живе (прил.)
Како се бранеа татковите книги при живе и потоа, посебно светите книги, посебно во времето на сталинизмот би можело да се напише посебна историја.
„Атеистички музеј“
од Луан Старова
(1997)
Пред него се велеше спроти сонот и јавето Ама тој прв рече спроти јавето и сонот А после рече сонот против јавето или јавето против сонот И шуќур што јас си живеам на евкалиптус И си брстам ментолни лисја таман колку што треба А ако живеев на секвоја Секако трипати помалку ќе спиев И во долгото јаве ќе морав нешто и да работам Скраја да е секвојата и се гледа богати
„Сонот на коалата“
од Ристо Лазаров
(2009)
Немоќта да го изменам овој ужасен свет во кој живеам ме тера стократно повеќе да го сакам ближниот свој - како затвореник, како соучесник, додека заедно ждереме кременадли во некоја мрсна гостилница...
„МАРГИНА бр. 26-28“
(1996)
Сфаќаш ли, се повлекував пред тебе. Јас не можам да бидам женка, јас не можам да живеам како таква.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Или може ли да живеме без товарот од претходниот ден?
„Жонглирање со животот во слободен пад“
од Сара Трајковска
(2012)
И покрај промените во гимназијата, мојата преокупација е зградата во која живеам, а и самата населба.
„Црна билка“
од Ташко Георгиевски
(2006)
Лакхдар ја забележа мојата зачуденост и ми рече: Јас, знаете, живеам во Ла Марса (резиденцијален кварт близу Картагина) во куќата во која некогаш живеел Андре Жид.
„Амбасади“
од Луан Старова
(2009)
Педерлук стана модерна шема секој од Сорос во раце го зема дојдоа дури во нашиот двор Софија Теодор прв амбасадор Педерлук сегде на Тв се врти и секој водител газот го трти пораки секоја вечер се редат неможат мирно на газот да седат Ја сум пасив, имам снага витка пуштајте есемес никој да не титка добро ситуиран живеам на Водно поздрав до режија нека стои долго
„Проклетници“
од Горан Јанкуловски
(2012)
Знам дека ќе можам да летам. Ти ме научи да живеам сама.
„Курвите на ѓаволот“
од Елена Велјановска
(2013)
Живеам во бунар. Живеам како чад в бунар, како пареа во каменен душник. Не се движам. Не чинам ништо. Само чекам.
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
„Сакам да живеам уште малку, сакам повторно да свирам, сакам да направам дете...“
„На пат кон Дамаск“
од Елизабета Баковска
(2006)
Постојано ме придружуваше во мислите сѐ додека се најдов да живеам во самата Картагина, крај нејзините урнатини, недалеку од претседателската палата на Хабиб Бургиба.
„Амбасади“
од Луан Старова
(2009)
Јас сум цел ден повеќе со книгите и не можам да се помирам дека и мојата милост, за да можам така да живеам, се издржува од таквата мака на каурот.
„Вежби за Ибн Пајко“
од Оливера Николова
(2007)
„Морам некако да те ликвидирам, за да можам да живеам самиот, ако снимката можеме да ја наречеме живот.“
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
Само по еднаш на ден, летно време, тука во дворчето пред куќата на периферијата во која живеам.
„Човекот во сина облека“
од Мето Јовановски
(2011)
Земанек стана и беше решен да дојдеме попосле, на претставата од пет; но јас станав и, како што редовно ми се случуваше во последно време (да зборувам нешто што воопшто не го мислам, небаре имам туѓ јазик, небаре живеам исечоци од туѓ живот), реков: „Да, господин.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
Но јас останував таму. Раководителот ми дозволи да живеам во еден вагон со кревет.
„Невестата на доселеникот“
од Стојан Христов
(2010)
- Ете така, - продолжи - јас, црна кука`јца, сама живеам севезден во мислите со него.
„Јас - момчето молња“
од Јагода Михајловска Георгиева
(1989)
„Сега живеам само за Цецилија,“ рече. „Да не е таа, не би живеела ни миг повеќе.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“
од Гоце Смилевски
(2010)
Туку наши луѓе сме, си живеал со татко ми, да ти кажам отворено: Ние сме дојдени навистина по бравите.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
