избезумено (прил.)
Избезумено се бореше за внимание покрај групата другари што подоцна се намножија на масата.
„Знаеш ли да љубиш“
од Ивана Иванова Канго
(2013)
Човекот избезумено почна да се загледува во лицата на другите затвореници, како да се надева дека ќе може да подметне некоја друга жртва на свое место.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Нивните погледи избезумено бараа жив човек.
„Будалетинки“
од Мето Јовановски
(1973)
Тој изгледаше јадно и избезумено.
„Послание“
од Блаже Конески
(2008)
Негде почна да завива сирена. Последните што не беа во некое свое засолниште, избезумено се растрчаа.
„Пупи Паф во Шумшул град“
од Славко Јаневски
(1996)
Сите, притоа, избезумено се погледнувавме, се фаќавме за рака, како тоа да може да ја намали опасноста, а понекогаш како луди претрчувавме по улицата, само донекаде и пак се враќавме назад.
„Друга мајка“
од Драгица Најческа
(1979)
Мора да има лек, мора да има спас, викаше избезумено Маруш и започна сам да го лекува и да му бара спас на Висар.
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
И татко му, прекрасниот вљубеник во Платона, избезумено пред смртната постела му шепотеше, чешајќи се по косата како да истребува вошки: „Ги гледаш ли портокаливе. Мајка ти ги донесе.
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
Свирежот на возот одекнуваше, низ карпестите предели, Со забрзан чекор избезумено се стрча!
„Поетски блесок“
од Олга Наумовска
(2013)
Ме гали, ме голта со сиот глад што го чуваше, ме пие со сета жед, но сѐ така фиктивно. Мечтателно, ко во сон... Срамежливо, избезумено, толку нежно сетилно растреперено.
„Читај ми ги мислите“
од Ивана Иванова Канго
(2012)
Natural Born Killers е експлозивна направа за заспаната филмска публика, повик за будење во облик на бомба. репортер, Martha Smilgis Los Angeles извор: Time, september,12,1994, No 37 превод: Венка Симовска 206 Margina #11-12 [1994] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 11-12“
(1995)
- О, мајко! Мајчице мила, изгорев! Умрев, - рече и избезумено почна да бега, горе, долу, насекаде низ домот.
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
Мајка ми избезумено ме гушкаше и ме бакнуваше, ме допираше по цело тело, како да сака да утврди дали сум цела и да провери дали сум жива и здрава.
„Игбал, мојата тајна“
од Јагода Михајловска Георгиева
(2000)
Пашата избезумено гледаше. Крвта му накипе во жилите.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
