келнер (м.)
Седна со нив, и кога келнерите со тешка мака ги истераа на улица, го оставија зелениот во некој влажен двор и ја одвлекоа блондината во малото сопче на браќата влечејќи го со себе и мирисот на лутата мастика.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Келнерот го послужи со млеко и пак се сврте кон автоматската каса.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Само со врвот на прстот по грб го удира висок келнер.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Келнерчето послуша со очигледен израз на одбивност кон гостинот.
„Продавница за љубопитните“
од Мето Јовановски
(2003)
Келнерите со послужавници забрзано шетаат на сите страни.
„МАРГИНА бр. 37“
(1997)
Ги гледа тенките фигури на келнерите како бргу потрчуваат меѓу тркалезните црвени глави, растурени по масите.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Од келнерот бара да му се донесе пепелник.
„Календар за годините што поминале“
од Трајче Кацаров
(2012)
Примашот се усмева. Се поднаведнува услужно, љубезно спрема келнерот, знае зошто е дојден: носи порачка. - Трубачот го викаат...
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Келнерите ѝ се враќаа полека на својата работа.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Низ кафеаната помина нешто како електрична струја. Дури и келнерите запреа и ги начулија ушите.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Преку глава ни е од Германците и од небесниот град што се дави под облаци и од келнерите без кои шведската маса е бесмислена...
„Три напред три назад“
од Јовица Ивановски
(2004)
ВЕРА: Цел ден си на нозе. СИМОН: Да можам келнер со седење да бидам, ќе седам.
„Диво месо“
од Горан Стефановски
(1979)
Келнерот стигна до подиумот врз кој беше музиката. Премислува. Никако да се реши да ја пренесе порачката за трубачот.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Се начичкавме на стаклената врата и живо ѕиркавме во сандакот со десетина маси, со тезге, зад кое газдата спиеше буден, со зли келнери и меки полни певци, нацрвени и сонливи.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Твојот омилен келнер беше со бела коса, љубезен, малку куцаше и работеше за нас.
„МАРГИНА бр. 3“
(1994)
Самоуверениот и згоден менаџер на проектот го заврши своето излагање, спомнувајќи ги глобалното село и неизбежниот процес на демократизација, следеше вообичаеното ракоплескање, потоа се појавија келнерите со послужавниците и слично.
„Човекот со четири часовници“
од Александар Прокопиев
(2003)
Да, одиме на Нови Години во ресторани, фрламе пари за прослави по кафичи и таму јадиме мезе кое го спремила женската на келнерот, се пијаниме ко гојда, а на полноќ палиме петарди како недоветни.
„Филтер Југославија“
од Константин Петровски
(2008)
Цицлестата доброќудна кенлерка која послужуваше во барот се викаше Дајда.
„Продавница за љубопитните“
од Мето Јовановски
(2003)
Двајцата келнери, оној од огледалото и оној над нив, се доближија еден до друг, се залепија со грбовите.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Еден смешно долгнавест ковчест келнер му притрчува и Арсо се сместува на мала тркалезна маса.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
