испадне (св.)
Некој ќе се обиде да каже нешто и малку од јадењето ќе му испадне од устата.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Немаа време да погледнат назад, Србин се прибра и со последни сили полека ја вртеше матарката додека камчето со лизгање не испадна однатре.
„Будалетинки“
од Мето Јовановски
(1973)
Јас се засркнав и цигарата ми испадна од уста.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Куќата е една од најстарите во селото; направена од петаври: од штички и плитар, од лескови прачки исплетени од дирек до дирек како што се плете кош и облепени со кал измешана со плева, слама и козина за поцврста да биде; на многу места калта и испадната од ѕидот и зјапаат дупки низ кои ветерот се провира и свири; во тие дупки птиците се пикаат и прават седела клувкајќи го и користејќи го истиот материјал со кој е облепена куќата; чардакот од куќата виси над патот како дрвено корито спуштено од небото; куќата е затетеравена на едната страна како пијан човек и, изгледа секој миг ќе падне.
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
Околу куќарката имаше двор ограден со ѕидана авлија висока околу еден метар и со кренати ѕидани столбови меѓу кои имаше врамени жичани мрежи, сега разурнати и ’рѓосани, со малтерот испаднат.
„Продавница за љубопитните“
од Мето Јовановски
(2003)
Градот се затресе. Се отворија тротоарите и улиците и луѓето врескајќи испаѓаа во длабините.
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
Испаѓа дека почесто гледам негови филмови отколку што се гледам со сестра ми на скајп.
„Бед инглиш“
од Дарко Митревски
(2008)
Реков ја уште на Конгресот дека нема да арно да испадне. Нејсе...
„Сонце во тегла“
од Илина Јакимовска
(2009)
Се сеќаваше на долгите попладниња што ги минуваше со други деца претурајќи по контејнерите и по купиштата смет, пребирајќи лисја од зелка, лушпи од компири, понекогаш дури и суви корки леб од кои потоа внимателно ја гребеа нечистотијата; и чекајќи да поминат камионите што одеа по одредени маршрути, за кои се знаеше дека превезуваа сточна храна и од кои, кога ќе потскокнеа на тумбите од патот, понекогаш испаѓаше по некое парче маслена погача за стока.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Којзнае колку време одев така ко заборавена, што се вели, ко испадната од некој вагон на возовите.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Мене очиве ми капат од срам. Не знам кај да гледам. А и нему очите не му се за гледање. Му излегле ко пукала, надвор ќе му испаднат.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Кога ја истурив земјата од втората кофа, видов како испадна едно парче метал.
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
Брат ми ја позеде книгата, од помеѓу нејзините страници испадна пресуваното глуварче кое во паркот едно дете ѝ го подаде на Сара низ решетките на оградата, и кое таа го имаше ставено меѓу страниците од книгата.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“
од Гоце Смилевски
(2010)
Ако зинат да зборуваат или да се проѕеваат, вели, јазикот им бега и надвор им испаѓа.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Истрча во градината, се скри меѓу рибизлите и почна да размислува: млекото на неговото братче се згорче кога тој се налути дека не му го дадоа нему да го испие; забот на дедо му испадна кога за нешто му се караше, а Димче гледаше токму во тој заб и посака да му испадне; јазикот на мајка му се заврза кога тој утрово си помисли: „Да ти се заврзе јазикот!“ бабата си го поткаса јазикот кога му се караше...
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
Потоа умре и баба, а дедо плачејќи рече: Како испадна ова вака, ние се договоривме јас да умрам пред неа.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Јас не видов, но оние кои виделе кажуваа оти бакарната книга испаднала од недрата на Рибоокиот.
„Захариј и други раскази“
од Михаил Ренџов
(2004)
Мајка му го отвори пакетчето и од него испадна еден балон.
„Зоки Поки“
од Оливера Николова
(1963)
Таа беше во ноќница, по влечки, и додека така се мафташе меѓу нив двајцата, од нејзините џебови испаѓаа коњчиња, цветови и ангелчиња од дрво.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“
од Гоце Смилевски
(2010)
Сака ли Бошко и Дико да испадне како против власта и против својот побратим Лумана та после наместо еден двајца да страдаат.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
