истркала (св.)
Туку ќе нѐ истркала на една страна и ќе нѐ смеша со војниците.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Се собра ко удрен еж и се истркала држејќи се со рацете за удреното.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Една солза истркалај се, а друга тргни. „За тебе излегуваат и сонцето и ѕвездите, за твојата вита става на секој чекор се зборува.“
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Сите сливи ни се истркалале околу главите кај што сме паднале.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Мислиш дека и главата ти е истркалана меѓу ѓубрето на земјата.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
А и не можеш да не ги видиш тие истркалани глави со пеплосани лица, со ококорени очи и со отворени усти.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Кантата се плисна на нас и се истркала по скалите.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Еленчињата се удрија и им се истркалаа топчињата.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Главата му е толку обесена на претенкиот врат што чиниш сега ќе му се истркала пред нозе.
„Балканска книга на умрените“
од Мето Јовановски
(1992)
А сега ќе го натерам да се истркала по креветот на младенците, машки деца да им се раѓаат! Ти спреми бакшиш за него!
„Духот на слободата“
од Војдан Чернодрински
(1909)
Одвај чекал навечер по вечера да се истркалаат во постелата и да го помоли: - Тате, ајде да ми кажуваш за чевлињата што ќе ми ги купиш за Велигден.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Налактени и со брадите втиснати во вкрстените дланки, замислени скитаат и дали сега, совладани со молкот, одново во мислите ги обновуваат изодените патеки, дали го одмотуваат клопчето на својата младост одмината во времето – невреме што се истркала низ големата удолница на чие дно се разбија и запустија големите надежи?
„На пат со времето“
од Петре Наковски
(2010)
Му се истркала по лицето и му се скри во џебурките, во брчките.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Што ќе земете сега вие: калва од ушиве или калва од под ноктиве ќе ја земете, му рекол и Гојко и нему му ја истркалал главата.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Сонцето ќе зајде, ќе се истркала зад ридовите, а неговата светлина уште ќе им грее на лицето.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Еден ден кога кравата се телеше со мака и кога ветеринарот Скрез и Цанулица ги немаше долго да излезат од ќералот, Цанул се довлечка до прозорчето од ќералот, и кога ги виде истркалани во сеното, му удри крвта в глава, ја грабна вилата и влета внатре кршејќи ја вратата и забодувајќи ја вилата во бутината од Скрез.
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
Ние, помладите, откако дознавме тие денови за пописот на козите, ги имавме постојано солзите готови да се истркалаат по образите.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Тоа било ставена тука за да залаже, за да ја истошти фатената ѕверка, а понекогаш и да се истркала над неа и да ја смачка.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
И некое камче ќе се одрони, ќе се истркала.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Главата се истркалала на земјата, а трупот уште трча.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
