исплази (св.)
Се запре пред огледалото и кога го виде својот лик, со потечени очи од спиење, со расчорлена коса траги од мармалад околу устата, останати од синоќа го исплази јазикот и му се искриви на својот лик.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
Детето се исплазува и истрчува со топката.
„Го сакате ли Дебиси“
од Лазо Наумовски
(1973)
Многу паметно постапил со девојченцето кое без причина му го исплазило јазикот.
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
Е, тука, Лазор не се испази.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Но тоа се беше случило веќе: јас со сета своја неразумност, посакав веќе двапати да му се исплазам на она затруено тутуле што стоеше пред мојата врата.
„Летот на Загорка Пеперутката“
од Србо Ивановски
(2005)
Се поткршуваат и копитата од добиците, Чако квичи и гледа во нас со исплазен јазик.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Лежиме со исплазени јазици, како кучиња давени од волци, што се вели, како налеан грагор по потоп.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Фрли го што подалеку, натфрли го
јадливо, разјадливо
- не плукај, подголтни -
да нема мера расцепот
во овој расчепен разговор
јаз-говор, јас-говор
пред овој исплазен јазик
при таа жега во умот
нишан на нишан
јас на ти.
„Ерато“
од Катица Ќулавкова
(2008)
Но за да пристапиш кон извршување на заповедта (Да го исплазиш јазикот користејќи придружба звучна) Вистината треба да слезе од ридот на одбраните Да ја прифатиш како академски поучна И да поверуваш дека ти ја праќаат привилигираните..
„Посегање по чудесното“
од Србо Ивановски
(2008)
Кажи: нема спас од јазикот
зад секој знак се изплазува
со својата двосмисленост
- жива песок во којашто
(се) гине
со пред-у-мисла
а ние, овоземни, талкаме
по некоја обоготворена смисла
правиме пазар напразно
играме комар
без ќар:
самото правење има своја поетика
- ја насетуваме, не ја именуваме;
„Ерато“
од Катица Ќулавкова
(2008)
- Чудно е дека јас му го исплазив јазикот, му свирнав, а тој мене - бонбонче!
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
Две зајачиња, две другарчиња, беа исплазиле јазици, бегајќи од една огромна лисица, што подолго време ги бркаше.
„Раскази за деца“
од Драгица Најческа
(1979)
Како од лоша вест, се растревожив морбидно, до мерка на зло претчувство: „Да не сум болна?!“ Ги повлеков подочниците и го исплазив јазикот.
„Ниска латентна револуција“
од Фросина Наумовска
(2010)
Стрела трчаше, ту пред нив, ту зад нив, некогаш ќе скршнеше настрана и подолго ќе ја немаше, и кога Денко веќе помислуваше дека ги напуштила и се вратила кон колибата, таа ќе истрчаше пред нив, задишана, со исплазен јазик.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Вистински посакав да му се исплазам, веројатно забележил.
„Летот на Загорка Пеперутката“
од Србо Ивановски
(2005)
Тогаш кучето, како да го потсетува својот драг човек, го исплази јазикот право кон него и почна да се оближува во знак на некакво задоволство.
„Човекот во сина облека“
од Мето Јовановски
(2011)
А тој зацимуоли, исплази јазик, се оближа и со обесена нога, закуцка на кај неа.
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
- Ха ха ха! - го исплази жолтиот јазик малата дебела сестра на Бистра. И си отидоа.
„Чкртки“
од Румена Бужаровска
(2007)
