грми (несв.)
- Тука подолу кај големиот дол го сардисаа пустите турчишта, грмеше силно оружјето, се тресеше селото од силниот пукот!
„Ветришта“
од Радојка Трајанова
(2008)
И сега те плаши грмењето одозгора. И ластовиците оти ниско летаат и насилените муви и болви што те касаат поулавено.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Не знаеш дали грми или некој топ припукува.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Го наслушува грмењето и гледа во облаците.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Кај нас грми и кога не му е време, ќе рече некогаш.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Црквата грмеше од хорот а многумина патници и гости беа седнати на столовите, слушаа и се одмараа...
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Кај нас грми и кога не му е време, вели.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Таму, да не се грмеше постојано од Федерацијата и од Водачот, сталинизмот сигурно ќе продолжеше.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Во подножјето на Беласица ја извиваше веќе својата вита снага каналот, грмеа експлозиите на последните мини.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
И почнува да грми кон ридот преку реката, во реката. Се полни реката со железо.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Облак не зборува, си мислам облак може да грми, може со дожд или со град да те удри, ама не зборува, си мислам, и ја поткревам главата нагоре.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Го чувствуваше грмењето на моторот низ своите изнемоштени нозе.
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
а возот само си пуфка, си штрака на шините, и од тоа не се слуша многу нашето викање, грми, не чувме и кога грмнало небото и туку - удри еден дожд на вагонот, штрака, така, така, така, како да работи машина за шиење, ако си чул, ама кај ќе чуеш, кај нас се шие на рака, колва озгора дождот, и почна да претечува од тоа отворчето одозгора, почна да капе, да навева и ние се креваме замелушени, ги креваме главите, зинуваме со устите и чекаме водата да ни капе на јазикот, се поттурнуваме така подзинати нагоре, ко штркови во седело, а дождот си шие одозгора, си колва и нѐ понакрева, нѐ наживнува, ама после не се легнува во сламата, сламата се раскваси и сите болви наскокаа на нас, ни се пикаат под пазуви, под гуша, под ногавици, и боцкаат, дупат, ти ја пијат крвта, тоа што останало од крвта, колку едно песочно браздиче, и така паткаме, два дена и две ноќи паткаме, а може помалку, не знам...
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Блазе си ви, велам вам присои ладни, што чувте кај грми на пушките екот, пет векови гласат премрежиња страдни, вик јуначки сега прогласува векот!
„Локвата и Вињари“
од Лазар Поп Трајков
(1903)
Над нив облак - снег фучи и грми, ги покри и ги израмни и трапиштата и ритчињата.
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
Можеше да го осудува Голдштајн и да бара поостри мерки против мислопрестапниците и саботерите, можеше да грми против злоделата на евразиската армија, можеше да го велича Големиот Брат, или хероите на Малабарскиот фронт - воопшто не беше важно.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Силно грмат молњи, а од утробата еруптира.
„Читај ми ги мислите“
од Ивана Иванова Канго
(2012)
48. КОГА МНОГУ ГРМИ, МАЛКУ ВРНЕ - море, врне и истура страв и трепет, немајќи си заслон да се згрнеш ќе гориш, ќе се сториш прав и пепел... малце и подналути се, но зло да не сториш!
„Куршуми низ времето“
од Љупчо Стојменски
(1976)
Над мене фрчат куршуми, светкаат нивните балистички патеки, грми планината од патот до шумата.
„Синовски татковци“
од Димитар Солев
(2006)
Инаку ќе му го дада огнот на селото и ќе ве испеча како глувци сете! — грмеше Толе со својот длабок глас и им се закануваше дека сите ќе ги избеси на врбите во ливаѓето.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
