етикета (ж.)
Во бележникот на поетот ваквите случувања ја носат етикетата срамни трошки од трпезата на животот.
„Желките од рајската градина“
од Србо Ивановски
(2010)
Штом ја преминав границата, цариниците на културата почнаа грубо да лепат врз мене идентификациски етикети: комунизам, Источна Европа, цензура, репресија, железна завеса, национализам (Србин или Хрват?) - истите оние етикети од кои во својата земја успеав да ја заштитам својата литература.
„МАРГИНА бр. 8-9“
(1994)
Истите тие пискарала не се ништо друго освен форензичари на сѐ што е уништено и сите по дефолт се аналитичари, историчари кои само ги анализираат грешките од минатото, а никогаш не даваат решение за иднината, но како главна особина им е лепењето етикети на сѐ што е прогресивно.
„Двоглед“
од Горан Јанкуловски
(2011)
Од полицата дофати едно шише со безбојна течност и со обична бела етикета на која пишуваше „ Џин Победа“.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Со испружена рака да ја симне етикетата од шампонот?
„МАРГИНА бр. 37“
(1997)
Сето ова делува најприродно, како и суптилните, кружни движења на нејзините полнички дланки, кога во наежената кожа ми втрива мирисно масло од темното, осмоаголно шишенце со етикета „Здив на боговите“.
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
Суштеството беше слабо, испиено од неможноста духовно да се развива, изнемоштено од притисокот на лошите етикети, себеосудувањата, кои што преставуваа пречки за растеж.
„Мудрецот“
од Радојка Трајанова
(2008)
Понекогаш на овдешните собири се сретнувам со своите колеги, „источњаци“, EEW (East-Europian Writer), и гледам како се прилагодуваат кон однапред зададениот стереотип, како спремно дрдорат за censorship-от (иако самите не ја искусиле цензурата), како дрдорат за посткомунизмот, за секојдневието на својата тажна Источна Европа, како зборуваат за демократија и транзиција, како предлагаат мерки за излез од кризата (од национализам до агрикултура!), како спремно ги прифаќаат идентификациските етикети што ги носат како беџови, како се фаќаат едни за други - Русите за Унгарци, Унгарците за Чеси, Чесите за Полјаци, Полјаците за Романци, Романците за Бугари - како сите сложно да сакаат да ја откорнат таа голема и интересна посткомунистичка репка. okno.mk | Margina #8-9 [1994] 159
„МАРГИНА бр. 8-9“
(1994)
И чувствувам, да, чувствувам како го отфрлам од себеси целиот свој товар, како од мене се одлепуваат и се лупат етикетите.
„МАРГИНА бр. 8-9“
(1994)
Само затоа што тие нови творби се наводно толку бистри и шизички и тренди, не дошле на ред за погрднана етикета... сѐ уште.
„Како да се биде геј“
од Дејвид Халперин
(2019)
Ќе можам да си дозволам себеси да бидам само јас и нема да ми биде потребна никаква етикета.
„МАРГИНА бр. 22“
(1995)
Патем се чувствувам како некаков женски Дон Кихот кој сѐ уште е засегнат за својата Убава Книжевност, во време кога таа го менува својот лик, кога нештата се мерат со етикети, а не со содржина, во време кога и Литературата ја прекриваат со имињата на нејзините произведувачи. Armani, Eco, Toshiba...
„МАРГИНА бр. 8-9“
(1994)
Се појавија многу нови етикети, но Levi’s остана возвишен крал.
„МАРГИНА бр. 11-12“
(1995)
- Ау, дворската дама сакала вино со еполета, то ест со етикета. Нека ти биде, знаеш каде се парите.
„Синовски татковци“
од Димитар Солев
(2006)
Порачуваше германски книги од Пешта и Виена, француски од Париз, откаде, во лакиран, дрвен сандак со етикета „L`orgie expressif Mustel“, му пристигна инструмент со благи типки.
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
За да ја определи својата сопствена философска позиција, Серл пишува: „Моите сопствени погледи не се вклопуваат во која и да е од традиционалните етикети.
„МАРГИНА бр. 1“
(1994)
- Читај ја етикетата, таа ќе ти каже - гласел одговорот. - Неписмен сум! - Тогаш не купувај!
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Ги завитка во еднобојна хартија, залепи етикети и ги потпиша.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“
од Бистрица Миркуловска
(2001)
Заслуги за тоа секако има и англиската фирма Burbery, која иконичкиот моден знак го претвори во симбол на едно време, специјализирајќи го своето производство врз белите мантили за дожд. Burbery мантилите станаа митска етикета главно поради филмската уметност, особено поради детективските филмови за Филип Марлоу (главен јунак на Чендлеровите романи) или инспекторот Мегре на Сименон.
„МАРГИНА бр. 11-12“
(1995)
А штом ќе се обележат со таа етикета, страдањата им стануваат еднакво несериозни – и, на крајот, еднакво потенцијално смешни – како жените и рајата од средниот сталеж чии страдања презрениот жанр на мелодрамата, со својата изместена сентименталност, ги сфаќа сериозно.
„Како да се биде геј“
од Дејвид Халперин
(2019)
