дрпа (несв.)
си ја сонувам свадбата своја на бродот, над мене крикаат галебите и ме удираат со клунот и со крилјата, ми го туркаат венчето и ми го дрпаат превезот, ќе удрат во мене, па ќе удрат со мевот во морето, ќе се лизнат, замрешкувајќи ја водата со ноктите, јас се бранам вака, со двете раце се бранам, а Горачинов си ги прекрстил рацете на градите и од место не се помрднува, што се вели, се загледал некаде, гледаат и морнарите, что такое, что такое, велат, они праветрение, извеани, изветреани нѐ прават, оти не си до мене, му велам на Горачинов,
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Градот е брз, градот е хаос полн со урбани легенди лажни јадни безделници што дремат на кафе во полни кафеани со душите гладни Рурални фаци со вратоврски во трка по бизнис и зделки матни циганчиња боси навлечени на лепак дрпаат случајни минувачи и странци
„Проклетници“
од Горан Јанкуловски
(2012)
Гранките се наведнуваат крај мене, ме дрпаат за алиштата и ме стеснуваат од мишките надолу.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Сакам уште нешто да го припрашам, ама стражарот веќе ме дрпа.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
И јас и другите другари на секој дел од снагата имавме по некоја лузна или сини колтаци, а кошулите и палтата ни се раскинати од дрпање.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Отсекаде раце се подаваат, те дрпаат за лакти, за скутина: те молат да им дадеш нешто. А што да им дадеш кога и ти си како нив.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Се удираме, преку целото лице се удираме и после само се чешаме, се дрпаме по удреното.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Го дрпам и ги расфрлам парчињата околу креветот, ги подлетнувам.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Ме фрлаа сѐ повеќе, дрпајќи ме и викајќи од радост.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Некое клекнало до мртвата мајка: ѝ ја мрда главата, ја дрпа да се разбуди.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Цело село се чеша, се дрпа под пазуви, под ракави, ама никој не кажува одошто се дрпа.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Кога се правеше гробот, кога ќе почнеа темелите да му се копаат, да се поставуваат темелници на споменикот, се канеа сите блиски и роднини на покојникот, како куќа да се прави: се колеше јагне или овен, се редеше главата во темелникот, се правеше ручек, се викаше попот, и тука заедно со мајсторите се јадеше, се пиеше; пред тоа, попот Матлија со крстена водица ќе го осветеше гробот, ќе му пееше молитва, ќе фрлаше поглед на плочите и камењата стокмени за споменикот, ќе ги пофалеше мајсторите што ги делкале, домаќинот што стокмил пари за споменикот, а потоа, сиот измастен од месото што го дрпаше, го поземаше бинлакот со вино и долго го држеше на устата како да го подува.
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
Ние само се дрпаме, кинеме меса.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Ѝ го дрпа фустанот, ѝ го потргнува, го презашива.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Тие колнат, молат за нешто, вели, се дрпаат и се виличат, се фалат.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
кога ќе испуштаат душа - кожата им продолжува и понатаму да им поигрува, да се тресе, како под неа да јураат ситни бубачиња со голема брзина; другите ајвани, пак, коњите, магарињата, маските, ждребињата: пред да паднат, да се стропачат на земјата, се тетерават à наваму à натаму како пијани, како бунило или треска да ги зафатило: одат па се повраќаат, тргнуваат кон една страна, кон друга, се завртуваат во круг, и како пред нив да се отвора голема бездна, ги опнуваат нозете во земјата, се потргнуваат газум-газум и паѓаат; кога ќе треснат на земјата, продолжуваат со главата да мавтаат на сите страни како да сакаат да скинат некој невидлив оглав со кој се врзани, и удираат со предните нозе, гребат по земјата и, чиниш, си копаат гроб или кинат нешто што ги сопина; испуштаат душа со подзината уста, со искривена муцка, со пуштен јазик, со очи смигнати или отворени и рогливо извртени; над нив се собираат сите птици, сите кучиња од селото; дрпаат и завиваат; луѓето ги слушаат, се ежават и ги колнат: главата да си ја изедете!
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
- Овдека, вели Јон, овдека нешто ме јаде, ме гризе, вели, ме тера да се чешам, да се дрпам.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Рипнувам и ја дрпам Уља да се разбуди. - Стани, мори Уљо, велам, сѐ живо се разбудило.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Санџак-бегот, сѐ уште со огромна тага во очите, го водеше ибн Тајко потаму, како да го дрпа на јаженце.
„Вежби за Ибн Пајко“
од Оливера Николова
(2007)
Кога коњаниците се доближија до селаните, овие почнаа да се караат, да викаат, да се дрпаат и да се туркаат.
„Гоце Делчев“
од Ванчо Николески
(1964)
