екот (м.)
Еве сега ќе видиш...сепак го разврза тоа мало нешто, извади од џебот на елекот малку црн леб, го кршеше лебот на мали парченца, па со макање во нането, касна колку еден – два залака.
„Ветришта“
од Радојка Трајанова
(2008)
Ветерот ги мери екот и гласот на дрварот.
„Липа“
од Матеја Матевски
(1980)
Лука Карер застана на градскиот плоштад, веќе по третпат ова мирно неделно попладне барајќи го часовникот на сребреното синџирче што, инаку, го вадеше изведувајќи една прилично сложена операција: најнапред закачувајќи ја рачката од големиот црн чадор на левата рака, потем отворајќи го тешкиот зимски капут, па сакото, за конечно да го извлече ќостекот од малото џепче на елекот со излижани рабови.
„Светилка за Ханука“
од Томислав Османли
(2008)
Блазе си ви, велам вам присои ладни, што чувте кај грми на пушките екот, пет векови гласат премрежиња страдни, вик јуначки сега прогласува векот!
„Локвата и Вињари“
од Лазар Поп Трајков
(1903)
Внатре вресок ечи, молба, како екот се враќа, во ѕидови удира на телото, кое во грч бранови го носат.
„Илузија за сон“
од Оливера Доцевска
(2013)
Во ретката трева се чу екот на чекори од чизми и гласови на луѓето од ракетата што им довикуваа на оние надвор.
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
Среде чаршијата, каде што беа сите збиднувања и тоа во екот на сезоната.
„Знаеш ли да љубиш“
од Ивана Иванова Канго
(2013)
СПИРО: Тоа ти е сеедно: да не си го заборавил елекот, би го зел и саатот, а да си се сетил да го земеш саатот, би го зел и елекот.
„Чорбаџи Теодос“
од Васил Иљоски
(1937)
Во јануари 1898-та, во Франција, во екот на аферата околу капетанот Драјфус, обвинет за шпионажа.
„МАРГИНА бр. 35“
(1997)
И езерото зафатено од некоја возбуда, се креваше, се разбрануваше, ја заплускуваше карпата под манастирот и се разлеваше екот како пукање на салви.
„Злодобро“
од Јован Стрезовски
(1990)
Ваквата тројно и четворно зголемена работна рака и давачки, бараа нова организација на производството и постојан надзор, па Акиноските, за да бидат поблиску до Потковицата, од Солун се преселија во Битола и оттаму, во екот на полските работи, доведуваа сакимии.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Вака според мене изгледа рајот Јас сум голем мечтател и сонувач Будно сетам се ближиме кон крајот – но не мисли – остани додворувач Пред вечноста наша да стане пекол не стивнувај, беснеј, дивеј по веков Мојот Хемингвеј одлучно би рекол Бијте камбани в громогласен екот!
„Сите притоки се слеваат во моето корито“
од Марта Маркоска
(2009)
И штом ќе го чујат на куршумот екот низ планини диви, ќе истрпнат многу.
„Локвата и Вињари“
од Лазар Поп Трајков
(1903)
Во Розино и во сета „Розова долина“, во послендите мајски дни, сѐ е на нога, зашто сите се во екот на бербата.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Шандор на главата има паларија со извиткан обод на кој не му се знае предна и задна страна; под раштрканите мустаќи му се гледа малечкото луле провиснато на крајот од устата; мевот му е испакнат и напиња на елекот што го стега; на елекот му се гледа синџирче од часовник што му завршува во џепчето каде што му е ставен палецот од едната рака; погледот му е сериозен, па дури и малку свечен од важноста што ја придава на сликањето, на чинот со кој ќе се овековечи градењето на куќата, на која е завршен првиот кат, а започнува вториот со оставени отвори за врати и прозорци.
„Животраг“
од Јован Стрезовски
(1995)
Секој од нив ќе го остави екот од својот лет, звук што со ветриштата ќе го заобиколи светот и ќе им говори повторно во некои други времиња на синовите од синовите на нивните синови, заспани, а сепак вслушани кон немирното полноќно небо.
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
Во екот на војната, таткото во проучувањето на јагулите во Струга го наоѓа оправдувањето на своите мечти за емиграција, но од Балканот на XX век, трансформиран во лавиринт од конфликтите и појавата на непреминливи граници, веќе не се емигрира, човек се врти во круг, се загубува, и семејството ветено за Америка, запира во Скопје, главен град на Македонија, на брегот на една река, Вардар.
„Патот на јагулите“
од Луан Старова
(2000)
Во екот натуристичката сезона, низа улици во Софија се полупразни, без вообичаена живост.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
