гадлив (прид.)
Дејството „пијам вода“, кон Димитар и јас лесно и постојано го користиме (на вообичаената августовска скопска жештина) наведната над некоја од градските чешми, за него е мисловна (и гадлива) именка.
„Човекот со четири часовници“
од Александар Прокопиев
(2003)
А можеби, најпосле, зад оваа таканаречена гадлива издржливост се криеше гнасен и одбивен мазохизам? Крај. Немаше книги.
„Ниска латентна револуција“
од Фросина Наумовска
(2010)
Толку гадлива душа сум имала. 61.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Ги стегнав забите од болка, си ја клупчев внатрешнината од гадливост.
„Захариј и други раскази“
од Михаил Ренџов
(2004)
„Ох-хо-хо-хо!“ „Ах, тој повторно ика!“, се слушна гадливиот и надмен глас на раздразнетата дама како од високо општество.
„МАРГИНА бр. 29-31“
(1996)
„А? Што?“, гадливо и со шушкав глас промрморе ненадејно будниот таен советник.
„МАРГИНА бр. 29-31“
(1996)
Ми се гади од весели луѓе кои во суштина се среќни што не по своја заслуга се родени глупи и од таму неспособни за гадливост.
„МАРГИНА бр. 10“
(1997)
