извира (несв.)
Се фрлаат луѓето како пливачи во воздухот, се извираат, потскокнуваат.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
И тие ќе почнат да се извираат пред нас со сведени погледи и со паднати шајачни бечви на колковите.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Од црниот под извираа дрвеници и му забуцнуваа ситни иглички в месо.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Нејзиниот шепот извира од мене и само јас и ноќта можеме да ја измислеме прикаската на еден живот. Бремена или само неколку часови леунка?
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Сенката на јастребот паѓа кружно
врз Земјата од која извираат води
како забранети љубови
а човекот ѝ се покорува на жедта
и кога ја порекнува.
„Ерато“
од Катица Ќулавкова
(2008)
Царски е патот на змиите:
ја сечат отмено поврвнината
на брановите, легнуваат по карпите
тивко, како сонце на залез
се лизнуваат меѓу нозе
очи в очи се судираат, исчезнуваат
без страст, без отров
секогаш совест од којашто извираат
водите, се ведат змејчињата
за да се одржи невидливата рамнотежа
- услов без којшто не може ништо на веков.
„Ерато“
од Катица Ќулавкова
(2008)
Напати ќе ми се појави некое светло, ќе се извре некаде далеку од земјата и одново ќе пропадне в земја.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Извира од мене како обилен вруток и се шири насекаде.
„Читај ми ги мислите“
од Ивана Иванова Канго
(2012)
Започнува да извира млеко на планината од непознат извор.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Песната ѝ извира од срцето што ѝ крвави.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
А отспроти од зад крваво ранетата душа на степата извираше црвениот железен порој И татнеше татнеше во зорите на потопот (И сѐ уште татнеа копитата неуморни иако одамна патот им истече) Брзаше да умреш еднаш или ако е можно повеќепати
„Жената на белогардеецот“
од Србо Ивановски
(2001)
Впрочем и не би можел да не се помамам по зелената боја кога таа не наидува туку извира од мене, од срцето ми извира, од сржта на она што сум јас.
„Балканска книга на умрените“
од Мето Јовановски
(1992)
Мајкината рационалност, која извираше од конкретното соочување со животот на новото семејство, убаво се усогласуваше со Татковата наклоност кон мистичноста.
„Ервехе“
од Луан Старова
(2006)
Зборовите: општество и пролетерска револуција тешко ги разбираше, ама се чини дека токмy во тоа неразбирање и несфаќање се криеше некаква таинствена моќ од која извираше убедувањето.
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
Луѓето брзо се организираа и во прибирањето на млекото што извираше од земјата.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Студот извираше од нејзините камени сводови.
„Црни овци“
од Катица Ќулавкова
(2012)
Се извирам под надвозникот на Малата железничка станица, цепам преку пругата.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Извор вода извираше плодно поле наливаше - плодно поле род народи.
„Бели мугри“
од Кочо Рацин
(1939)
Луѓето се прашуваа – како може млекото да извира од тврдината?
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Човекот треба да го сфатиш. А за да го сфатиш треба да откриеш каде извира и од каде истекува неговата убавина а од каде она другоно, грдоста?
„Жената на белогардеецот“
од Србо Ивановски
(2001)
