зацели (св.)
Една од раните Лазорови, онаа со нож убодена, се испоганила од нешто и никако да зацели.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Кога ќе се скрши грнето секој вистински грнчар знае дека е најлесно да направи ново ама и секој знае дека е врвно прашање на грнчарската чест да се залепи скршеното грне, да му се зацелат раните и пак да се направи нова празнина која да се наполни со нови не толку жешки тајни и не толку блеснати соништа.
„Ситночекорка“
од Ристо Лазаров
(2012)
Ќе отидеа, секако, тие не чекаа жртвата да им изгние пред очи, а раната од куршум ќе се зацелеше самата од себе за да се исправам, за да станам.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Раната преку неговиот нос скоро да беше зацелена, и додека ја држеше Брунила за рака, тој почувствува како Европа станува нејасна и како се топи во далечините.
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
Им ги откриваше во душата раните што животот како бесен коњ им ги оставил со копитата, - и со благи зборови, како мелем, им ги зацелуваше.
„Злодобро“
од Јован Стрезовски
(1990)
Кога ќе ѝ држеше епитимија на Смилјанка, како и на другите грешници, отец Иларион гледаше да биде одмерен во сѐ: не постапуваше ни многу љубезно, ни многу благо, за да не сфати грешниот дека гревот не е толку страшна работа, дека тој е нешто невино, игра што може да се повторува; но не постапуваше ни многу строго за да не му ја разрани и онака разранетата душа која согледувајќи го гревот, започна да пати - мачно да зацелува.
„Злодобро“
од Јован Стрезовски
(1990)
Знаат да зацелеат, како ни една друга животинка а нема да ти се вратат в раце, тие големи самјаци, сè додека се во состојба да направат барем уште еден чекор потаму, а ти оди ако сакаш по нивната крвава ораница со денови, со недели.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
