кадела (ж.)
Седиме вака насамо: пушиме и пиеме кафе, си потпуштаме каделки чад над главите, а таа само потпрашува.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Баба ја набоди фурката под мишка, ја оптегна каделата и одмерено го врти вретеното и сучи бел конец.
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
Ја кренав главата и над сивите кадели магла ја видов судијката со необично бела и несредена коса пред која стоеше бокал покриен со салфетка во розова боја.
„Полицајка в кревет“
од Веле Смилевски
(2012)
Камениот јаглен се продава на лице место од самата банкина под големиот брест во мигот со голи гранки кои или се бијат една со друга насскувани од ветрот, или се китат со бели кадели од снег.
„Исчезнување“
од Ташко Георгиевски
(1998)
И снегот нѐ преврнува. Паѓаат снегулки, олкави ко кадели. Се пластат.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Малечката Пелагија ги има свиено своите малечки раченца околу вратот на мајка си, само очињата ѝ се свртени на кај жолтокафеавиот Мурџо, кој, врти со опашката како со кадела, ги шета очите лево и десно, повеќе нагоре, како да се во некој нем разговор со очињата на Малечката Пелагија.
„Црна билка“
од Ташко Георгиевски
(2006)
8. ВЕСЕЛО СРЦЕ КАДЕЛА ПРЕДЕ - ах, тоа вретено жилите што ги сука! ах, тој цел век од еден миг меден! ах, таа љубов - вечно неизучена ука!
„Куршуми низ времето“
од Љупчо Стојменски
(1976)
Во предниот земник обично е разбојот и по некоја крбла, каче, ковчеже со разни ситнарии: цевки, предена кадели, пласти и секаков „абур — џубур".
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
