исцица (св.)
II Елате момци црни мажишта, дечишта, чакали, орли од сите угари од сите добрави сите дедовци и сите колена Елате Да се збереме да се видиме Останало в крв уште од века нешто ни една лута змија в земи не ќе го исцица ни една тревка ни еден корен не ќе го исцица што ќе остане да ја храни оваа црна и проклета да раѓа бериќет маштија и немаштија.
„Вардар“
од Анте Поповски
(1958)
Во овој темен круг со хоризонтот затворен во густиот грб на боровите мансарда сум на една починка Од ноктите ќе исцицам трошка храброст да ја поделам есенва.
„Дождови“
од Матеја Матевски
(1956)
Црното е состојба од која секоја светлина е исцицана.
„Балканска книга на умрените“
од Мето Јовановски
(1992)
Мојата огорченост кон некои бирократи што ме разголија како црн берзијанец пред неколку години, сега спласна како што спласна и увереноста дека сум херој за неколку капки црна крв што ја исцицаа Германците од мене.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Јас, исушен, љубимец на вековите, ги засакав сите добрини и зла и сета жилавост на оваа голотија крај мене сум ја исцицал.
„Вардар“
од Анте Поповски
(1958)
Околу чунот облетуваа роеви пијавици, се лепеа по него, и видувајќи дека нема што да исцицаат, се откачуваа и ронеа во водата.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
Но секое сакаше да му ги исцица животните сокови на другото.
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
Десет луни ја цицав. Таа моето тело ќе го исцица.
„Вардар“
од Анте Поповски
(1958)
А може некој очи ѝ го зеле, или болеста и неа ја исцица, ја секна.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Винстон намести едно перце во перодршката и го исцица за да му ја отстрани 'рѓата.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Чанга добро знаеше дека овие бели животни со блажен поглед, со натежнато тело, како израз на плодност се секогаш готови да го исцицаат сокот од црната земја да го преобразат во бело млеко.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Молитва Јади ме. Распарчи ме. Душата исцицај ми ја.
„Курвите на ѓаволот“
од Елена Велјановска
(2013)
Секој од луѓето просто со мајчиното млеко да го исцица тоа.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Устата му се чепотеше до ушите, откривајќи ги нималку детските челусти; и беше чудно што лешот има толку подвижна, жизнерадосна уста; клемпавите уши му се зацрвенија од приливот на претходно исцицаната крв; лиценцето го беше подигнал угоре, кон Бога; неживите очиња ги затвори и пееше внимателно, со труд, дури мртвите жили на вратот му отекоа.
„МАРГИНА бр. 37“
(1997)
Кога Кате и Боге ги доглодаа ѓевреците, и нивното пајтонче дооде исцицувајќи ја последната капка бензин и довлечкувајќи го продупениот олук на ауспухот, Богевци со торбите се втурнаа во станот и веднаш викнаа по децата: - Јано, мајке, кај си?
„Синовски татковци“
од Димитар Солев
(2006)
Додека летуваа, ја беше паркирал во длабока сенка, дури и со половинки тули под тркалата; но, место тој, некоја банда ќе да беше ја позајмувала, барем ноќе, зашто не само што тулите ги снемуваше туку и од резервоарот беше исцицан сиот бензин.
„Синовски татковци“
од Димитар Солев
(2006)
Ние ги наполнивме шкембињава и за нив не ни текнува! А и кравата ни остана немолзена. Пак ако се пушти телето да ја исцица!
„Парите се отепувачка“
од Ристо Крле
(1938)
Но секое сакаше да му ги исцица животните сокови на другото.
„Маслинови гранчиња“
од Глигор Поповски
(1999)
Градот некако пак го излажа; го исцица од мочуриштето и го довлечка во својата жега.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Таа му го подзеде јазикот, му го исцица, стегајќи го одоздола со својот и, кога доби чувство дека губи здив, дека се задушува, му ги врати двата стуткани во неговото грло кое во тој момент беше широко отворено и чудно кркореше.
„Полицајка в кревет“
од Веле Смилевски
(2012)
