ковчег (м.)
Пишувам скриен во горната соба, зад ковчезите.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Графити ѕид Ѕид што се гради Ѕид што се урива Непознат ѕид Ѕид за поклонение Ѕид ковчег Курвин ѕид Замислен ѕид Ѕид на радоста Ѕид на ужасот
„Забранета книга“
од Веле Смилевски
(2011)
Трајанка сега си спомни за сето тоа и затоа и таа почна да плаче како и секогаш кога мајка ѝ ќе седнеше крај ковчегот и со зетовските чорапи во кои беше парата ќе почнеше да ѝ раскажува за нејзиниот добар татко.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Ковчегот го извадија и го положија на едно чисто плато од десната страна на браната.
„Братот“
од Димитар Башевски
(2007)
Ваквите недоразбирања ги поврзувам со различноста на сликите што ги носиме во нашите ковчези на сеќавањето.
„Желките од рајската градина“
од Србо Ивановски
(2010)
Во истата возраст веќе ја исправи на ковчегот да меси буле.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Ги ококори очите попот зашто тупотот дојде од кај ковчегот.
„Захариј и други раскази“
од Михаил Ренџов
(2004)
Во Татковите мисли се вееја нејзините заборавени знамиња, во ковчегот.
„Ервехе“
од Луан Старова
(2006)
Мајка ѝ преплашена, ги остави жените и децата во одајата и бргу отиде отаде кај своите невестински ковчези.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Го гледам високото сонце, застанато токму над ковчегот на мајка ми која се труска во колата.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
Откако сѐ извадија од ковчезите и купија од дуќаните уште дарови не само за зетот и за неговите роднини, туку и за сите што беа поканети на стројот, и се послаа простирките и по должината на целиот двор, пред лицето на куќата, од каде што ќе доаѓаат гостите, таткото нареди да се запалат фенерите на улицата и ламбите во одаите во чардаците, макар што не беше стемнето и се гледаше добро од дневната светлина...
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
По ковчегот тупкаа ситните чекори на неколку остарени жени, неколку доодени старци и две-три недоветни деца.
„Захариј и други раскази“
од Михаил Ренџов
(2004)
А потем оние луѓе ги собраа во ковчеже, го запечатија ковчежето и со голема чест и слава ги принесовме во храмот, во градот.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
И уште многу ситни работи, кои лежеа на дното од ковчегот - единственото и најголемо нејзино богатство кое таа љубоморно го пазеше.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Пристаништето вриеше од војници со кафеави ковчези.
„Црни овци“
од Катица Ќулавкова
(2012)
А денот е слабо доенче и не може од мртовечкиот ковчег да направи колепка.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Во преградата на ковчегот забележува албум.
„Животраг“
од Јован Стрезовски
(1995)
Окната на прозорците беа чисти, со перденца, од вратата до огништето беше послана черга, врз ковчегот под прозорецот до огништето весело шарена памучна покривка.
„Будалетинки“
од Мето Јовановски
(1973)
И се мачеле многу, но не можеле да го отковаат ковчегот, по божја волја.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
Ковчегот е ставен и колата поаѓа и ние зад неа тргнуваме молчаливи на почетокот, а како што се должи патот до последното почивалиште, се погласно се слуша крцкањето на протезите, некои подзастануваат да земат подлабок здив, други се поддржуваат под рака и така почнува нов разговор за тоа што беше наша младост во времето – невремето.
„На пат со времето“
од Петре Наковски
(2010)
