изјази (св.)
II Прво се изјазив како во детските игри малку игнеиплик и малку ушка високо да ја гушкам но снагата ми се претвори во сатар и секира што трчаат по стеблото разбегано по полјаната.
„Липа“
од Матеја Матевски
(1980)
И се изјази на рамото и почна со муцката да ѝ го трие вратот.
„Невестата на доселеникот“
од Стојан Христов
(2010)
III Лежам во тревата загледана во летниот облак каде ми се изјази погледот по сенката на липата што уште трепери во споменот на небото и сонот.
„Липа“
од Матеја Матевски
(1980)
Ќе се изјазам по стеблото на лозницата на чардакот, а таа горе чека, потреперува како лист од трепетлика, по кошула, на градите грее месечина.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Денко појде. Се изјази можеби едно два-три метри по карпата, со голем напор, и гребнатини по рацете, а тогаш се слизна и се струполи удолу.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Утре рано ќе ги прескокни испозаспаните и ќе се изјази и со шарка ќе направи одаи во кои никого нема да пушти.
„Исчезнување“
од Ташко Георгиевски
(1998)
И дури тој се искачуваше со тројца другари по скалите за да дојде до вратата каде што беше кадијата со Анѓа, каданите, Ајша и Сефедина, другите петина се изјазија до прозорците, давајќи си грб и раце еден на друг.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
