зрачи (несв.)
Зајдисонцето ме гледа од твоите очи на твојот лик продолжува да зрачи и в мракот што надоаѓа.
„Липа“
од Матеја Матевски
(1980)
Радиото како да сееше терор во оваа куќа која со години зрачеше спокој.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Во многукратните асоцијативни и симболички зрачења на македонскиот збор, именките и придавките како да ми открија еден до сега незнаен и недостапен свет.
„Љубопис“
од Анте Поповски
(1980)
II Ќе дојде тоа сончево клопче пролетта како што иде да свие сончесто гнездо во лисјето на нашите грижи а ние двајцата ќе сме два кротки два питоми рида во тој пејсаж од смев наполно наполно зближени Понекогаш ќе си тажна и уморно надвесена над таа лулка од страв зората додека заруди Ќе зрачи тиха светлина твојата приспивна песна барајќи крепка починка во моите очи будни Таа грижа по ноќите ќе ме грее и дење па колку беден ќе сакам мајко да ти речам оти може понекогаш помалку ќе си жена заради тој поток од сон што меѓу нас ќе тече.
„Дождови“
од Матеја Матевски
(1956)
Правта од мансардата зрачеше со топлина зачувана од минатите времиња.
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
Поседуваше волшебна насмевка од која бликаше невидена благост и темни бадемести очи од кои најчесто зрачеше силен интензитет и добрина.
„Белиот јоргован“
од Хајди Елзесер
(2012)
Така, кога некој пишувал книга се поврзувал со читачот во иднината или сликарот ги чувствувал емоциите преку зрачењето на погледите од сите оние кои ја виделе сликата, па така ја засилувале својата инспирација.
„Читај ми ги мислите“
од Ивана Иванова Канго
(2012)
Тука зрачеше старата жолта светлина врз отворените книги.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Парадата на раскошната тоалета започна уште пред влезот на хотелот. Довчерашните девојчиња зрачеа со божествена убавина.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)
Две жени - две мајки... Од нивните очи зрачи и блика длабока размисла за судбината на рожбите и страв и исчекување и огромната и насушната желба чедата да се живи и здрави.
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
А и ние знаевме, таа око не склопуваше додека зрачеше жолтата ламба од татковата соба.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Тоа чувство ни го потсилуваше и светлината што не престануваше да зрачи од татковата жолта лампа.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Сите сме со ист состав, зрачиме едни кон други со сопствената енергија за која мислиме дека е само наша – продолжи старецот.
„Мудрецот“
од Радојка Трајанова
(2008)
Целата негова појава зрачеше со некој цинизам.
„Животот од една слива“
од Зорица Ѓеорѓиевска
(2014)
Не дека се тоа некои големи водје, во тие реките, туку зрачат со некоја страотност што заплашува со уништување.
„Балканска книга на умрените“
од Мето Јовановски
(1992)
Веселба и расположение владееја на трпезата, богатство од живот зрачеше од здравите и румени обравчиња на децата, и задоволство на секој што јадеше и пиеше.
„Невестата на доселеникот“
од Стојан Христов
(2010)
Глупавото светло лице зрачеше кон него.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Покрај многубројните објекти во барок и рококо стил, или објекти во еден тежок современ стил од кој може да зрачи достоинство и студенило, овде архитектите, во какафонијата на семожните геометриски линии, со бујна фантазија доловиле неверојатно складност на старото со новото во градежништвото и со тоа, навидум, како да ги демантирале сите закони на физиката...
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Ноќе и во лето, кога се домашните во полето, пенџерињата се поклопуваат со дрвени капаци но тие во мигов се раскрилени па низ замрзнатите џамови во одајата навлегува, зрачен, самракот: во меѓувреме надвор стивна виулицата, стегна сув студ и сега на небото и во воздухот се најавуваа јасник.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Од друга страна, настојувањето на „Стремеж“, секој автор чија книга ја објавува да ја придружи со негова размисла за неговиот сопствен опит, може да претставува, исто така, едно своевидно проширување на теоретскиот дијапазон, што ќе го зголеми нашето книжевно искуство, што ќе формулира од денешен аспект некои пунктови на нашите естетски стојалишта, и, што е од особено значење, - ќе ги открие, невидливите јадра од кои зрачи посебноста на приодот кон поезијата на современиот македонски автор.
„Љубопис“
од Анте Поповски
(1980)
