ех (изв.)
Ех, море, никој не сака да ми ја знае маката.
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
Ех, ништо, му велам јас, ништо не можеш да донесеш ни на раце, во најлонче, а камоли со трактор.
„Братот“
од Димитар Башевски
(2007)
Ех, што можев да кажам! Мојата идеја се обликуваше и јас брзав напред со заокружувањето на моето дело.
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
- Ех, - рече Методија, земајќи столче и приближувајќи се кон огништето да седне до огнот.
„Будалетинки“
од Мето Јовановски
(1973)
3.
Време, Човек
Драма, Сатурне:
Јас станувам носечки лик, противник
Ти почетна сила, нагон кон целината;
Јас тапкам одовде-донде
Ти кружиш цикличен, прстенест;
Јас им се подбивам на повторувањата
Ти повторуваш, ретко но редно
демонски син-хроничен, цел;
Јас бришам, ишкам епохи, слушаш ли,
епохи, ех да можам да летнам
Ти гледаш од високо
пишуваш и леташ.
„Ерато“
од Катица Ќулавкова
(2008)
Камо да се стори! Значи, може, си мислат тие, и да не се стори. Ех, неверни Томовци!
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
Само што се вратив слушнав пишталката свири и сите моравме да се најдеме на зборното место. Ех, како ми беше криво!
„Три жени во три слики“
од Ленче Милошевска
(2000)
Ехе, а сега ќе кажете ли каде е излезот од котлината и можниот пат од другата страна?
„Авантурите на Дедо Мраз“
од Ристо Давчевски
(1997)
- Ех, - рече Проедросот. - Знам дека си имаш работа, бериќетот се бери сега.
„Будалетинки“
од Мето Јовановски
(1973)
- Ехе! – се насмеа белиот патник пред ококорените неизмиени сиромаси – иако не верувам дека сум токму тој што си го замислувате, ќе се обидам да ви донесам троа радост и среќа, особено на вашиве дечиња!
„Авантурите на Дедо Мраз“
од Ристо Давчевски
(1997)
Од вагонот се слушаше само едно бодинање и едно Ух Ух Ах Оп, па едно плескање како кога плескаат петли наутро качени на плет и пак бодинање и она Ух Ах Ех Оп!
„Исчезнување“
од Ташко Георгиевски
(1998)
Радоста од Силјана се свртела на преголема жал и плач и тогај дури се уверил оти штрк ќе си биде и штрк ќе си умре. – "Ех, кој не слуша татко и мајка, си рекол сам со себе, клетвата го фаќа, нели ме донесе Господ на мојот вилает, не ни е толку жал, чунки овде ќе си умрам".
„Силјан штркот“
од Марко Цепенков
(1900)
Ех!... Така во молитви и во исчекување да се врати дедо и тате, кои ги испратија сургун, поминуваше времето во нашата куќа, ама не и во селото.
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
И тогај морен нема да шепнам за спомен со засипнат глас, а бурно, ех, бурно ќе викнам: ете нѐ братко, најсреќни нас!
„Песни“
од Коле Неделковски
(1941)
Ех... Затресе со главата тој, воздивна и се сви уште повеќе над иглата.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Ех, бре, Коцо, Коцо, зарем не можеше да претрчаш побрзо?
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
„Ех, кога забранија да се грицка и да се плука во киното, пропаднаа многу професии и обичаи“, на крајот од разговорот заклучи мојот пријател.
„Календар за годините што поминале“
од Трајче Кацаров
(2012)
- А каде? - Ех, брате Евто, тоа не се кажува!
„Волшебното самарче“
од Ванчо Николески
(1967)
- Ех, тој е од големото Добро Утро, ќе рече некој од луѓето по патот, по цел ден квачи јајца.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Ех, да знаеше барем малку да држи ножици и да потсечува ваму-таму, тогаш косата на Зоки Поки сигурно секогаш ќе беше убаво поткастрена. Но, можеби и за среќа!
„Зоки Поки“
од Оливера Николова
(1963)
