дамка (ж.)
Мермер црвен, сиви дамки, празни души, лист вртат на друга страна, домот на правдата се гуши, неправда додека дели.
„Илузија за сон“
од Оливера Доцевска
(2013)
По тоа влезе, зашара со батеријата наоколу и во еден момент кога светлината го закачи малку, Мече за миг му го виде лицето: под убава светла коса, сега извиткана во кадри, го гледаше по малку горделиво лице, посипан со сиви дамки.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
Сината маичка си ја имаше изгубено првичната боја и повеќе личеше на апстрактно платно со огромни модри дамки.
„Чкртки“
од Румена Бужаровска
(2007)
Не е фер перачките на дамки да си ги изгубат работните места.
„Светилничар“
од Ристо Лазаров
(2013)
Низ мускулните ѕидови продираа неговите слатки зборови и оставаа траги во јазелот на мостот оставаа дамки на запалена цигара врз хартија или допир од машки раце Нож ли беше во темниот мрак каде двете тела разгорени се влечеа?
„Поетски блесок“
од Олга Наумовска
(2013)
Слатката детска насмевка, ги потиснува сите темни дамки, сите мигови што носат чувство на немир, во крошната ја оставам нејзината прегратка, за мирно да спие, со слатки сништа, чедо мое...
„Поетски блесок“
од Олга Наумовска
(2013)
На некои места имаше дамки рѓа, но металот беше таков што не даваше значително да биде нагризан.
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
Те погледнав свету И мрачен ти беше (божем погрешен) Црно на бело крстозбор решен Кон светлина божем почна да идеш Но рабови тенки, кршлива рамка И овде-онде-пак црна дамка Те допрев потоа за сигурна да бидам Дали по патекава мека и тенка Можам воопшто на кај тебе да идам Или мене само така ми се виде А по текот твој и други видов нешта Девојка невешта по истиот пат Со мисли во облаци чекори кон Ад Со допир стаклен и смирен поглед Ко кукавица птица в незнаен лет А зад неа: надзирам јас со двоглед: – гледам кристално јасно низ овој проѕирен свет! 2001
„Сите притоки се слеваат во моето корито“
од Марта Маркоска
(2009)
Правилно тркалестото лице на месечината полека раснеше зад покривите; со своите дамки таа ми личеше на безгрижен човек со избричена глава, каков што гледаше од фирмата на продавницата со лотарија.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Истрив рака во прашината на ќумурот и ја премачкав мачката преку светлата дамка под увото.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Небичас дамката оживеала и станала џуџест жерав, по многу нешта сличен на еден цртеж во Музејот на современата уметност во еден град.
„Пупи Паф во Шумшул град“
од Славко Јаневски
(1996)
Наведнат полесно ќе ги види дамките што не биле и што не се ’рѓа.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Се исправив кога површината на реката се ослободи од жолтите и црвеникавите дамки и, бришејќи ги со влажното теме ѕвездите од чад и замагленост, му се вратив на градот.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Оп, нешто ми засенчи како црна дамка високо на небото над оваа планината наша.
„Човекот во сина облека“
од Мето Јовановски
(2011)
Со млако движење на раката ѝ ја покажувам секирата, дамките на дреновата дршка.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Со млако движење на раката ѝ ја покажувам секирата, дамките на дреновата дршка.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Тогаш се случи. Зад некакви изглодани карпи со дамки се појавија двајца на чии лица претчувствував клунови и птичји очи.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Со посебно внимание Поетот се однесува кон разретчената коса и кон брадичето, кое, за жал, од неодамна и не е компактно црно, туку на повеќе места оснежено, а помеѓу врвот на брадата и долната усна постои и едно бело перче што потсетува на дамка од млеко, или траг од шампита.
„Желките од рајската градина“
од Србо Ивановски
(2010)
На панталончињата имаше огромна кафена дамка.
„Чкртки“
од Румена Бужаровска
(2007)
Целиот беше крвав. Лицето и белата брада му беа испрскани со црвени дамки, како да прележува сипаници.
„Браќата на Александар“
од Константин Петровски
(2013)
