исуши (св.)
А ти, гледам, си се исушила. Држи се! Гледај ме мене, де!
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Гудалото нежно ми се лизга ту во минатото ту во иднината и ме потсетува дека некој нашинец најпосле треба да му ги истегне ушите на времето пред да ни се исушат сите ритки и пред да престанат да ни врзуваат стебленцата веќе онемени од носталгија.
„Кревалка“
од Ристо Лазаров
(2011)
И се прашувам дали сѐ уште ги чуваш оние исушени ливчиња од ружи?
„Постела на чемерните“
од Петре Наковски
(1985)
И после ме тераат да трчам за да ми се исуши облеката.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Тогаш, напролет, тревата е најбогата со состојки, стоката по цел ден пасе, а и сонце има достатно па лепешките можат убаво да се исушат до наесен.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Да му се исуши раката и така да си ја носи!
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Мастилото на дипломата дека сум жена уште не е исушено.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Прашуваше дали стои обесена на башлакот каде што ја остави да се чува, дали ја подмачкуваат со тревката ноктец за да не ја нагризат молци, дали писката и брмчалото го подмачкуваат со масло за да не се исушат и да испукаат.
„Животраг“
од Јован Стрезовски
(1995)
Само што те видов и устава ми се исуши.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Ќе свенат ластарите. Ќе се исушат тие раце што ме негувале, што ме раснеле и на овој рид голотијава и ветерот ќе ме дојадат.
„Вардар“
од Анте Поповски
(1958)
Се лепеа и на гранките од борот кој како сосем да се исушил; со снегот му паѓаа и игличките пожолтени, исушени како опожарени.
„Животраг“
од Јован Стрезовски
(1995)
А таму, зад темнината во моите очи, Господ со гласот на исушените лисја продолжуваше да размислува: - Замисли си што ќе се случеше некој од командантите да се впуштеше да им го опишува на другарите сѐ она што се случуваше она пладне, а во тој исцрпен опис да нѐ спомнеше и нас двајцата како сеирџии.
„Летот на Загорка Пеперутката“
од Србо Ивановски
(2005)
3 Во времето кога двајцата бегалци дојдоа меѓу бригадирците, во Струмичкото поле се биеше голема битка за исушување на злогласното Моноспитовско Блато, кое што со години веќе ги испиваше и луѓето и плодовите на земјата во овој богат крај.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
Ниски исушени џбунки високи голи гранки и меѓу нив ситното лисје на зелениката како детски прсти очи на пролетта што истрајува на горскиот студ.
„Липа“
од Матеја Матевски
(1980)
Не е само да се ископачи земјата, туку и да се исуши водоврикот.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Повлекуваше димови од едно големо и валкано луле до половина полно со исушен тутун.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Уште едни солзи не ти се исушиле, а веќе други ти дошле.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
И сега работејќи во градината, почесто седнува на клупата под него и гледа голем дел од короната се исушил.
„Животраг“
од Јован Стрезовски
(1995)
Да не можам да си ги исушам очите, што се вели.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Јас, исушен, љубимец на вековите, ги засакав сите добрини и зла и сета жилавост на оваа голотија крај мене сум ја исцицал.
„Вардар“
од Анте Поповски
(1958)
