квака (ж.)
„Човек може да се потпре само на мртвите предмети како што се штекерите, кваките, лавабоата, секогаш ги наоѓаш на старото место, и секогаш се исти“.
„Желките од рајската градина“
од Србо Ивановски
(2010)
Ја фативме големата бела квака и ја повлековме тешката врата.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Се фатив право за кваката, влегов во претсобјето и ја слушам свеската од кујната прашува кој е.
„Балканска книга на умрените“
од Мето Јовановски
(1992)
Здолништето, она што не ѝ досегаше на Катерина ниту до колената и од кое добар дел од нејзините нозе остануваше незгрижен од туѓите погледи, особено кога ќе седнеше, го немаше виснато на ниту еден од потпирачите на столовите ниту пак на кваките од прозорците.
„Летот на Загорка Пеперутката“
од Србо Ивановски
(2005)
Не се мачеше многу. Ја пронајде шифрата и ја стисна тешката квака.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
12. ТЕ ФАТИ ЛИ ЛОШ ЧОВЕК ЗА ПОЛА - ти сечи ја, остај му ја в рака, макар потоа да останеш и гола бар не ќе си за таква врата квака...
„Куршуми низ времето“
од Љупчо Стојменски
(1976)
Еден поглед назад, пред да се притисне кваката. Не, не остана ништо повеќе.
„Зборот во тесен чевел“
од Вероника Костадинова
(2012)
Единствено Геро имаше калауз за секоја квака, макар што го држеше само клучето од катанецот на шаторот.
„Синовски татковци“
од Димитар Солев
(2006)
Со левата рака ја држеше вратата за кваката одвнатре, а со десната беше потпрена на другата пола од вратата и чекаше со рамнодушен израз на лицето да биде што ќе биде.
„Продавница за љубопитните“
од Мето Јовановски
(2003)
Сѐ уште држејќи ја кваката, со блажена насмевка ги затвори очите и си помисли, како нема некој пријател, сега да му се јави и да му каже колку му е убаво.
„Чкртки“
од Румена Бужаровска
(2007)
Но, само што ја допре кваката од влезната врата, таа се претвори во злато.
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
Некои паднаа на оваа „квака“ – по што, по краток временски период откако беа вратени на работа, повторно беа избркани на улица!
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“
од Димитар Апасиев
(2011)
Грдан чукна на првата врата од ходникот на администрацијата, во која имаше и пепелници до клупите како плукалници во чекална на забна амбуланта, па иако не слушна некој да му одобри да влезе ја притисна кваката и ѕирна внатре.
„Синовски татковци“
од Димитар Солев
(2006)
Кваката со крцкот попушти, касата можеше да се отвори, но тој остана шпиртосан и со склопени очи; знаеше: лицето му беше влажно од несопирливи солзи.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
„Лудилото е точка што трча а стои.“ „Лудилото е врата без квака.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“
од Гоце Смилевски
(2010)
II Додека ја ставаше раката на кваката, Винстон забележал дека го оставил дневникот отворен на масата.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Градот сѐ уште чекаше. Градот чекаше, со своите прозорци и црните опсидијански ѕидови, со своите кули што го допираа небото и куличките без знамиња, со своите нечекорени улици и недопирани кваки, без ниту едно парче хартија по улиците, без ниеден отпечаток од прсти на себе.
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
Тоа навистина беше големата машина на Времето, ова поткровје, тој го знаеше тоа, го чувствуваше, беше сигурен во тоа, и ако тука ги допрете призмите, онде кваките, хармонските кристали, ако ја завителите правта тогаш, тогаш!
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
Александар нема да ми верува. Тоа си го помислив пред да ја фатам кваката. Никогаш и не ми верувал.
„Чкртки“
од Румена Бужаровска
(2007)
Потоа пак почна да трча речиси избезумено од расто што му ги раскинуваше градите: ја дофати високата библиотека, со прстот ја допре рамката од сликата, само малку се поткрена и можеше слободно да гледа низ прозорецот, а кваките на сите врати ги отвори лесно... лесно, како да е тато!
„Зоки Поки“
од Оливера Николова
(1963)
