жули (несв.)
По сите жили ме жулат дури да ми се пушти крвта.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Долго ме жулкаа по главата шепотејќи дека попусто е плачењето.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Гледам и другарите тоа го прават: жулат со челото на дланките пред себе и скришум ги бришат замаглените очи.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Ќе ги навртат плеќите како добиците на дрвјата, и се тријат, се жулат. И сите се прават како тоа да е обично чешање од укас на некоја болва или бубачка.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Јас носам ладна вода: му ги мрцкам прстите, му ги жулам, му ги тријам и прстите и вратот и ушите.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
На крај се влечкаше Ване, како последен член на екипата или асистент на асистентот - снимател, постојано префрлајќи го акумулаторот од еден на друг колк, зашто ременот на акумулаторот, колку и да беше широк, му ги жулеше и двете рамена.
„Синовски татковци“
од Димитар Солев
(2006)
Коле со прстите жулеше по браздите од клупата и молчеше.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Кала седна на столот каде што седеше докторот и почна да го жулка Илка по лицето и челото, да му турива со лајче вода во устата, да му ја поткрева перницата зад грбот за да му го олесни дишењето, но тој само ја погледна кревајќи ги очните поклопки со напор и при тоа како да се поднасмевна со крајчињата на устата, и таа насмевка му остана на лицето, згрчена, недовршена.
„Јанsа“
од Јован Стрезовски
(1986)
Само едно џуџенце, што го жулеше обувката, беше немирно.
„Авантурите на Дедо Мраз“
од Ристо Давчевски
(1997)
Единствената работа, што ја носеше тврдоглаво со себе, беше неговата долга француска пушка, која секогаш би била нешто лесно за носење, но сега тој многу често се наоѓаше себеси како веќе ја посегнал раката да ја соне од себе и да ја зафрли некаде во тоа модрило и еднаш да се спаси од крвавото жулење на нејзиниот ремен во рамото.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Господе, да не сонувам, си велам, и ги тријам очите, ги жулам.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Ми ги жули жилите и само си повторува: - Што направи, Велико, што направи сестро, вели, зар уште еден гроб сакаш да отвориш, да затвориш.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
ПОП ЈАНЧЕ: (си ги жули рацете).
„Антица“
од Ристо Крле
(1940)
