гумно (ср.)
И месечината не се симна по стожерите гумната зрно не видоа место плод по дрвјата растеше Во дланките како леб го стискаа селаните и прворотките место чедо раѓаа камен црн гол камен.
„Вардар“
од Анте Поповски
(1958)
Сега го гледаме како се врти со толчникот на сонцето среде чело та ни греат и ни пеат воденици викајќи го класјето на гумно збирајќи го денот на трпеза.
„Липа“
од Матеја Матевски
(1980)
Само ѝ влегло во устата кога спиела на гумното и пак ѝ излегло...
„Јанsа“
од Јован Стрезовски
(1986)
Обично бате Јоле си играше во дворот од конаците околу црквата или тука некаде кај гумното и најмногу ако се оддалечеше до под конаците.
„Крстот камбаната знамето“
од Мето Јовановски
(1990)
Јас нема го гледам Гумното и не го познавам.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
А народ се собрал во гумното и нѐ гледа.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Вие само да му припукате на другата страна од гумното за да не ме забележат мене кога ќе пала.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Некои ги варосуваат и покривите од куќите и гумната и плотовите и мовчињата на реката, на јазовите.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Го познавам дворот и гумното ногу убаво и секаде каде треба оген клавање, јас ќе го клада.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Без неа гумното ми е некако празно.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Во моето село пак гумно се гласи, на небото горе пак солнцето пече, во селото мое пак снопје се носат, пак жито се врши и потта пак тече...
„Мое село“
од Ванчо Николески
(1950)
Знае до кај зафаќа гумното нивно, иако гумното е одградено. Знае и зад куќи до каде е нивно.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Како во гумноно наше да паѓам.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
бати пасошите нели Македонија е слободна, а народот со лева рака се крсти и се чуди што ни стана, да не се јавило некое непознато беснило што нѐ скокотка и нѐ тера на смеење, ама од Македонија еден излегол, а цел свет дошол на тепање, што не се тепаат кај нив, ама на туѓо гумно и на туѓ газ не боли толку многу, и така радоста ни беше пуста, се враќаме преку туѓа земја, првин во Варна: војска, војска нѐ опколува и еден по еден нѐ пушта низ страга, ко овци на молзење, 117
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Децата легнале на едно снопче ’ржаница во гумното и се тресат.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Лазор го зема ножот и почнува да го точи, да го намавнува на еден камен во гумното.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Легна на железниот кревет на кој имаше само сламарица која му замириса на гумно, на летна жетварска ноќ, на 'ржаница, на разни тревки и билки како да дише огромна билна аптека; и дишеше лакомо, среќен и задоволен како дивеч што соочен со хајка и смрт, успеал да си се врати на своето старо и сигурно легло.
„Животраг“
од Јован Стрезовски
(1995)
Може да жниела. Може да врзувала снопчиња со нас, може заедно сме вршеле во гумната.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Не знам колку има значење, но гледам дека не е и без никакво значење што потекнуваш од онаа страна на реката, од местото на познатите крвави гумниња на кои со години вршеле твоите Кочови предци?“
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
Се полни куќата со глувци, се полни и гумното.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
