дамарите мои се вовлечува во моите очи дождот што ме буди што крепи што плоди и јас станав извор што ѕвони цвет што се шири плод што се дрочи додека живеам и растам во оваа стара шума на моето постоење во вишнава гора во шумниве лисја.
„Липа“
од Матеја Матевски
(1980)
„Имал среќа“ се велеше и за некој кој за влакно ја одбегнал смртта, не затоа што бил добар човек кој вредело да поживее, не затоа што на време закочил, или затоа што не се колебал да повика пожарна, туку затоа што бил следен од тој невидлив дух кој му го покажувал патот, оној истиот кој ни става чадор во торбата кога почнува да врне, кој го отвора зеленото светло кога брзаме, кој прави на улица да се судриме со луѓето кои сакаме да ги видиме а да одбегнеме други, кој со нашата рака ги влече правилните животни потези, со еден збор, кој ни помага сѐ да биде како што треба.
„Сонце во тегла“
од Илина Јакимовска
(2009)
Врне и од небото и од земјата: нема место од каде што не врне.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
А дождот врне надвор, не запира... современиците тага
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Одамна се раздени ... - поткашлува. - Облачно е, душо. Врне.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
И наеднаш врне дожд тој тече по долгите опуштени лисја на црешата трепери по ливчињата на јасиката го мекне липиното цвеќе и тремот станува трем на шумска колиба сред летна луња.
„Липа“
од Матеја Матевски
(1980)
