засрамен (прид.)
А младинците се враќаа дома засрамени и насмеани.
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
Неда како срна отрча дома и на прашањето од мајка ѝ засрамено одговори: — Си дошле, в река да појдат обата, токо лели се арамии, неоти ногу ќе седат!
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
По малку засрамен, тој седна и се потпре на таблата од креветот.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Се навали во столот, малку засрамен од себеси и ја остави перодршката.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
На празниците оддалеку ја погледнуваше и засрамен, поцрвенет до уши, си ја ведеше главата.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Останав нем и засрамен и сѐ уште меѓу неа и мене ја чувствувам големата празнина и широкиот и длабок јаз.
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
Ние, засрамени, не знаевме како да му кажеме зошто сме дојдени.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Претставата заврши, а само еден е мртов! Мртов засрамен.
„И ѓаволот чита пРада“
од Рада Петрушева
(2013)
Засрамен ловец биди, што здивот нејзин го сети, низ лакот што трепери и стрелата што чека.
„Младиот мајстор на играта“
од Александар Прокопиев
(1983)
И не можев да го гледам така затворен во себе, со засрамено спуштен поглед, со навреден израз на лицето, молчалив и потиштен... и не можев пак да разберам зошто даскалиците Марија и Софија не се вратија од Костур и зошто новиот даскал беше толку многу строг.
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
Откако ја проголта чоколадата, се почувствува малку засрамен самиот од себе и скиташе по улиците неколку часови, сѐ додека гладот не го повлече кон дома.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Мими се почувствува и навредена, и засрамена, и виновна, па се мушна во скутот на мама Злата и залипа.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“
од Бистрица Миркуловска
(2001)
Травар не е, не сум јас таа среќа, повеќе е трепкач засрамен од сам себе.
„И ѓаволот чита пРада“
од Рада Петрушева
(2013)
„Имам и гаваз со мене“, без волја процеди Марко, засрамен од заканата.
„Вежби за Ибн Пајко“
од Оливера Николова
(2007)
Бргу, Буче, земи, однеси го дома ,на мајка ти, и побргу донеси му го цедилцето на стрика ти Стевана, си има работа, да не го задржуваме! — и просто му ги дрпна од раце цедилото на Стевана и му то даде на Бучето, кое веќе си ја знае должноста понатака, а тој го продолжи разговорот со Стевана, кој засрамен му го пушти цедилото со сирењето.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
