епитаф (м.)
ЕПИТАФ Овде лежат коски на еден јунак коски синоптичарски на едно променливо време
„Проклетници“
од Горан Јанкуловски
(2012)
И не од нарцисоидност туку од љубов и верност кон првичниот поттик, кон првичната инспирација, кон онаа првичан возбуда што ги забележа првите зборови кон овој реквием, основата негова, јас ги сочував нив во нивниот автентичен вид, придружувајќи ги со новите песни со прологот, епилогот и епитафот како обид да ја согледам и изградам неговата поетичка целина.
„Елегии за тебе“
од Матеја Матевски
(2009)
Пораките на освојувачите на каменот можеа да се сметаат и како нивни епитафи на некогашната голема моќ.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Иако не умее да ги прочита, Константин знае што тие означуваат: тоа се еврејски записи на имињата и презимињата, епитетите, датумите на раѓањата и на смртта и епитафските пораки на надгробните споменици од луѓе закопани, некои и претворени во прав и пепел, на штипските еврејски гробишта, од тој бизарен мермерен мајдан на завршени човечки судбини, од тој неколку стотици години стар скаменет дел од штипското градско сеќавање од каде се земени старите надгробни плочи на вознемирените покојници и се вградени во основата на базенот од Кежовица, бањата со лековити термални води. Тие води не му помагаат на Константин.
„Светилка за Ханука“
од Томислав Османли
(2008)
На постаментот од споменикот епитаф: Овде почива правот на онаа што слава и сребро Среде светот минлив во животот овој не бараше... тоа, се разбира, е лажга.
„МАРГИНА бр. 4-5“
(1994)
Еднаш, кога се врати птицата во залезот, не го најде осамениот човек па долго надлетуваше над неговиот двор, прошета низ пирејот, и не можеше да го препознае човекот, цел живот што ја препишуваше земјата врз себе, ноќе што го препишуваше морето од птицата: тој стоеше потпрен, речиси – исправен пред својот дом, скаменет, спокоен - сам себеси син епитаф.
„Ненасловена“
од Анте Поповски
(1988)
Наш заеднички епитаф Овој зрак кој утринава незабележливо навлегува во мојата соба, легнува на постелата на која лежам, лази по неа, се искачува нагоре и го допира моето тело, моите раце, лице.
„Две тишини“
од Анте Поповски
(2003)
Вашите ребра ќе го означат неопходниот врв Според кој ќе се распознава македонската могила во Азија над која не месечината на Борхес - туку сонцето ќе биде ваш заеднички епитаф.
„Ненасловена“
од Анте Поповски
(1988)
Нивните епитафи беа поставени на големите заштитни ѕидини, на големите камени блокови кои, така составени, претставуваа делови од разни писма.
„Тврдина од пепел“
од Луан Старова
(2002)
