дои (несв.)
Така живееле, суви од иста невојла и плодни како риби, сиромаштијата ги доела на секната цицка и ги одржувала в живот.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Есента е богата со соништа иако понекогаш тажна со водата што опаѓа не се плови Ноемврските богати магли со што ли ги дојат реките
„Дождови“
од Матеја Матевски
(1956)
Што заборавате, што заборавате дека моиве ластари ќе бидат ваши раце кога ќе легнете - со внуците да се здравувате А сте ме оставиле само среде оваа штура голотија на ридов за да не умре од немаштија и за да го дојам сонцето.
„Вардар“
од Анте Поповски
(1958)
1. Кога те сретнав беше минато
крстоносна селидба, смртоносна веридба
сега спомен долг таинствено ме коле
љубовта со тага ме дои, нелулани мои
во мене некој исконски бол е,
сама сум како заборавено време.
„Ерато“
од Катица Ќулавкова
(2008)
Истоштена од семејните грижи, кревка, без некогашната енергија кога ги раѓаше другите деца и долго време ги доеше, некои и по една година, нејзините гради останаа речиси пресушени за последната рожба.
„Ервехе“
од Луан Старова
(2006)
Заѕиданата мајка, принесена како жртва во темелите на мостот, на тврдината, од страна на своите девери, за да не се урива градбата, барала да се отворат дупки за да може низ нив да се дои чедото од градите на мајката.
„Ервехе“
од Луан Старова
(2006)
Стиснат помеѓу две тешки тела во затворениот автомобил, удираше со голото теме во нискиот метален покрив и прегласно пцуеше - платеници и стаорци, ќе ми паднете проклети в раце и ќе ги проколнувате имињата на сите крави што ве доеле, а тие, свечени и исправени, седеа крај него бес глас во челустите како да се на нечиј погреб.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Прв Чанга го крена погледот и го упати кон сликата на која козата го дои лавчето.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Таа го искапала детето, го преповила и го дои.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Блескотната светлина им ги подзамижува очите, а чадот и силната миризба на темјанот додека палат свеќи за живите и за мртвите полека како да ткајат едно невидливо платно околу нив што ги одделува од многулудната маса за да можат да бидат сосема сами кога ќе дојат да се поклонат и да ја целуваат мајката Богородица.
„Црна билка“
од Ташко Георгиевски
(2006)
Со едната рака кршиш камења, велам, а со другата го доиш детето.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Дебелеењето ѝ започнало уште од малечка. За тоа најмногу допринела мајка ѝ, жена му на Илко, зашто ја доела прекумерно долго - цели седум години.
„Јанsа“
од Јован Стрезовски
(1986)
Шепотеше молитва што само тој ја знае; поточно: ја измислил со зборовите на некој предок, Јаков Иконописец или Круме Арсов, или некој што живеел далеку од нив колку и тие од него: ...нас сите со млеко од иста измитарена биволица нѐ доеле, господи наш севишен, и од еден склопец нѐ демнела сиромаштијата лутица, семето да ѝ се сотре и од правот нејзин да жугне берокуќничка добрина, и исти пијавици ни се плетеле место учкур околу папокот, орли врз темето лузни ни пишувале и штркови балабани низ грчмак срцето ни го ваделе и го пресадувале на новороденчиња, пред иста земја челото на камен сме го допирале, сме биле, не било не, не ќе сме, вечнаја памјат ни ...
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Но сега знаеше дека му е намалена храната на другото јагне, рожбата на овцата, па веднаш донесе во копанка солени трици, ја издвои овцата која отсега повремено ќе требаше да дои две јагниња ѝ ја даде оваа додатна храна.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Пелагија, доејќи ја малечката Пелагија само се насмевнуваше и од тој нејзин насмев темникавата одајка стануваше посветла.
„Црна билка“
од Ташко Георгиевски
(2006)
Особено го плени една стара литографија на која убаво се гледаше како бела санска коза дои лавче!
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
И така, да не беа нашите славни кози, кои практично го доеја нашето најмало братче, Мајка сигурно ќе го загубеше.
„Ервехе“
од Луан Старова
(2006)
Ластар си израснат од молк те дои дали волчица, дали срна? Речта ни ги брои раните. *
„Посегање по чудесното“
од Србо Ивановски
(2008)
На моменти се каеше оти ќе си го подгази девојчето, може и да остане кржлаво, недодоено (оти во Мариово децата ги дојат три години); може да ѝ се разболе чувај боже“; а од друга страна, пак, се радуваше при мисла и увереност дека тоа што ќе дојде ќе ѝ биде „баце“ на Нешка.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Татко ми, откако го внесе Чанга во суштината на митовите, се обиде да го дополни поранешниот одговор: – Митската легенда ја претставува козата како божја пратеница која во ликот на грациозната убава Алматеја ќе го дои Јупитер, како дете.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
