женска (ж.)
Женската очигледно уште не го имаше забележано.
„Продавница за љубопитните“
од Мето Јовановски
(2003)
На журката имаше накај дваесетина луѓе од кои половината беа женски.
„Двоглед“
од Горан Јанкуловски
(2011)
Обична женска обетка, која воопшто не мора да биде скапа.
„Црни овци“
од Катица Ќулавкова
(2012)
Да, одиме на Нови Години во ресторани, фрламе пари за прослави по кафичи и таму јадиме мезе кое го спремила женската на келнерот, се пијаниме ко гојда, а на полноќ палиме петарди како недоветни.
„Филтер Југославија“
од Константин Петровски
(2008)
Рацете му се потеа од замислена белина на женска кожа.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Во тргањата гледал молскање на соголена женска нога до полната пребела месечина на валчестиот колк.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Не ми се прима ни миризбата на нејзината женска пот, вели, на нејзината кожа, на нејзината плот.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Ние женските ги вршевме работите, сите од ред.
„Три жени во три слики“
од Ленче Милошевска
(2000)
Згора на тоа е сексуален монструм, не по изглед, туку по душа. Воопшто не е згодна, а изигрува страшна женска.
„Балканска книга на умрените“
од Мето Јовановски
(1992)
Во друга рака, овој говор на крајот од нејзината книга за можноста на создавање на женска философија звучи чудно во светлината на сета феминистичка философија за којашто нејзината книга нѐ информира.
„МАРГИНА бр. 1“
(1994)
Постојано ме гледаше како да зборувам за некоја ситна, љубоморна женска караница, па можеби тој негов поглед ми ги правеше зборовите толку бесмислени и не ми дозволуваше да се оправдам.
„Чкртки“
од Румена Бужаровска
(2007)
Збогум бедра мои, и снаго женска, вие веќе ни пород ни љубов нема да почувствувате.
„Црни овци“
од Катица Ќулавкова
(2012)
Како второ: ако посакам слатко и убаво да се истегнам под зраците на топлото сонце, ниеден младич нема да ми побара исполнување на желбата да води љубов со женска од која потоа нема да му се гади.
„Ниска латентна револуција“
од Фросина Наумовска
(2010)
После одиме по куќи и прашуваме: колку машки, колку женски, како се викаат, како се презиваат. Им ги менуваме презимињата.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
На заминувањето од Струмица, кога излезе од градот, на раскрсницата каде што патот се дели за Штип и Валандово му кренаа рака да застане некои три женски.
„Продавница за љубопитните“
од Мето Јовановски
(2003)
Тогаш во најстрога доверба првпат видов голи женски на црно-бели фотографии, баш тогаш, кога некои од другарчињата ми се фалотеа дека под процепите на дрвеното мовче во родниот град ѝ ги виделе гаќичките на строгата наставничка по математика.
„Ситночекорка“
од Ристо Лазаров
(2012)
Другарката Оливера не си ги валкаше рацете, таа со каиш по грб, а над сето тоа правеше и една многу грда женска работа, удри и штипни, в срце да те изгори.
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
Наводно, во групата имало и женски, па да не нѐ уплашеле или да не нѐ испотепале.
„Синовски татковци“
од Димитар Солев
(2006)
Но јас веќе знаев кој е со него и дека тој што е со него е изврзан со гнил ремен, ишаран од стапиште со модрици и безумен како и секогаш зашто до мене достаса најпрвин неговиот глас - „Не давај ме, внуку, на никаквециве, ќе ме обесат“ - потоа јасно го видов како се ниша килав пред својот внук и судија и како плаче кикотливо, ја видов таа безначајна празнина во лита и скудна облека на која никнала долгнавеста тиква со влакна, но тоа е сега прикаска што мојава улава старост ја раскажува со чувство на посничка осаменост пред друга, калуѓерска и божја, бездруго свето дрво што размислува над туѓи мисли и се моли над туѓ грев, на оние што веќе ги нема, што се прав како што ќе сум и јас утре прав, јас, Лозан Перуника, дамка од дамките на минатото и вчерашна жива смрт од дружина на мртви луѓе, и тие вчера со гнев и јад во секоја капка на крвта вчера, кога и јас, и сирак и главен терач на туѓа двоколка со сив ѕевгар, сонував и живеев зелено, зелен во една земја што помеѓу топењето на снегот и сушите на болните лета не знае што е зелена пролет, зелен април или зелен мај, и знае или можела да знае што е зелен страв пред чудовиште оплодено од еден друг господ во градината во која се преселиле од рајот женското петле Адам и неговото ребро со женска коса, женски колкови и женско умеење во гревот да посади боцки од кои душата станува жива рана.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
„Не е лошо. За некои мочуришта. И некоја женска што живее во нив.”
„МАРГИНА бр. 1“
(1994)
