зрнце (ср.)
Зрнце по зрнце со прстенцата го дробеше стиропорот во сините чиничиња.
„Чкртки“
од Румена Бужаровска
(2007)
И мравките, ене ги го изнесле својот одвишок од храна да го потсушат на благото сонце да не им се расипе од зимошната влага, а мрзливиот штурчо дебне отстрана да може да крадне некое и друго зрнце, оти прегладнел за овие три четири месеци лежење под снегот.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
На крајчињата од очите на Пелагија се појавија зрнца солзи што брзо се слизнаа по образите како низи.
„Црна билка“
од Ташко Георгиевски
(2006)
Само така можеш да ја добиеш, зрнце по зрнце.
„Зборот во тесен чевел“
од Вероника Костадинова
(2012)
Во неговата слаткост ги чувствувам поленовите зрнца.
„Човекот со четири часовници“
од Александар Прокопиев
(2003)
Смрта не е ништо таа е природна, па јас можам да се справам со неа, ама ова горест... ова чудо од измачение на камбаните кои предсмртно биеа во мене сотрувајки ме до последно зрнце... јас не се гледав повеќе себе..... само некоја земска восочна фигура врвеше низ песпатот, тркалајќи се во густиот снег...
„Ветришта“
од Радојка Трајанова
(2008)
Гаташе со оризови зрнца нашиот другар.
„Захариј и други раскази“
од Михаил Ренџов
(2004)
Ѕиркаа смарагдните зрнца од напукнатите калинки.
„Амбасади“
од Луан Старова
(2009)
И веднаш потоа целата просторија го фати ритамот на таа усвитена врвца на пилата, на нејзината судреност со дебелата сурова дрвена маса, понесувајќи го во него и последното зрнце пилотина, запнато за пајаџинките во горните ќошеви.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Ми се задржа на левата клепка, наполно слична на бисерно зрнце.
„Пупи Паф во Шумшул град“
од Славко Јаневски
(1996)
Саде темнина има во солената катедрала - ни зрнце бела сол, ни капка бело солило, во кое во селата или во рестораните надземи се засолува говедското, на пример.
„Ситночекорка“
од Ристо Лазаров
(2012)
Последните зраци што успеале да си најдат проѕирки низ големата крошна на брестот што стражари пред фабриката Мичурин, се имаа раздробено во безброј златни зрнца по нивните коси и алишта.
„Црна билка“
од Ташко Георгиевски
(2006)
Само по десетина секунди јас посакав да ги извадам зрнцата од ушите. Сакав, ама не можев!
„Добри мои, добар ден“
од Глигор Поповски
(1983)
Течеа тешките жетви на лето, па тешките вршачки со коњи кои трчаа во круг по снопјето, од каде мораше да се истисне секое зрнце.
„Ветришта“
од Радојка Трајанова
(2008)
Нѐ туркаат и нѐ носат со себе, како да сме зрнца песок, случајно затечени на патот на зазбивтаната вода.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
Фрлам зрнца пченка позади мене. На земја ги џиткам.
„Курвите на ѓаволот“
од Елена Велјановска
(2013)
Целата снага ѝ се наежави од некакви ситни зрнца што ѝ се растрчаа по кожата.
„Исчезнување“
од Ташко Георгиевски
(1998)
Мнозина, ако лебот само малку се подзасуши, го фрлаат без зрнце грижа на совеста.
„Добри мои, добар ден“
од Глигор Поповски
(1983)
Времето врви, а раната никако да заздрави. Ми се нафрлија некои зрнца, некои меури. Почна и гној да збира, да скапува месото.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Доколку зрнца песок се испуштаат врз врвот од една песочна купа системот може да пројави три различни типа на поведение: подкритично, критично и надкритично.
„МАРГИНА бр. 29-31“
(1996)
