завее (св.)
Тивко ветре завеваше, свирејќи низ голите гранки... откинувајќи ситни праменчиња мов од стеблата на буките...
„Поетски блесок“
од Олга Наумовска
(2013)
Сигурно пак е некаде паднат на патот. А може снегот да го завејал.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Зад нив снегот се пластеше. Ќе ги завее трагите... Ама тагата чемерна не може да ја завее...
„Молика пелистерска“
од Бистрица Миркуловска
(2014)
Зад неа завеа ветар, ги потсобра сламките, ги подигна и ги расфрли по селското сокаче.
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
Патеката до изворот, која беше на дваесетина чекори пред колибата, онаму во бавчичето крај потокот, беше завеана како и сѐ друго, па Бојан се зафати да ја исчисти.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Прекрши полноќ. Откај стемнетите карпи завеа снежина. Пристуде.
„Молика пелистерска“
од Бистрица Миркуловска
(2014)
Ама со време, отрпнуваш. Оти си смешан со калта, заглибан, завеан.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Да завеи силен ветар, Да ме крени на небеси.
„Парите се отепувачка“
од Ристо Крле
(1938)
Притоа, длабоко во себе, таат надеж дека ако Хаџи Ташку и дружината не нападнаа вчераноќ, веднаш по тепачката на Алилово и кога Потковицата беше сета завеана со снег, а луѓето поматени од убиството на стрика Анѓела, сигурно дека ќе се плашат да го сторат тоа ноќеска.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Потоа се врати во колибата по патеката што веќе убаво беше завеана.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Есенскиот ветер ли ја потфати? Оној што завеал низ коријата?
„Молика пелистерска“
од Бистрица Миркуловска
(2014)
