крцка (несв.)
Папратта само ни крцка оздола и нѐ скокотка.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Крцкањето на претоварената кола беше болно и предизвикано од разните триења на дрво и железо од кој беше направена колата.
„Ветришта“
од Радојка Трајанова
(2008)
Стеблата се сцрвуваа и крцкаа а ридиштата во трепетливите далечини се покрија со подвижни магли.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Речиси го слушаме крцкањето на коските под гасениците од тенковите.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Имаше бела облека и мирисаше на јоргован И чув реброто во нејзината утроба како крцка зашто се делеше на две.
„Љубопис“
од Анте Поповски
(1980)
Под цокулите крцка снегот и ѝ се чини толку гласно е крцкањето, небаре цела чета чекори зад неа.
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
Перото на Грофот продолжуваше да крцка везејќи по листот.
„Летот на Загорка Пеперутката“
од Србо Ивановски
(2005)
Зелената кора од лубеницата крцкаше под сечивото на ножот.
„Животот од една слива“
од Зорица Ѓеорѓиевска
(2014)
Ќе се вгледаше во полицаецот кој влегуваше во каушот, неспокојно ќе бараше нешто во дното на ходникот, ќе ги начулеше ушите да го фати крцкањето на стражарските скорни или тетеравењето на нозе, одвикнати да одат.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Тоа вратичето недозатворено удира и крцка и на намерникот му се присторува дека некој липти и плаче.
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
Не го поднесува ова придушено крцкање на ножицата.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Крцкаат сувите гранки под забите на разиграниот пламен.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Па се симнав како слон под кој крцкаат металните скали, па повторно се искачив на масата и почнав да дишам и да задржувам воздух, да се напнувам како балон пред пукање.
„И ѓаволот чита пРада“
од Рада Петрушева
(2013)
Јас не само што ги слушав, туку го гледав и морето, му го слушав дишењето, ги слушав криците на галебите и крцкањето на штиците од галиите.
„Захариј и други раскази“
од Михаил Ренџов
(2004)
Да џвака нешто, да се залажува. Ја подзема сламата со јазикот, почнува да ја врти и да ја крцка со забите и мене ми дојдува убаво дека ѝ ја погодив мислата. Магарето само стригнува со ушите и се свртува кон другата страна. Налутено, ко дете.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Од празните болнички соби и ходниците во кои владее длабока, мртва тишина што ја поматува само тивкото крцкање на подгниените прозорци со испокршени стакла и врати, бие огромна осама која предизвикува измачувачки немир и чувство на болка.
„На пат со времето“
од Петре Наковски
(2010)
Парчињата од искршените соништа ги сокрив под тепихот за да глочкаат и крцкаат, секојпат кога копнежот се прикрадува на прсти.
„Зборот во тесен чевел“
од Вероника Костадинова
(2012)
Крцкаат рамовите на вратите и прозорците.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Ковчегот е ставен и колата поаѓа и ние зад неа тргнуваме молчаливи на почетокот, а како што се должи патот до последното почивалиште, се погласно се слуша крцкањето на протезите, некои подзастануваат да земат подлабок здив, други се поддржуваат под рака и така почнува нов разговор за тоа што беше наша младост во времето – невремето.
„На пат со времето“
од Петре Наковски
(2010)
Заслушај се ноќе, и ќе ти се јави некое крцкање на креветите, над тебе или под тебе, небаре црвец да работи во штиците.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
