истопи (св.)
Ќе се истопи како свеќа, него работата го држеше.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Од милност срцето ми се отклопи Се отвори, се смири, се истопи Во тага блажена и почна да свети Низ молитви, псалми и сонети Меѓу ангелите засонети Во небото засолнети.
„Сонети“
од Михаил Ренџов
(1987)
Се истопи снегот, се потсуши земјата и набабреа пупките на дрвјата.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
Не се чувствуваше најдобро. Беше изморен од претераното напрегање, на грбот го чувствуваше студенилото од кошулата натопена со пот, а и нозете му беа мокри од снегот што му се истопи по чорапите.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Првото парченце од чоколадата се истопи врз јазикот на Винстон. Вкусот беше прекрасен.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Сонцето или син ми, топлината на првото или немирот на вториот, можат да ги истопат тие крилја. Внимавај!“
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
ВОЗДИШКИ МОЖАТ да остават траги и во напластен снег... Кога ќе се истопи - трагите ќе останат... ***
„Молика пелистерска“
од Бистрица Миркуловска
(2014)
„Од непознати далечини“, спокојно и строго а така и им доликува на умните, вели вториот раскажувач: „Да го истопи мразот на земјичкава за еден нов живот, за овој нашиов.“
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Заврна ситен есенски дожд. „Некаде да се засолниме“, предложив. „Мајкин, ќе се истопи. Шеќерче!“ ми се сврте со подбив.
„Клучарчиња“
од Бистрица Миркуловска
(1992)
Јас сирота, ми ископни, ми се истопи детето! Ни јаде, ни спие.
„Чорбаџи Теодос“
од Васил Иљоски
(1937)
Можеби тоа дете пошло да ја бара мајката, проклет да бидам, можеби пошло по својата мајка. Потоа го нашле во полето, во една нива кога сосема се истопил снегот, некој орач во орањето, лежело наземи како некоја малечка птица со склопени крилја, падната, сигурно убиена од северниот ветар.
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
